Alex's pov...
"Surprise alex.. Ha-ha-ha! Malamang ngayon hindi ka makapaniwala sa nakikita mo,pero maniwala ka buhay sya at nasa harapan mo sya ngayon." Seryosong sabi ni master.
"B-bakit-----p-pano----panong buhay si mama." Wala sa sariling wika ni alex.
"Dahil sakin, dahil sakin kaya buhay ang mama mo. Bibigyan kita ng ilang segundo para mayakap ang iyong ina,umaandar ang oras kaya gawin mo na ang gusto mong gawin alex."
Hindi nako nag sayang pa ng oras,nilapitan ko si mama habang umiiyak. Gusto ko syang gisingin at sabihing nandito na ako,nandito na ang anak nyang matagal ng sabik sa yakap at pag mamahal ng isang ina. Mama.... Mama... Miss na miss ko po kayo,masaya akong makitang buhay pa kayo at nandito ka sa harapan ko. Mama,kung ano man po ang nangyari sa inyo alam ko pong kakayanin nyo T.T mama! Mahal na mahal ko po kayo,plsss... Gumising kana mama.. Plssss... Hindi na napigilan ng mga mata ko ang lumuha. Ang tagal ng panahon na akala ko wala na ng aking ina.
Alam kong mula nasa sinapupunan palang ako,sobra na ang pag iingat sakin ni mama. Kaya hindi ko lubos akalain na makikita ko pa ang mama kong ibinigay buong buhay nya maisilang lng ako sa mundong ito.
"Time is over." Wika ni master at hinila ako patayo.
"S-sandali! San moko dadalin!? Mama!" Wika ko ng akmang hihilahin nya ko.
"Sasama ka!? O tutuluyan ko na ang nanay mo? At mga kaibigan mo!? Mamili ka!"
"Wag! Plsss.. Sasama ako sayo,basta ipangako mo pakakawalan mo ang mga kaibigan ko at si mama." Buong liob na sabi ko.
"Ok deal. Fred alam mo ang gagawin sa ina nya at mga kaibigan nya,ilabas mo silang lahat."
"Opo master."
Bago ako mahila ng tuluyan nakita kong gumalaw ang isang hinliliit ni mama,kaya naman nanlaki ang mga mata ko at tuluyan na akong nahila ni master palayo roon.
*****
Third person's pov...
Madilim na at talagang sobrang sama ng panahon,sobrang lakas ang buhos ng ulan at kasabay nun ang pag kulog at kidlat na nag bibigay ng liwanag sa gabing punong puno ng kaguluhan.
"San mo ba ko dadalhin hah!" Wika ni alex habang hilahila sya. Walang nakuhang sagot si alex,pag dating sa dapat nilang puntahan tinulak sya ni master sa putikan na may lapida na natatakpan ng mga tuyong dahon,kaya naman hindi agad ito napansin ni alex.
"Sabihin mo ngayon alex,gaano kasakit ang mawalan ng pamilya!?"
Hindi kumikibo si alex bagkus nagtataka ito dahil iba ang pananalita ni master,parang may luha rin na pumapatak sa mga mata nito na hindi nahahalata dahil sa malakas na ulan.
"Parang gusto mo naring mawala hindi ba? Para kang baliw na iniisip na nasa tabi mo lang sila,at minsan sinisisi pa ang dyos kung bakit nangyari sa buhay mo yun bakit kinuha nya agad ang pamilya mo. Pamilyang nag bibigay lakas tuwing may mabigat kang pinag dadaanan,pamilyang nag papangiti sayo tuwing malungkot ka. Pero wala na sila! Wala ka nang mapang kukuhanan ng lakas at wala ng mag papangiti sayo."
"M-may pamilya ka?" Mahinahon na wika ni alex.
"Oo!! Dati yun. Wala na !"
"A-anong w-wala na?"
"Dahil pinatay sila! Pinatay nila ang pamilya ko!!! Sila ang totoong demonyo alex!" Sigaw ni master at may nilabas na baril at tinutok iyon kay alex. Sa takot ni alex napa atras nalang ito at napailing.
"At ngayon... Ngayon ang oras ng paniningil ko."
"Sandali! B-bakit ako?! Wala akong alam sa buhay mo at sa pamilya mo,bakit ako?"
"Wag kang mag alala alex,hindi lang naman ikaw dahil marami kayo at ikaw ang uunahin ko."
**Baaaaaannngggg!!!**
"Aaaaleeex!!!
*****
Nagulat ang lahat sa narinig nilang putok ng isang baril. Lahat ay kinabahan at napaisip kung ano na nga ba ang nangyayari,at sino ang binaril.
****
Author: hi guys! Pasensya na kung ngayon lang nakapag update,naging abala si author sa birthday debut nya at sa school. Sana po maintindihan nyo pasensya na talaga and Thank you! ^_^ :*
Comment kung may gusto kang sabihin and vote kung nagustuhan nyo tong chapter ^_^ kamsahamnida. ;*
