Αρτεμις: Εγω δεν ειπα ποτε κατι τετοιο!
Χαρρυ: Ναι καλα! Κοιταξου στον καθρεφτη!
Αρτεμις: Αν θες να πεις οτι ειμαι ασχημη, εγω-
Ξεφυσηξε απογοητευμενος και ηρθε κοντα μου. Μ'επιασε απο τα ποδια και με σηκωσε, ριχνοντας με στην πλατη του( σαν τα ψαρια χδδ). Με πηγε στο χολ, που ειχα εναν μεγαλο καθρεφτη και μ'εβαλε να σταθω διπλα του.
Χαρρυ: Τι βλεπεις?
Αρτεμις: Εμας
Χαρρυ: Ναι. Επισης, ο ενας απο εμας μετατραπηκε σε μπαρμπουνι
Αρτεμις: Λες οτι μοιαζω με ψαρι?!
Χαρρυ: ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΗ! Για ονομα του Θεου, δεν ξερω τι να κανω μαζι σου!
Πηγε λιγο πιο πισω και περασε τα χερια του αναμεσα στα μαλλια του. Ξεφυσηξε για μια ακομη φορα. Καθισε λιγο να σκεφτει και μετα σε κοιτουσε.
Τι να κανω? Κι εμενα μου αρεσει αλλα τον γνωρισα πριν...Ποσο? Πεντε, εξι ωρες? Τι να κανω!? Τον κοιταζω κι εγω λιγο. Ηρθε μεχρι εδω και ασχοληθηκε μαζι μου ολη μερα. Αλλα μου αρεσει.
Αρτεμις: Χαρρυ, κοιτα...Εγω απλα..
Χαρρυ: Δεν χρειαζεται να πεις κατι Μαλλον εγω βιαστηκα πολυ
Αρτεμις: Οχι, οχι! Δεν ειναι αυτο! Απλα εγω...Να...Συνηθως δεν παω τοσο γρηγορα
Χαρρυ: Α.. Ε τοτε μπορουμε να κανουμε κατι γι'αυτο.
Αρτεμις: Τι δηλαδη?
Χαρρυ: Καταρχην θα παρουμε τηλεφωνο αυτη την φιλη σου, την Αιμιλια
Αρτεμις: Αμαλια την λενε
Χαρρυ: Γιατι εγω τι ειπα? Τελοσπαντων, και θα πουμε και τον Ζαυν να ερθει
Αρτεμις: ΟΧΙ ΤΟΝ ΖΕΥΝ!
Φωναξα και με κοιταξε καπως παραξενα. Εφερα ενα χαρτακι απο την κουζινα, στο οποιο η Αμαλια ειχε γραψει με ποια σειρα τις αρεσουν αυτα τα πεντε αγορια. Την διαβασα στον Χαρρυ, και η νουμερο ενα επιλογη της Αμαλθας ηταν ο Λιαμ.
Χαρρυ: Κανονιζεται! Θα παρουμε τον Λιαμ.
Aρτεμις: Και τι θα κανουμε?
Χαρρυ: Θα παμε να δουμε ταινια
Αρτεμις: Θα την διαλεξεις εσυ?
Ειπα και τον κοιταξα με πονηρο βλεμμα. Το καταλαβε και μου γελασε με τον ιδιο τροπο. Ηρθε πιο κοντα μου, περνωντας τα χερια του γυρω απ'την μεση μου, μην αφηνωντας με να φυγω.
Χαρρυ: Αν θες μπορεις να διαλεξεις κι εσυ.
Αρτεμις: Ισως
Σηκωθηκα στις μυτες των ποδιων μου και τον φιλησα. Κανονικα. Στην αρχη μλλον παραξενευτηκε λιγο, γιατι επεσε αποτομα λιγο προς τα πισω, αλλα μετα συνεχησε να με φιλαει, μεχρι που χτυπησε το τηλεφωνο. Το ζωον ειχε κανει αναπαντητη στην Αμαλια, κι αυτη μας τηλεφωνουσε.
Αμαλια: Τι θες?
Αρτεμις: Μπορεις να εισαι σπιτι μου σε κανενα μισαωρο? Να εισαι πανεμορφη, οπως παντα!! Ενταξει?
Αμαλια: Τι μυγα σε τσιμπησε παλι?
Αρτεμις: Μυγα Χαρρυ Στυλες! Θα ερθεις ναι ή οχι?
Αμαλια: Ειναι εκει ο Χαρρρυ?
Αρτεμις: Ναι ειμαστε εδω, μαζι
Αμαλια: ΜΩΡΗ ΑΣΛΦΔΗΤΗ ΕΡΧΟΜΑΙΙΙΙΙΙ!
Αρτεμις: Ειπα θα ερθει.
Χαρρυ: Γιατι δεν της ειπες οτι θα ειναι κι ο Λιαμ?
Αρτεμις: ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕΣ ΡΕ ΚΟΥΚΟΥΜΑΦΚΑ! Χαχα
Χαρρυ: Εισαι χαζη
Αρτεμις: Κι εγω σ'αγαππαω!
Χαρρυ: Αλληλουια!
Αρτεμις: Γιατι?
Χαρρυ:Επιτελους το ειπες!
Ειπε και με πηρε αγκαλια σε στυλ νυφης. Βγηκαμε μαζι στο μπαλκονι και μιλουσαμε, μεχρι που η Αμαλια μπηκε σαν παλαβη μεσα, φωναζωντας πως αγαπαει τον Χαρρυ. Τον ειχε παρει αγκαλια και δνε ελεγε να τον αφησει, μεχρι που της ειπαμε οτι θα ερθει κι ο Λιαμ, οποτε μας πηρε αγκαλια και τους δυο και ειπε οτι ειμασταν οι “καλυτεροτεροι φιλοι εβερ”.
