Als je het Claimt, dan moet je het likken.

Hoofdstuk 11

Mason p.o.v: 

'Wat kijk je teleurgesteld man,' merkte Taco op. Ik dacht eerst dat hij het tegen iemand anders had, aangezien ik aan het rijden was. Maar twee minuten later kreeg ik door dat hij het tegen mij had gehad. Niemand anders reageerde namelijk.

'Hoe bedoel je?' mompelde ik terwijl ik mijn ogen op de weg hield. Net nadat Grace weg was gegaan had mijn moeder gebeld of we langs kwamen voor het eten, wat we graag deden. 

'Gewoon man, je ziet er teleurgesteld uit.' 

'Laat maar hem maar gewoon even jongens, zet de radio maar aan. Dat zal hem wel opvrolijken.' 

Een vrolijk muziekje schalde door de auto toen Taco, die naast me zat de muziek aan zette. Hij keek me hoopvol aan, maar mijn humeur verbeterde niet. 

Ze hadden gelijk. Ik was teleurgesteld. Ik vond het erg dat Grace weg was gegaan met haar moeder. Dat zij niet in deze auto zat met ons, op weg naar mijn moeders huis om iets te eten met mijn familie. God, ik vond het gewoon jammer dat ze er niet was. 

Maar dat was niet zo. Zij zat waarschijnlijk thuis, bij haar ouders en verschrikkelijke broer. 

Ik zag mijn oude thuis langzaam in zicht komen. Een plek waar ik 17 en een half jaar van mijn leven doorgebracht had. Nu woonde ik namelijk al een half jaar in het appartement met Connor, Taco en Brian. En hoe geweldig dat ook was, ik miste mijn moeder en zusje best wel. 

We parkeerden de auto en stapten uit. Nog altijd had ik de sleutel van mijn moeders huis, dus opende ik de deur om verwelkomd te worden door vrolijke, Spaanse muziek, de geuren uit mijn moeders keuken en de geluiden van gezellig pratende mensen. Waarschijnlijk waren mijn opa en oma er ook. 

'Kijk eens wie we daar hebben!' 

Mijn zusje Emmy, kort voor Emmelie Mariana Esmeralda Cataleya Parker, begroette ons vrolijk. Haar lichtbruine haar zat voor de verandering in een hoog opgestoken knot, wat aan mijn neus kriebelde toen ze me een knuffel gaf. 

'Mason Pablo Antonio Enrique Parker, geef je opa eens een knuffel,' hoorde ik mijn opa vanuit de eetkamer lachend roepen. Ik keek achterom naar mijn vrienden, die Emmy een knuffel gaven en liep naar de woonkamer. Mijn moeder had de lange eettafel al gedekt met blauwe, porseleinen bordjes en verschillende schalen. Ik gaf mijn opa en oma een knuffel, die tegenover elkaar aan tafel zaten. 

'Wat is er m'n lieve kind.'

Shit. Mijn oma had het ook gelijk door als er iets aan de hand was. 

'Niks, ik heb ons mams gewoon gemist,' loog ik met een glimlach. 

'Vast vast, ga je moeder dan maar een knuffel geven.' 

Ik zette mijn beste glimlach op en liep naar de keuken, waar mijn moeder druk in de weer was met alle potten en pannen die op het kleine fornuis stonden. 

'Mam?' 

Mijn moeder draaide zich om en legde de lepel die ze in haar handen vast had neer. 

'Mason, lieverd. Geef me eens een knuffel.' 

Ik gaf mijn moeder een knuffel en liet haar door mijn haar gaan, waardoor ze het een soort van verpestte. 

Alleen mijn moeder mocht dat doen. 

'Ga maar in de eetkamer zitten, het eten is zo klaar.'

'Is goed, mams,' Ik draaide me om en liep de eetkamer weer in. Mijn opa was met Taco in gesprek over iets op Tv, en ik keek even op om te kijken waar ze het over hadden. Waarschijnlijk sport, zoals altijd. 

Ik nam dus maar plaats tussen mijn zusje en oma, tegenover Connor. 

'Ik wist het wel,' mompelde Connor waarna hij een slok drinken nam. 

'Wat, Con?' 

'Je mist haar.'

Ik wreef over mijn neusbrug en nam een slok van mijn drankje. Een of andere cocktail met een hoop alcohol, zoals mijn opa ze lekker vond. En ik kon ze zo op het moment ook wel gebruiken. 

'Ha! Ik wist het wel!' riep Connor vrolijk uit. Hij had pretlichtjes in zijn ogen gekregen. 

'Eten!' 

Mijn moeder en zusje kwamen samen de eetkamer binnen gelopen met een aantal schalen gevuld met eten. 

'Wie mis je, Mason?' vroeg mijn opa geïnteresseerd nadat mijn moeder was gaan zitten en we konden opscheppen. Ik stopte daarom snel een gamba in mijn mond met het excuus dat ik niet kon praten omdat mijn mond vol zat. 

'Nonsens, wie is de mysterieuze Amor?' 

'Hoor ik nu goed dat mijn grote broer verliefd is? Onze womanizer heeft een old fashion kleutercrush?' pestte mijn zusje me. 

'Bek houden, Emmelie,' gromde ik boos terwijl ik een stuk vlees in mijn mond stak. 'Mam dit smaakt echt geweldig.' 

'Dank je lieverd, maar is het waar?' 

'Kunnen we niet gewoon eten?' 

Mijn opa knikte. 'Inderdaad, onze lieve Maria heeft niet in de keuken gestaan zodat wij het kunnen hebben over Masons nieuwe Amor.' 

'Eet smakelijk, allemaal.' 

We schepten allemaal op en begonnen te eten. De muziek en de tv zorgden voor achtergrondgeluiden terwijl we allemaal gezellig kletsten en aten. Het leek alsof iedereen was vergeten wat Connor had gezegd. 

'Mason help je me even met het toetje?' 

'Natuurlijk mam.' 

Ik liep met mijn moeder mee naar de keuken, die een schaal uit de koelkast pakte. 

'Is het waar, Mason.' 

'Ik weet het niet, mam.' 

'Wat is haar naam? Heb je een foto van haar?'

Ik pakte mijn telefoon uit mijn broekzak en ontgrendelde hem. 

'Haar naam is Grace Elizabeth Carter, maar ik ken haar pas twee weken,' ik liet een foto van haar met haar gewonnen beer zien aan mijn moeder. Waarom ik die op mijn telefoon heb? Omdat ze wilde dat ik altijd herinnerd werd aan het feit dat ze me had verslagen met schieten op de kermis. 

'Dit is ze,' ik zuchtte. 'Ik weet het niet mam. Ik weet niet of ik haar leuk vind.'

'Dan kom je daar vanzelf wel achter,' stelde mijn moeder me gerust. 'En chop chop, nu helpen met dat toetje.' 

Ik lachte en hoopte met heel mijn hart dat mijn moeder gelijk had. Dat ik er nog wel achter zou komen of ik een crush had op Grace. 

En ik wist niet of ik het antwoord eigenlijk wel wilde weten. 

A/n 

Hoe vinden jullie mijn nieuwe cover :D

En ofcourse de nieuwe hoofdstukken. :) 

Have funn. 

Xx Yaraaa