Λιαμ: Λοιπον... Τι θα μαθουμε σημερα? (εξακολουθει να μην ξερει τ'ονομα του)Αρτεμις: Ειμαι η Αρτεμις, και μπορεις να με φωναζεις ετσι. Μην τολμησεις να με πεις κυρια!
Λιαμ: Χαχα ενταξει! Εγω ειμαι ο Λιαμ. Ποσο εισαι?
Αρτεμις: Σχεδον 20. Εσυ?
Λιαμ: Τα εκλεισα.
Αρτεμις: Μαλιστα.
Ζαυν: ΜΑΛΙΚστα ηθελες να πεις! Ζαυν Μαλικ εδωωω!
Ηρθε διπλα μου σχεδον χορππηφωντας, και απλωσε το χερι του για να πιασει το δικο μου.
Αρτεμις: Αρτεμις εδωωωω Ζαυν! Τι κανιες? Ολα καλα?
Ζαυν: Μια χαρα και δυο τρομαρες. Τι ειναι αυτες οι βλακειες που εγραψες στον πινακα?
Λιαμ: Δεν ειναι βλακειες! Ειναι ενα ευγενες αιτημα για να κανετε ησυχια!
Χαρρυ: Γαμωτο Λιαμ, εισαι μεγαλος γλυφτης!
Αρτεμις: Αυτο ειναι ενα πλας ξερεις!
Χαρρυ: Ποιο? Ο γλυφτης?
Αρτεμις: Ε ναι! 'Η ξερει ο αλλος ή δεν ξερει!
Λιαμ: Αρτεμις! Τι ειναι αυτα που λες?! Εισαι καθηγητρια!
Αρτεμις: Ηρεμησε δεν εισαι 12! Αλλα μ'αρεσει το λεξιλογιο σου, εσυ εισαι απ'τους πολλα υποσχομενους μαθητες μου!
Χαρρυ: Εμενα παντως μ'αρεσεις!
Αρτεμις: Ποτε?
Χαρρυ: Ποτε τι?
Αρτεμις: ποτε σε ρωτησα!
Ζαυν: Γκουχου καποιος εφαγε ταπα γκουχου
Ειπε και του πεταξε το σφουγγαρι στο κεφαλι. Ποτε προλαβε να παρει το σφουγγαρι? Εγω ουτε να το δω δεν ειχα προλαβει.
Σηκωθηκα απο την καρεκλα μου και πηγα μπροστα στον πινακα. Τους κοιταξα ολους ερευνητικα και σταματησαν ο,τι κι αν εκαναν.
Αρτεμις: Λιαμ θες να εισαι ο βοηθος μου?
Το προσωπο του κατευθειαν ελαμψε. Χαμογελασε πλατια και εγνεψε “ναι” με το κεφαλι του.
Αρτεμις: Συστησε με στους αξιοτιμους συμμαθητες σου!
Ζαυν: Μας εβρισε τωρα?
Νιαλλ: Οχι! Μαλλον μας συμπαθει.
Λιαμ: Αυτος ειναι ο Ζαυν, αλλα πιστευω πως τον γνωρισες. Ο ξανθος ειναι ο Νιαλλ, πισω του οι Λαρρυ, δηλαδη ο Λουις και ο Χαρρυ και εγω!
Αρτεμις: Αρα εχουμε και λεμε, Ζαυν, Νιαλλ Λιαμ, Λουις και Χαρρυ!
Χαρρυ: Εγω γιατι να ειμαισ το τελος?
