Ποβ Χαρρυ
Το μερος ειναι τρελο. Υποτιθεται πως θα ειμασταν λιγοι εδω περα, αλλα τελικα οχι. Ευτυχως το σπιτι του Λουις ειναι μεγαλο. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι τον πειραζε τοσο να ερθουν τα κοριτσια, εχει χωρο για 100 ατομα ακομη. Προχωραω μεσα στο πληθος, γιατι κανεις δεν μου φαινεται γνωστος. Βλεπω την Ελεανορ να καθεται σε μια καρεκλα περιτριγυρισμενη απο τις φιλες της και την χαιρεταω. Μου επιστρεφει τον χαιρετισμο και προχωραω. Μετα απο λιγα λεπτα αναζητησης, βρισκω τον Λιαμ να προσπαθει να τηλεφωνησει. Καθεται διπλα στο παραθυρο, αλλα μαλλον δεν εχει καλο σημα.
Χαρρυ: Τι εγινε?
Λιαμ: Προσπαθω να παρω την Αμαλια
Χαρρυ: Θα την καλεσεις? Αφου ο Λουις ειπε οτι δεν θελει
Λιαμ: Δεν θα την καλεσω. Θα δω που ειναι και θα παω εγω
Χαρρυ: Αληθεια? Κι αν θυμωσει ο Λουις?
Λιαμ: Δεν τον ενοιαξε οταν θυμωσα εγω
Χαρρυ: εχεις δικιο...
Λιαμ: Να πω να ρωτησει και την Αρτεμη?
Χαρρυ: Οχι. Θα καθισω λιγο ακομη.
Λιαμ: Ενταξει τοτε
Απομακρυνθηκα απο το μερος του, κι εκανα μια βολτα μεσα απο το κυριο σημειο που χορευαν. Μια κοπελα απλωνει το χερι της προς το μερος μου. Μακαρι να ειναι η Αρτεμις, που τελικα επεισε τον Λουις να ερθει! Οχι ομως, δεν ειναι. Με τραβαει πανω της και το προσωπο μου ακουμπαει τα μαλλια της. Χορευει χωρις να μου μιλαει, σχεδον δεν με κοιταξε προηγουμενως. Κινουμαστε μαζι για μερικα λεπτα, μεχρι που συνειδητοποιω, πως οσοι βρισκονταν γυρω μας, εχουν τραβηχτει πισω και μας κοιτανε. Ο Λιαμ εχει μεινει με το κινητο στο χερι και με κοιταει πολυ παραξενεμενος. Η μουσικη εχει σταματησει κι ολοι μας κοιτανε. Με σπρωχνει μακρια.
Ολοι επιστρεφουν εκει που βρισκονταν προηγουμενως κι εγω απομακρυνομαι λιγο, εχοντας χασει την κοπελα απο τα ματια μου. Δεν περναει πολυ ωρα, που την ξαναβλεπω και αυτην την φορα με πλησιαζει με γρηγορο βημα. Ξεκιναω και περπαταω προς την πορτα, την ανοιγω και βλεπω την Αρτεμη με την Αμαλια. Ειναι και οι δυο πανεμορφες, εχοντας φορεσει παρομοια τζιν και με μπλουζακια που εγραφαν “One Direction”.Τους χαμογελαω ευγενικα.
Χαρρυ: Αυτο ειναι το κοριτσι μου!
Ειπα δειχνοντας την μπλουζα της Αρτεμης. Μου χαμογελαει κι αυτη, αλλα η αλλη κοπελα με τραβαει προς το μερος της.
Κοπελα: Αλλα φυσικα επειδη δεν ειναι αλληθωρος, εννουσε ΕΜΕΝΑ!
Τραβωντας με απο το χερι, πιανει το προσωπο μου και το πιεζει πανω στο δικο της. Με φιλαει προσπαθωντας να περασει την γλωσσα της στο στομα μου.
Μετα απο δευτερολεπτα ενιωσα κατι να διωχνει την κοπελα μακρια. Ηταν η Αρτεμις που την ειχε σπρωξει, με αποτελεσμα να πεσει κατω.
Κοιταξα την Αρτεμη. Τα ματια της ηταν βουρκωμενα.
Χαρρυ: Αρτεμις εγω-
Μου γυρισε την πλατη κι εφυγε. Η Αμαλια την ακολουθησε και μετα απο λιγα λεπτα κι ο Λιαμ.
