Als je het Claimt, dan moet je het likken.

Hoofdstuk 10

Grace p.o.v: 

'5, 6, 7, 8,' onze danslerares keek ons met een haviksblik aan, ze was niet tevreden, en dat was ze ook niet snel. Ik draaide op mijn spitzen rond en keek naar mezelf in de spiegel. Ik deed al aan klassiek ballet sinds ik kon lopen, maar de laatste tijd had ik steeds meer moeite met mijn concentratie. 

'Focus, Grace!' hoorde ik de lerares roepen door de zaal. Ik zuchtte en probeerde mijn focus terug te halen.

Been omhoog, draaien, twee passen naar rechts, drie naar links en pirouette. 

De klassieke muziek die gedraaid had werd uitgezet door onze docente. 'Dat was het voor vandaag. Ga maar even na stretchen, dan pak ik ondertussen de folders voor de show.' 

De negen andere meiden met wie ik in het dansteam zat liepen samen met mij naar het midden van de zaal om uit te stretchen. Alle tien hadden we onze haren in een strakke knot, een simpel wit hemdje met een zwarte legging aan en onze witte spitzen. We waren aan het trainen voor de wedstrijd waar we aan mee zouden doen. 

'Dames, goedemiddag.' 

Nee. Niet nu. Niet nu de jongens buiten zaten. 

'Goedemiddag mevrouw Carter,' antwoordden de meisjes rustig op mijn moeder die binnen kwam wandelen. Dat deed ze wel vaker. 

'Hoi mam.' 

Ik stond op om mijn moeder te begroeten. Onze lerares, mevrouw Tilona, kwam op dat moment terug met een stapeltje folders in haar handen. 

'Mevrouw Carter, goedemiddag.'

'Juffrouw Tilona,' begroette mijn moeder haar terug terwijl ze een folder aanpakte. 

'Ik neem Grace mee naar huis, als u het niet erg vind, we hebben een dringend geval waar we zo snel mogelijk heen moeten.'

'Geen probleem. Tot vrijdag, Grace.' 

Mevrouw Tilona drukte een paar van de folders in mijn handen. 'Deel deze maar uit, we willen zo veel mogelijk bezoekers trekken.' 

'Tot vrijdag, mevrouw Tilona.' 

Ik pakte mijn sporttas uit de hoek en pakte de fles met water eruit. Snel kleedde ik me om in de kleedkamer. We liepen daarna de zaal door naar buiten en ik hoopte zo erg dat Mason en de rest de hint op zouden vatten dat ze niet met me konden praten als mijn moeder erbij was. 

Ik zag de jongens al opstaan toen ze mij zagen, maar ik schudde mijn hoofd zachtjes, hopend dat ze de hint begrepen. 

En dat deden ze. Teleurgesteld gingen ze weer zitten. Mason keek vooral teleurgesteld naar me. 

'Rare figuren dat, die zijn zeker hier voor die gekke hop hip klassen. Blijf daar maar ver van uit de buurt.' 

Ik knikte om mijn moeder tevreden te houden en liep langs ze terwijl ik een van de folders liet vallen. 

'Wat is er zo dringend?' vroeg ik terwijl we de deur uit liepen en mijn moeder de auto open maakte. 

'Je vader maakte zich zorgen om je. Ik ook trouwens,' we stapten in de auto. 'Hoe was het vandaag op school?' 

School. Shit. Niet over nagedacht dat ze daarover zou kunnen gaan vragen. 

'Ging wel goed. Hetzelfde als altijd,' mompelde ik zachtjes. Ik kon bijna niet liegen tegen mijn moeder, alleen als ik heel hard mijn best deed en haar niet aan keek. 

'Ik hoorde van Bruce dat je met nieuwe mensen optrekt, mensen waar wij niet zo van houden, volgens hem, is dat waar lieverd?'

'Ik weet niet waar hij het over heeft. Ik moet voor school aan een project werken met een groepje, niks meer.' De leugen rolde er sneller uit dan ik zelf verwacht had. 

Mijn moeder knikte met haar lippen op elkaar gedrukt. Ik ben bang dat ze er absoluut niks van geloofde, wat ik haar niet kwalijk nam. 

Na een kort kwartiertje rijden parkeerden we voor ons huis, waar een paar fotografen aan het wachten waren op actie. Mijn vader was geen geliefd man, en daar hield de paparazzi van. Ik opende de brillenkoker die in mijn sporttas had gezeten. Een zonnebril van Dior kwam tevoorschijn, die ik opzette. 

'Klaar voor, schat?'

'Altijd, mam.' 

Met een korte klik opende de deur en gelijk werd er een camera in mijn gezicht geduwd. Ik had geleerd niks te zeggen en liep met mijn hoofd gebogen door. Ik had nooit voor dit leven gekozen, en ik haatte het met heel mijn hart. 

Het koste ons vijf minuten om door de poort te komen, waarna we rustig door konden lopen naar huis. We werden onderweg begroet door onze tuinman en door mijn bescherming tegen die scharminkels van een paparazzi buiten. 

Een drie jaar oude rottweiler genaamd Clover. 

Hij begroette me vrolijk blaffend met een lik over mijn hand. 

'Clover, aan de voet,' mompelde ik. Clover luisterde en liep met ons mee naar binnen, waar ik gelijk mijn schoenen uit schopte en mijn tas neer zette. Mijn jas verdween op de kapstok en ik liep naar de woonkamer, waar ik mijn broer en vader vond. Clover nam plaats in zijn mand, waardoor ik alleen naar mijn vader toe moest lopen. 

'Neem whiskey mee als je toch loopt,' hoorde ik Bruce mompelen, wat ik zonder iets te zeggen deed. Met twee glazen whiskey liep ik naar het haardvuur waar ze zaten te praten over zaken. Ik overhandigde mijn broer zijn whiskey en daarna mijn vader. Zijn blauwe ogen keken me doordringend aan, zelfs de hitte van het haardvuur drong minder hard door dan zijn blik. 

'Grace Elizabeth Carter. Waar ben je geweest?' Zijn stem verraadde niks, wat me ook niets verbaasde. 

'Bij vrienden, op school en op balletles, vader,' antwoordde ik , hem in zijn ogen kijkend. Hij haatte het als ik weg keek als ik tegen hem sprak. 

Mijn vader nam een slok van zijn whiskey en keek me terug aan. 

'Ik heb je gemist dochter. Ga zitten,' mijn vader schonk me een glimlach. 'Bruce, schuif eens een eind op. Ik wil naast mijn dochter kunnen zitten.' 

Dit leverde een verontwaardigde zucht van Bruce op, maar uiteindelijk schoof hij wel op zodat ik plaats kon nemen. 

Ook al veroorzaakte ik een wereldramp, ik zou altijd het favoriete kind blijven. 

En dat wist Bruce jammer genoeg dondergoed. 

A/n: 

Ik ben terug van weggeweessttatzttztzt. 

Yeah i'm backkk. 

Maar besluitje, 

alleen dit boek en een nieuw idee. De rest haal ik er, sad, waarschijnlijk allemaal even af... 

Kussiesss. 

Yaraaa <3