Ποβ Αρτεμις
Δεν μπορω να πιστεψω οτι το εκανε αυτο! Πως μπορεσε να φερθει ετσι? Κι εγω που ηθελα να του πω οτι δεν χρειαζεται να μου λεει ψεματα οταν θελει να παει σε παρτυ με τους φιλους του... Μα τι ηλιθια! Και τωρα, αναγκαζομαι να τον δω. Παλι! Για το ηλιθιο μαθηαμα του, και το ηλιθιο βιντεο που θελουν να γυρισουν! Εχει και το θρασος να με παιρνει τηλεφωνο!
Τσεκαρω μια ακομη φορα το κινητο μου. 53 αναπαντητες κλησεις, 37 μυνηματα κι ενα φωνητικο μυνημα. Προφανως μττα καταλαβε οτι δεν σκοπευα να του απαντησω και σταματησε.
Στεκομαι μπροστα στην πορτα της αιθουσας και στρωνω λιγο την μπλουζα μου και τα μαλλια μου. Μην νομιζει κιολας οτι δεν μπορω χωρις αυτον. Ανοιγω την πορτα και μπαινω μεσα.
Λιαμ: Ευτυχως εισαι εδω!
Ειπε και με αγκαλιασε.
Αρτεμις: Γιατι που θα επρεπε να ημουν?
Ζαυν: Νομιζαμε οτι ειχες πεθανει ή κατι τετοιο
Αρτεμις: Καλα βαρατε ενεσεις? Φυσικα και ειμαι καλα! Γιατι να πεθανω αλλωστε, μια χαρα ειμαι!
Νιαλλ: Εγινε ενα ατυχημα χτες ξερεις... Κοντα στο σπιτι του Λουις
Αρτεμις: Ω Θεε μου! Ελπιζω να μην επαθε κανεις κακο!
Χαρρυ: Η κοπελα πεθανε. Δεν ξερουμε ακομη ποια ηταν. Σου τηλεφωνουσα ολη νυχτα αλλα δεν απαντουσες.
Αρτεμις: Κι απο ποτε νοιαζεσαι?
Χαρρυ: Εγω δεν-
Νιαλλ: Ελα τωρα, δεν εγταιγε αυτος!
Αρτεμις: Δεν ειναι η καταλληλη ωρα να το λυουμε! Καθιστε ολοι κατω.
Αφου καθισαν, τους κοιταξα μια φορα ολους. Τα ματια του Λουις ηταν πρησμενα, το ιδιο και του Χαρρυ. Τι με νοιαζει ομως? Και τα δικα μου ηταν ετσι χτες. Ισως και ακομη χειροτερα. Σημερα ειχαμε μονο μια ωρα μαθημα, αλλα ηταν απαισια, κι ενιωθα σαν να περασε αιωνας. Δεν ειχε καθολου πλακα αυτη την φορα, κανεις δεν γελουσε, ο Λιαμ δεν ειχε τιποτα να ρωτησει, ο Νιαλλ δεν ετρωγε κι ο Λουις δεν μ'εβριζε καθολου. Και κυριως, ο Χαρρυ δνε μου εριξε ουτε μια ματια.
Αφου τελειωσαμε, χαιρετησα τα αγορια και μαζεψα τα πραγματα μου, ετοιη να βγω εξω, οταν με σταματησε ο Λουις.
Λουις: Εχεις δυο λεπτα?
Αρτεμις: Αν ειναι να με βρισεις οχι
Λουις: Τοτε εχεις. Λοιπον ακου, εχει να κανει με χτες.
Αρτεμις: Τι δηλαδη?
