Παρτ14
Το επομενω πρωι ξυπνησα πανω στο στηθος του. Με κρατουσε ολο το βραδυ. Δεν εχω ιδεα τι ωρα ειναι. Οχι βεβαια οτι με ενδιαφερει και ιδιαιτερα αυτη την στιγμη.
Παρατηρω καθε σημειο του σωματος του. Βελπω την πεταλουδα, για την οποια μου ειχε πει τοσα και τοσα η Αμαλια πριν καιρο. Νιωθω το χερι του στο κεφαλι μου, να παιζει με τα μαλλια μου. Δεν γυριζω να τον κοιταξω.
Αρτεμις: Δεν ειχες πει θα την αφαιρουσες?
Χαρρυ: Ναι, αλλα τελικα αλλαξα γνωμη.
Αρτεμις: Πως κι ετσι? Η Αμαλια μου ειχε πει οτι την θεωρουσες γελοια.
Χαρρυ: Ναι, αλλα η πεταλουδα ηταν καμπια παλαιοτερα, σωστα?
Αρτεμις: Σωστα!
Ειπα και φιλησα το τατουαζ του. Δευτερολεπτα μετα χτυπαει ενα τηλεφωνο. Εχω ξεχασει πια τι ηχο κλησης εχω, αλλα πιανω το πρωτο κινητο που βρισκω μπροστα μου και απανταω.
Αρτεμις:Ναι?
Νιαλλ: Τι “ναι” καλε? Που ειστε?
Αρτεμις: Εμμ... Εδω..
Νιαλλ: Ααα καταλαβα τι εγινε εδωω...
Απο πισω ακουγεται η φωνη του Ζαυν να φωναζει.
Ζαυν: Καποιος περασε καλα χτες, ε Νιαλλ?
Νιαλλ: Πολυ καλα μαλλον! Ο Λιαμ ομως? Που ειναι?
Ζαυν: Ρωτα αν ειναι μαζι τους!
Αρτεμις: Ιου βρε παιδι μου! Οχι βεβαια! (ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΧΑΧΑ) Δεν ειναι εκει?
Νιαλλ: Οχι δεν εχει ερθει!
Αρτεμις: Μαλλον και καποιος αλλος περασε καλα!!
Νιαλλ: Θα του τηλεφωνησω. Θα ερθετε καθολου ή τσαμπα περιμενουμε?
Χαρρυ: ΤΣΑΜΠΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ!
Φωναξε ο Χαρρυ, αρπαζοντας το τηλεφωνο απο τα χερια μου.
Χαρρυ: Και τωρα Νιαλλ, ηρθε η ωρα να κλεισεις το τηλεφωνο και να πας να φας κατι! Ενταξει?
Νιαλλ: Καλη ιδεα! Αντε γειαα!
Αρτεμις: Βρε τον Λιαμ.
Χαρρυ: Βρε την Αμαλια εννοεις!
Αρτεμις: Καλα, δενε χει σημασια! Να την παρω?
Χαρρυ: Οχι μωεεεε! Ελα εδω!!
