Chapter 1

206 21 5
                                    

She accelerates her Aston Martin even more. She really needs to get away from this place. The pain is eating her alive.

The hurtful conversation awhile ago with her Mom keeps on hunting her mind. It keeps on rewinding, she already blamed herself with what happened years ago but hearing it straight from the person you love hurts it even more.

Kahit paulit ulit na siya nitong sinisisi parang wala pa ring pagbabago ang sakit na dulot nito. Yeah. Up until now, she was suffering. To become worst because of being badly affected by the death of you're brother is even intensified by the loathe of your own mother.

Matagal niya ng pinagsisisihan ang nangyari even today that if she could have just turned back the time..she rather chose that it should be her. Sana siya na lang ang namatay.

Bumuhos ang mga masaganang luha sa kanyang mga mata. She stopped for a minute and took out a piece of paper inside her louis vuitton bag. Pagkatapos basahin ay binulsa niya muna iyon.

She planned everything's out but then..hindi niya alam na aabot pa rin siya sa puntong ito. She barely needs answers for herself because her world is crumbling really hard. That if she neglects the idea of finding who she really is, she would be hurting more and more each coming day. If truth will set all these pain away, then be it.

"I hope you're still here kuya Martin.." miss na miss niya na ang kapatid. Kung sanang nandito pa ito'y hindi siya tatratuhin ng ganito ng kanilang ina. Kung sabagay, naiintindihan niya naman ito. Maging siya ay sinisisi ang sarili kung bakit namatay ang kapatid. It was the most painful moment. Ang mga unang buwan buhat ng pagkawala nito ay gabi gabi siyang dinadalaw ng mga masasasamang panaginip. Paulit ulit iyon at hindi niya na makuhang bumalik sa pagtulog. She composed herself and she resumed on driving.

She expelled a deep sigh before she get out of her car. " I can do this, for my sanity's sake." She felt nervous. "Hindi ka na pwedeng umatras pa kung hindi-." She admonished to herself. She keeps on convincing herself as she walks towards the gate of an old but decent house. Masasabing may kaya ang nagmamay ari ng bahay. Though some parts were restored in today's recent design, kapansin pansin parin sa kabuuan nito ang makalumang desinyo, which amazed her a lot.

She inhaled a deep breath before she found the guts to inquire. "Tao po? Aling Oesa."

Walang siyang nakuhang sagot. "Tao po? Is anybody there?" Ulit niya makaraang wala pa ring sagot mula sa bahay.

Tiningnan niya ulit ang address sa kapirasong papel na ibinigay sa kanya ng nahired na investigator. " Tama naman, dito pa rin kaya sila nakatira?tsk! Nasaan kaya sila?tsk!"

After almost an hour of waiting, she had noticed that the gate wasn't lock before she decided to take the steps nearer. Trespassing it may call but she really need to talk to Aling Oesa right now. " hindi naman ata siya magagalit nito." She said as she took several steps towards the main door of the house.

"Tao po, is there anybody-," her words are cut in midair. Nanlamig siya sa kanyang kinatatayuan kasabay nang buong lakas na sigaw. "Ahhhhhhhhhhh!". Tumilapon sa kanyang dibdib ang isang bagay na kinahihintakutan niya sa tana ng kanyang buhay!

"Oh my gosh..oh my gosh!ahhh!" Bulalas niya sabay diring diring pagpagpag ng bagay na iyon sa kanyang dibdib.

"Sino ka?!" Tanong ng isang batang lalaking sa tantya niya ay anim na taong gulang. He still have those things on his right hand. Nasa loob ito ng isang garapon. Sa kaliwa ay may hawak pa ito ng katulad noon na sa tantya niya ay hihahagis sa kanya sa kung sakaling hindi nito magustuhan ang sasabihin niya.

"Ahm..i just wanna ask if Aling Oesa's here? --wait, put that damn thing down!" She felt a lump on her throat.

The little boy noticed that she was scared, no extremely scared kaya mas lalo pa siya nitong tinakot upang tuluyan na siyang mapaalis.

SOMEBODY THAT I USED TO KNOWTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon