Als je het Claimt, dan moet je het likken.

Hoofdstuk 15:

Grace p.o.v.

Het enige dat ik kon horen was het geschreeuw van Connor, Taco en Brian, die . Zelf was ik te geschokt om iets te doen, te zeggen, om te bewegen. Ik hoorde Teresa aan de telefoon. 

Ze was bezig een ambulance te bellen. 

Zo stom dat alleen zij aan het belangrijkste leek te denken. 

Mason lag nu op de grond met Connor naast hem. De drie jongens moesten moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Dat kon ik aan ze zien. Ze moesten moeite doen om groot te blijven.  

Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en moest ook moeite doen om niet te gaan huilen. 

Dit was mijn schuld. 

Oh shit. Oh. Shit. 

Ik weet niet wat ik moet doen.

De ambulance arriveerde bijzonder snel en de ambulancebroeders renden naar Mason toe. In een flits waren ze weer naar de ambulance gerend, terwijl twee andere broeders naar de jongens en mij toe kwamen. 

'Jullie mogen met ons mee, de andere ambulance brengt nu jullie vriend naar het ziekenhuis.' 

We knikten alle vier zonder iets te zeggen, zwaaiden kort naar Theresa en volgden de ambulancebroeders naar een kleinere ambulance auto. We namen plaats, een beetje op elkaar gekropt, maar dat maakte niet uit. 

Ik zat bijna op schoot bij Connor, en zag hem levenloos voor zich uit staren. 

'Het komt goed Connor,' fluisterde ik, een tikje schor. 

'We moeten zijn moeder bellen,' fluisterde hij terug. Tranen stonden in zijn ogen. 

'Dat doen we gelijk als we bij het ziekenhuis zijn, oké?' 

Connor knikte zachtjes. De auto maakte een paar bochten en stopte. 

'Jullie kunnen in de wachtkamer op de derde verdieping wachten. We komen zo snel mogelijk met nieuws,' vertelde de blonde ambulancebroeder ons. We knikten en liepen het ziekenhuis binnen. Er liepen mensen rond met zuurstofflessen, nieuwe ouders, kinderen met gips en bezoekers die net terug kwamen van het bezoekuur. 

'Zullen we met de lift naar boven?' stelde Taco voor. We knikten en liepen naar de dichtstbijzijnde lift. Taco duwde, al trillend, het knopje in. De deuren openden zich, en veel te langzaam ging de lift omhoog naar de derde verdieping. 

De wachtkamer waar we inmiddels al een uur aan het wachten waren rook naar muffe koffie en ontsmettingsmiddel. Er stonden oncomfortabele wachtstoelen en er lagen tijdschriften uit het jaar 2000 op het tafeltje. Brian liep te ijsberen terwijl hij een plastic bekertje kapot had geknepen. Taco was net teruggekomen van de buitenplaats  nadat hij zijn honderdste sigaret gerookt had. 

En de moeder van Mason nam de telefoon maar niet op. 

Connor had echt wel een miljoen keer geprobeerd te bellen, maar het lukte niet. Dus had hij ook maar een miljoen keer de voicemail ingesproken. 

In de hoop dat ze die wel zou horen en naar ons toe zou komen. 

'Familie van Mason Parker?' 

Een jonge zuster kwam met een paar papieren de wachtkamer binnen. We keken alle vier even snel op en snelden naar haar toe. 

'Alstublieft zeg dat hij het overleefd heeft,' vroeg Connor, bijna smekend aan de zuster. 

'Op het nippertje, maar hij heeft het gehaald, en hij gaat het verder ook wel redden.' 

Het leek alsof de deken van onrust van ons af werd gehaald. Alsof de druk van onze schouders af werd getild, 

hij ging het overleven. 

'Mogen we hem bezoeken?' vroeg Taco zachtjes. 

'Natuurlijk, hij slaapt nog wel. Volg mij maar.' 

De zuster ging ons voor naar kamer 301. Ze opende de deur zachtjes en liet ons binnen. Het regelmatige gepiep van de hartmonitor stelde me gerust. 

Het betekende dat hij nog leefde. 

We liepen naar het bed toe, waar Mason, lijkbleek, tussen de witte ziekenhuisdekens lag. Er stonden stoelen naast zijn bed, twee aan de ene kant en twee aan de andere kant, waar we dus ook plaats op namen. Ik naast Connor aan de ene kant, Taco naast Brian aan de andere. 

'Ik laat jullie wel even alleen. Als jullie iets nodig hebben of als hij wakker wordt mag je altijd op de rode knop naast het bed duwen.' 

En met die woorden verdween de zuster uit de kamer. 

Ik legde mijn hand op het bed neer, naast de zijne. En ik had nog nooit eerder een hand zo bleek gezien. Er zaten infusen in en hij lag doodstil tussen de dekens. 

Zachtjes hoorden we een telefoon trillen. Die van Connor. 

'Het is de moeder van Mason,' fluisterde hij. Daarna stond hij op, liep naar buiten en nam op.

'Zullen we even koffie halen, Brian?' vroeg Taco. Taco knikte. 

'Wil je ook iets Grace?' 

'Nee dank je.' 

En toen waren alleen ik en Mason nog over. Nu de rest weg was, rolde er toch een traan over mijn wang. Ik veegde hem snel weg en pakte zijn levenloze hand vast. 

'Het spijt me, Mason. Dit had nooit mogen gebeuren,' fluisterde ik terwijl er steeds meer tranen over mijn wangen rolden. Ik had nu met beide handen zijn hand omklemd en begon maar tegen hem te praten. Ik weet niet eens meer precies wat ik zei, alleen maar dat ik aan het praten was. 

'Grace, de moeder van Mason is er,' Connor kwam met deze woorden binnen, maar werd bijna gelijk aan de kant geduwd door een vrouw, die huilend aan de andere kant van Masons bed ging zitten. Ze zag er jong uit, om een kind te hebben van mijn leeftijd. 

Ik liet zijn hand los en beet op mijn lip. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, ik gunde zijn moeder ook haar privacy met haar kind. 

'Ik ga wel even naar buiten,' stelde ik dan ook voor.

'Blijf maar zitten lieverd, ik denk dat hij dat waardeert als hij wakker wordt, ik ben Maria trouwens.' stelde ze zich voor. 

'Grace Carter,' zei ik, en ik bleef zitten. De jongens waren met koffie teruggekomen en zaten aan het tafeltje te wachten. 

Zonder dat ik het echt bewust doorhad had ik Masons hand opnieuw opgepakt. Ik hoorde aan het gepiep op de monitor dat zijn hartslag een klein beetje versnelde en voor ik het wist kneep hij zachtjes in mijn hand. 

'Mason?' vroeg ik zachtjes. 

Hij glimlachte zachtjes en draaide zijn hoofd naar me toe.

'Goedemorgen pop,' fluisterde hij schor. 

En daardoor kon ook ik een glimlach niet onderdrukken. 

A/N

Sorry. 

School. Was. Killing. Me. 

Maar hier speciaal voor jullie een nieuw hoofdstukkieee. 
Xx

Yaraaa