Als je het Claimt, dan moet je het likken.

Hoofdstuk 4

Grace p.o.v.

Het belletje van Coffeelicious rinkelde vrolijk toen we met z'n vijven naar binnen liepen. Connor had gezegd dat ze hier de beste koffie verkochte, maar ik kende het niet. We liepen gelijk door naar de rij, zodat Connor kon bestellen. Hij zag er vrolijk uit nu hij hier was. 

Waarom ik eigenlijk met ze mee was gegaan wist ik ook niet precies. Ik denk dat het te maken had met het feit dat deze vier jongens me niet aankeken met een blik vol medelijden of haat. Dat ze mijn ouders niet kenden, of niet wisten dat ik hun dochter was. 

Of het was het feit dat ik gratis koffie kreeg. Het kon allebei. 

'Nou pop, het is jouw beurt om te bestellen.' Mason stapte naar de zijkant zodat ik erbij kon komen. 

De jongen achter de balie keek me met een glimlach aan. 

'Wat mag het zijn?'

'Een van die chocolade ijscappuccino's met slagroom en chocoladeschaafsel, alsjeblieft.'

'Anders nog iets?'

'Geef haar ook nog maar zo 'n chocoladekoek die daar in de toonbank liggen,' hoorde ik Mason achter me zeggen. 

'Is goed. Dat is dan met jou koffie en taart erbij 20 euro.'

Mason pakte een leren, bruine portemonnee uit zijn broekzak en stak de verkoper een briefje van 20 toe. 

'Is hij je vriendje?' vroeg de verkoper zachtjes aan me terwijl hij een aantal dingen met elkaar aan het mixen was. Ik hoopte maar dat ik de goede keuze had gemaakt, het zou ook zo rottig zijn om koffie die je hebt gekregen weg te gooien.  

'Nee, ik kende hem voor vandaag niet en hij had iets goed te maken.'

'Aha,' hij zette een plastic beker met koffie op het dienblad en spoot er nog een toef slagroom op met chocoladeschaafsel. Daarna begon hij met het maken van een andere beker koffie. Waarschijnlijk die van Mason. 

Toen hij ook die klaar had en een stuk taart en een koekje bij de twee bekers op het dienblad had gezet schoof hij die naar me toe. 

'Als je wel een vriendje nodig hebt, je belt me maar.'

Ik glimlachte, een beetje als een boer met kiespijn, naar hem en pakte het dienblad aan. Ik liep naar het tafeltje waar de jongens plaats hadden genomen. De andere jongens hadden al een kop koffie en iets lekkers voor hun neus. 

Connor keek me vol verwachting aan. 

'Je wilt zeker dat ik nu een slok van die koffie neem of niet?' vroeg ik aan hem terwijl ik mijn wenkbrauwen optrok.

'Ja, eigenlijk wel.'

Ik zuchtte zachtjes en zei: "Oké dan. Daar gaat ie."

Ik pakte de beker op en wilde het rietje naar mijn mond brengen toen ik zag dat er een briefje af was gevallen met een kriebelig handschrift erop. 

Oh shit. 

Hij was serieus geweest toen hij zei dat ik hem maar moest bellen. 

De jongens staarde tegelijkertijd met mij naar het briefje, en nog voor ik kon reageren had Taco hem al gepakt. 

'Dit wordt een geweldige prank-call,' zei hij terwijl hij het briefje in zijn broekzak stopte. Ik wilde niks zeggen, dus nam ik maar een slok koffie. 

En hell yes dat dit betere koffie was dan welke koffie dan ook. Dit smaakte hemels. 

Ik hoorde dat Taco een grap aan het vertellen was tegen Connor en Brian, dus ik probeerde mee te luisteren. 

'Twee koeien staan in de wei, en plotseling zegt de ene "Moeee". Zegt de ander "He! dat wou ik net zeggen!" '

Het was de meest droge mop die ik ooit had gehoord, maar Brian en Connor vonden hem heel erg grappig, dus die barstten in lachen uit. 

En dat terwijl Brian net een slok koffie had genomen... 

Je snapt wel dat al die koffie ergens heen moest, en aangezien Mason tegenover Brian zat, was dat doelwit dus Mason geworden. 

Hij zat onder de koffie spetters, veegde verontwaardigd de spetters uit zijn ogen en dat beeld deed het dat ik in lachen uitbarstte. 

'Dankjewel voor de bacillen, Brian. Had niet gehoeven,' zei hij zo rustig mogelijk terwijl hij een servetje van het dienblad pakte om zijn gezicht droog te maken.  

'Karma,' zei ik toen ik eindelijk was gestopt met lachen. 

Hij trok een wenkbrauw op en keek verbaast aan. 'Wat?'

'Ik zei: Karma. Omdat je me hebt gelikt krijg je nu het dubbele aan bacillen terug.'

'Ik ben niet bang om je opnieuw te likken hoor.'

Mijn ogen werden wat groter. 

'Nou, dat sla ik liever over.'

Nu was hij degene die aan het lachen was, en ik degene die rustig mijn koffie op dronk. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------

'Nou, naar welk adres moeten we om je thuis af te zetten?' We zaten met z'n allen in de auto. Ik zat tussen Connor en Brian in, Taco en Mason zaten voorin. 

'Burgemeester Thomassen straat 22,' antwoordde ik daarop. Mason draaide het sleuteltje in het contact om en de motor ging aan. 

En daarmee ook gelijk de radio. 

'En het volgende nummer wat we gaan draaien is een oude; What makes you beautiful van One Direction!' hoorde ik uit het kleine apparaat komen. 

We reden de weg op terwijl de muziek van het meest overplayde liedje van One direction begon. 

En tot mijn verbazing begon Connor het eerste stuk mee te zingen. 

Brian zette met volle borst het volgende stuk in, waarna datgene gebeurde wat ik nooit had verwacht. 

Ze zongen alle vier vol overtuiging het refrein mee, en ik zat er midden in. Connor en Brian bewogen vrolijk mee met de muziek, waardoor ik gedwongen werd mee te doen. Zelfs Mason, die ook mee zong, tikte vrolijk het deuntje mee op zijn stuur. 

Dit had ik nooit aan zien komen. 

Maar ergens vond ik het wel leuk om spontaan een kant te zien van de groep die ik nooit had verwacht. De jongens met hun leren jasjes, stoere praatjes en belachelijke grappen zong mee met het meest cliché One direction liedje wat je kon verzinnen. 

En ik vond het fantastisch dat ze dit deden. 

Ergens wist ik bijna zeker dat deze jongens mijn nieuwe vrienden zouden kunnen worden. 

En ik was er best blij mee.