Φτανοντας στο σπιτι, ο Χαρρυ ετρεξε γρηγορα στην πορτα για να μου την ανοιξει σαν κυριος που ηταν. Με καλεσε μεσα και πριν πω οτιδηποτε εριξα μια καλη ματια γυρω μου. Το σπιτι ηταν τεραζστιο και πεντακαθαρο. Σιγουρα ειχε προσλαβει καθαριστρια, σιγα μην καθαριζε μονος του.Με κοιταξε που παρατηρουσα τα παντα γυρω μου, οποτε αρχισε να μου μιλαει.
Χαρρυ: Λοιποοοοον μικρη...Τι θες να κανουμε?
Αρτεμις: Δεν ξερω...Εσυ τι λες?
Χαρρυ: Κοιτα, μπορει να φαγαμε ενα κουτι σοκολατακια, αλλα θα ηθελα λιγη πιτσα τωρα
Αρτεμις: Θα συμφωνησω. Αλλεα κερνας γιατι εχω μονο 5 λιρες πανω μου (ΜΗΝ 3ΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ)
Χαρρυ: Τα παντα για σενα!!
Αρτεμις: Αωω σ'ευχαριστω πολυυυ μικρο τζιτζελιι!! (Ε ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΘΑ ΕΣΚΑΓΑ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ'ΓΡΑΦΑ)
Εψαξε για λιγο το τηλεφωνο και πληκτρολογησε τον αριθμο μιας πιτσαριας. Μετα απο ελαχιστη ωρα ηρθαν οι πιτσες. Υποθετω ενα απ'τα προνομια του να εισαι ο Χαρρυ Σταιλς.
Καθισαμε μαζι στον καναπε τρογωντας πιτσα. Παραλληλα βλεπαμε την ταινια “Life as we know it”(ΟΣΕΣ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ)
Χαρρυ: Να σε ρωτησω κατι?
Αρτεμις: Και δεν ρωτας...Τζαμπα ειναι
Χαρρυ: Θα ηθελες να εχουμε κι εμεις ενα τετοιο μωρο?
Αρτεμις: εννοεις κοκκινομαλλικο?
Χαρρυ: Οχι, εννοω δικο μας!
Αρτεμις: Καου με λιγο καλε μου. Γυρνα πισω τον χρονο και μετρα ποσο καιρο ειμαστε μαζι.
Εκανε μερικες σκεψεις και μετα με ξανακοιταξε για να απαντησει.
Χαρρυ: Περιπου 14 ωρες.
Αρτεμις: Προτρεχεις
Χαρρυ: Καλα....
Μετα απο λιγη ωρα εγω αρχισα να νυσταζω πολυ, οποτε εγειρα λιγο πανω του και κοιμηθηκα.
~Την επομενη μερα~
Χαρρυ: Αρτεμιςςς
Ηρθε πανω απ'το αυτι μου και ψιθυριζε.
Αρτεμις: Τι θες?
Χαρρυ: Η ωρα ειναι 7
Αρτεμις: Κοιτα ποσο με νοιζει
Χαρρυ: Θα σε νοιαξει αν απολυθεις
Αυτη την στιγμη ολα γυρνανε στο μυαλο. Δουλευω με τα πεντε ζωαδια τωρα. Και παιζει να'χουμε αργησει ηδη.
Πεταγομαι απ'το κρεβατι – στο οποιο δεν θυμαμαι να ηρθα μονη μου- και τρεχω κατω, μονο για να συνειδητοποιησω οτι δεν ειμαι σπιτι μου.
Αρτεμις: Τι θα κανω Χαρρυ?
Χαρρυ: Μην ανυσηχεις. Ειδοποιησα. Τους ειπα οτι θα ειμαστε εκει στις 9.
Mε αγκαλιασε και μετα πηγαμε στην κουζινα για να φαμε πρωινο.
Ποβ Λιαμ
Μπαινοντας στην αιθουσα, ειδα οολα τα αγορια εκτος απο τον Χαρρυ. Μαλλον την καταφερε την Αρτεμη. Δεν ηταν και πολυ δυσκολο γι'αυτον εδω που τα λεμε. Εγω τα εκανα θαλασσα με την Αμαλια. Θα με περασε για εντελως βλακα... Ακουω τον Λουις να συζηταει πολυ εντομα με τον Νιαλλ και υον Ζαυν. Δεν συμμετεχω στην συζητηση, αλλα ακουω πολυ προσεκτικα αυτα που λενε.
Λουις: Κι αποφασισαμε να κανουμε ενα παρτυ
Νιαλλ: Θα καλεσεις τον Χαρρυ?
Λουις: Φυσικα. Αρκει να μην φερει την αγελαδα
Ζαυν: Ειναι πανε,ορφη, δεν καταλαβαινω γιατι την αντιπαθεις τοσο
Λουις: Σου ειπα χτες
Νιαλλ: Εμενα δεν μου ειπες
Λιαμ: Καλυτερα
Ειπα και με κοιτασαν ολοι αμεσως, σαν να μην ειχαν προσεξει οτι βρισκομαι εκει εδω και 5 λεπτα.
Λιαμ: Εγω μπορω να ερθω?
Λουι: Μονο αν δεν φερεις την βλαμμενη φιλεναδα σου
Λιαμ: Ποιο ειναι το προβλη μα σου?
Εκεινη την στιγμη η πορτα ανοιξε, και μπηκαν μεσα ο Χαρρυ και η Αρτεμις. Ηταν τοσο ωραιοι μαζι. Την κρατουσε απ'την μεση και ηταν ολοφανερο οτι αυτη ηταν καταχαρουμενη. Κοιταξα τα χερια της και παρατηρησα πως κρατουσε τα βιβλια μου.
Αρτεμις: Καποιος ηταν πολυ απασχολημενος με την Αμαλια και ξεχασε τα ποπαντα σοιτι μου
Χαρρυ: Πολυυ απασχολημενος!
Λουις: Δεν πατε να πνιγειτε...
Αρτεμις: Κοιτα, αν δεν σ'αρεσει μπορεις να φυγεις
Λουις: Κι αυτο θα κανω
Δεν το πιστευω! Πρωτα την λεει αγελαδα, μετα την Αμαλια βλαμμενη, και τωρα της μιλαει με τοση αγενεια! Τι εχει παθει?
Ποβ Χαρρυ
Βγαινοντας εξω, ο Λουις με τραβηξε απ'το χερι. Περιμενα οτι θα με χτυπουσε αλλα δεν το εκανε.
Χαρρυ: Φιλε τι εχεις παθει?
Λουις:Ας τα ξεχασουμε ολα, ενταξει?
Χαρρυ: Πως να τα ξεχασουμε? Βριζεις την Αρτεμη και την Αμαλια, τις κρινεις χωρις να τις γνωιζεις!
Λουις: Συγγνωμη, ενταξει? Εγω απλα ηθελα να σου πω οτι η ελ εχει γενεθλια και θα κανει παρτυ σημερα. Θα θελαμε να ερθεις
Χαρρυ: Εννοειτε φιλε!
Λουις: Α! Και μην το αναφερεις στην Αρτεμη. Δυστυχως δεν ειναι τοσο κοντα με την ελ οσο με σενα.
Και μ'αυτα μπηκε μεσα.
