Τον κοιταξα εντρομη στα ματια. Ειχε ακομη αυτο το ηλιθιο χαμογελο χαραγμενο στο προσωπο του. Οπως ημουν, επιασα το χερουλι της πορτας και την ανοιξα. Δεν ξερω πως. Υποθετω η διακοπη του ρευματος επηρεασε το κυκλωμα της ή καποιο παρομοιο ακαταλαβιστικο μηχανημα πανω της. Ετρεξα στον διαδρομο, ψαχνωντας την εξοδο. Δεν γινεται. Ο τυπος ειναι παλαβος! Γκρεμισε εναν ολοκληρο τοιχο! Χρειαζεται υποστηριξη, δεν εξηγειτε αλλιως.
Προχωρωντας ακομη στον διαδρομο, ακουω βηματα καποιυ να τρεχει πισω μου.
Χαρρυ: Ειι! Σταματα! Γιατι εφυγες?
Αρτεμις: Εμ..Να...Αφησα το κεικ στν φουρνο. Θα μου καει
Εκανα να φυγω, αλλα προλαβε και μ'επιασε απο το χερι και με γυρισε προς το μερος του.
Χαρρυ: Επρεπε να μεινεις και να πεις ενα “ευχαριστω” ισως?
Αρτεμις: Ευχαριστω τοτε
Χαρρυ: Εε.. Τι ειναι αυτα τωρα? Ετσι σκετο?
Αρτεμις: Τι αλλο να κανω?
Χαρρυ: Μια αγκαλιτσα...Ενα φιλακι...
Αρτεμις: Καλα, τοτε ^τον αγκαλιαζει^ ^πατ,πατ^
Χαρρυ: Ελααα τωρα βρε Αρτεμηηηηη
Αρτεμις: Εδωωω ειμαι βρεεεε Χαρρυυυυυ
Χαρρυ: Ουτε ενα φιλακι?
Εκεινη την στιγμη μου ηρθε! Ηταν το τελειο σχεδιο! Θα φαει την ξενερα και μετα θα με αφησει ησυχη. Σωστα?
Αρτεμις: Εμ...Χαρρυ?
Χαρρυ: Ναι?
Αρτεμις: Θυμασαι για το κεικ που σου ελεγα?
Χαρρυ: Κατι μου λεει. Για συνεχισε.
Ειπε και ηρθε πιο κοντα, σπρωχνωντας το “μερος” του πανω μου.
Αρτεμις: Λοιποοοον...Τι θα ελεγες να ερθεις να σε κερασω λιγο?
Χαρρυ: Τελεια ιδεα! Περιμενε να φερω τα κλειδια του αυτοκινητου και φευγουμε!
Ειπε κλεινοντας μου το ματι, κι εφυγε βιαστικα. Ουφ! Τουλαχιστον την γλυτωσα για λιγο. Επεστρεψε πολυ γρηγορα, μ'επιασε απ'το χερι και μ'εβγαλε εξω, μην σταματωντας να μιλαει.
Στο αυτοκινητο, εβαλε δυνατα την μουσικη, οποτε δεν χρειαστηκε να πω και πολλα. Φτασαμε μπροστα στο σπιτι μου οπου και παρκαρε. Βγηκαμε εξω μαζι και τον οδηγησα στο διαμερισμα μου. Ανοιξα την πορτα και τον καλεσα μεσα.
