Το πορτοκαλοκόριτσο (TYS_GR)

Κεφάλαιο τέταρτο

«Είμαι κρετίνος!»

«Είσαι κρετίνος.»

«Είμαι κόπανος!»

«Είσαι κόπανος.»

«Λέγε τι έγινε χθες.»

«Τι έγινε χθες;»

«Καλά ρε στη μαμά δεν θα πήγαινες;»

«Α! Όχι, δεν πήγα!»

«Και τότε γιατί με αφήνεις και βρίζω τον εαυτό μου;»

«Επειδή ήταν η πρώτη φορά που αυτοβριζόσουν και είπα να απολαύσω τη στιγμή.»

 Αγνοώ τις σαχλαμάρες του.

«Και τελικά πότε θα πάμε;»

«Μου το ακύρωσε η ίδια χθες. Με πήρε τηλέφωνο και μετά εγώ πήρα εσένα μόνο που εσύ δεν απαντούσες…» κάνει μια παύση γεμάτη υπονοούμενα. «Τι έκανες και δεν απαντούσες;»

«Θα ήθελα να μη το συζητήσω αυτό.» λέω ενώ αντανακλαστικά πιάνω τη μέση μου. Καλά να πάθω όμως…!

«Καλά, καλά αφού δεν θέλεις μη λες τίποτα στον αδερφούλη. Και τέλος πάντων μου είπε ‘σαν καλά παιδιά που είστε ελάτε την Κυριακή μετά την εκκλησία να με δείτε’. Συγγνώμη ρε Μιχάλη πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγαμε μαζί εκκλησία;»

 Προσπαθώ να θυμηθώ.

«Ήταν τότε στην τελευταία σου παρέλαση.»

«Στην τρίτη γυμνασίου;»

«Αχά.»

«Καλά λοιπόν. Αυτή τη φορά θα έρθεις ε, δεν θα με φτύσεις;»

«Θα προσπαθήσω να μη το επαναλάβω.»

«Το καλό που σου θέλω. Άντε έρχεται η Νίκη, τα λέμε την Κυριακή.»

«Τι ώρα;»

«Στις δώδεκα;»

«Έκλεισε.»

 Μου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα. Ο καλός συνηθισμένος αδερφούλης μου.

Χτυπάει το κουδούνι του διαμερίσματος μου.

«Βάνα, Βάνα καλή μου Βάνα!» ψιθυρίζω και βιάζομαι να ανοίξω την πόρτα.

 Μπροστά μου εμφανίζεται μια Βάνα με όχι και τόσο ευχάριστη φάτσα.

«Βρε αλήτη που γυρνάς;» με ρωτάει άγρια αλλά ξέρω ότι δεν το εννοεί. Απλά αρπάζω την τσάντα του φαρμακείου που μου έχει κουβαλήσει.

«Άγαλμα θα σου κάνει εσένα κάποια μέρα.» της λέω και της δίνω ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο πριν πάω στην κουζίνα. Αδειάζω την πλαστική σακούλα πάνω στον πάγκο και αμέσως ανοίγω τις ασπιρίνες. Ένα ποτήρι νερό και εύχομαι αυτός ο καταραμένος πονοκέφαλος να περάσει σύντομα.