«Αυτό ήταν!» της λέω χαρούμενα με το που βάζουμε και το τελευταίο τελάρο στην αποθήκη του μανάβικου. Είναι ένα πολύ ευχάριστο μέρος, γεμάτο χρώμα και αρώματα. Αν ανήκε ένα τέτοιο στην οικογένειά μου θα μπορούσα άνετα να δουλεύω εδώ πέρα.
«Σε ευχαριστώ. Ειλικρινά με βοήθησες πολύ.» μου λέει με ένα ντροπαλό χαμόγελο. Οι φακίδες της γίνονται πιο έντονες καθώς κοκκινίζουν ελαφρά τα μάγουλά της. Της χαμογελάω και εγώ.
«Μάλλον όμως πρέπει να πηγαίνω…»
«Άργησες κάπου εξαιτίας μου ε;» με ρωτάει με ανησυχία.
«Όχι, όχι αλλά ίσως κοντεύω.»
«Τότε να πας ναι, σε ευχαριστώ και πάλι για τη βοήθεια.»
Είμαι έτοιμος να φύγω αλλά την τελευταία στιγμή θυμάμαι.
«Δεν μου βάζεις κανένα κιλό από τα θαυματουργά σου πορτοκάλια; Γιατί δεν με βλέπω να έχει κανένα ανοιχτό ζαχαροπλαστείο εδώ κοντά.» της λέω και τη βλέπω πως είναι έτοιμη να βάλει τα γέλια από τον ενθουσιασμό της. Εγώ που κόντεψα να πεθάνω δυο φορές από τα πορτοκάλια της, της ζητάω τα πορτοκάλια της. Είναι τρελό.
Εξαφανίζεται μέσα στο μαγαζί για λίγο με ανάλαφρο βήμα και εγώ την παρακολουθώ από έξω. Νομίζω πως είναι μοναδική, επειδή δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοια κοπέλα σαν αυτήν. Κοκκινίζει συνέχεια, χαμογελάει συνέχεια, περπατάει σαν ανοιξιάτικη αύρα και κυρίως έχει τα πιο τρελά πορτοκαλί μαλλιά που έχω δει ποτέ. Και αυτά τα χαρακτηριστικά την καθιστούν ξεχωριστή στα μάτια μου. Και ειδικά εκείνα τα ονειρεμένα γαλάζια μάτια…
Οι σκέψεις μου διακόπτονται καθώς επιστρέφει πίσω. Μου δίνει τη σακούλα με τα έντονα πορτοκαλί φρούτα.
«Πόσο τα δίνεις;» τη ρωτάω ευγενικά και βγάζω το πορτοφόλι μου.
«Πες ότι στα κερνάω.»
«Α, δε γίνεται αυτό.»
«Φυσικά και γίνεται. Θέλω να συμφιλιωθείτε επιτέλους επειδή τελευταία δεν σε χωνεύουν μου φαίνεται…» μου λέει με νόημα.
Της χαμογελάω στραβά. «Καλά…»
Πάω να φύγω αλλά την τελευταία στιγμή βάζω ένα χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ ανάμεσα σε κάτι μανταρίνια με έντονα πράσινα φύλλα. Δεν μπορώ να φύγω έτσι….
Μάλλον με κατάλαβε αλλά εγώ δεν γυρίζω πίσω ενώ έχω ένα τεράστιο χαμόγελο απλωμένο στα μούτρα μου μέχρι το σπίτι της μαμάς γιατί κάτι μου λέει ότι δεν πρόκειται να την ξεχάσω.
أنت تقرأ
Το πορτοκαλοκόριτσο (TYS_GR)
أدب المراهقينCopyright © 2014. All rights reserved. Νομίζω πως εκείνη η μέρα ήταν η πιο διαφορετική και η πιο διασκεδαστική μέρα της ζωής μου. Αν και ήταν η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου και εγώ δεν είχα κοπέλα, νομίζω πως περνούσα μια χαρά χωρίς καρδούλες και αρκου...
