Το πορτοκαλοκόριτσο (TYS_GR)

Κεφάλαιο εικοστό-εβδομο

 Στο διαμέρισμά μου τώρα παριστάνω σίγουρα το φάντασμα. Είναι απαίσιο να είσαι μόνος. Φαινόταν απίστευτο ότι σε ένα τόσο σιωπηλό διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών πριν λίγους μήνες μόνο χαζεύαμε με την Κάσσια, γελούσαμε με τη Βάνα, κάναμε τηλεφωνικές φάρσες σε ανυποψίαστες γκόμενες με το Σπύρο, φτιάχναμε κοκτέιλ με την Ηρώ... Αισθάνομαι λες και είμαι κανένας ετοιμοθάνατος γέρος εκατό ετών και περιμένω κάποιον να περάσει να με δει.

Καθώς λοιπόν καθόμουν στον καναπέ βλέποντας τον Σεφερλή να λέει τις μαλακίες του σε μια ο Θεός να τη κάνει χιουμοριστική εκπομπή, το πήρα απόφαση! Και αντί να πάω ο ηλίθιος να τα βρω με τη Βάνα, πήγα στο σπίτι του μπαμπά.

Ο μπαμπάς έμενε στην άλλη άκρη της πόλης. Σε ένα μεγάλο διαμέρισμα με εκπληκτική θέα. Πήγαινα σπάνια εκεί και όταν έβρισκα το χρόνο έμενα το πολύ μία ώρα και μετά γινόμουν μπουχός. Όχι ότι με ενοχλούσε η συντροφιά του μπαμπά -κάθε άλλο. Απλά μετά από λίγο ο πατέρας μου, άρχιζε να γκρινιάζει για διάφορα πράγματα αρχίζοντας από τους πελάτες του και τελειώνοντας με τη μαμά. Τότε ήταν απλά απαραίτητο να ξεκουμπιστώ.

Μάλλον η πολλή μοναξιά με βάρεσε στο κεφάλι γιατί είχα σκοπό να του ζητήσω να μείνω μερικές μέρες μαζί τους. Και λέω μαζί τους γιατί μη ξεχνάμε πως ο Νίκος έμενε με τον μπαμπά. Είχα κάποιους μήνες να δω τον αδερφό μου. Τελείωσε το σχολείο αλλά δεν πέρασε στις Πανελλήνιες και τώρα καθόταν στο σπίτι. Φυσικά από ότι μου έλεγε ο μπαμπάς δεν τον έβρισκες και συχνά να κάθεται στον κώλο του. Όλο κάπου έξω ήταν. Αλλά δεν με πείραζε αυτό ιδιαίτερα. Ήθελα να τα πούμε. Το ευχάριστο ίσως ήταν ότι έκανε πρόταση αρραβώνα στη Νίκη, αυτή την τρελή τύπισσα που ντύνεται στα μαύρα και την πάω πάρα πολύ. Η μαμά μας κόντεψε να πάθει καρδιακή προσβολή -πρώτα η δήλωση του Νίκου ότι είναι γκέι και μετά ξαφνικά η απότομη αλλαγή με τον αρραβώνα με μια κοπέλα που είχε το ύφος ζόμπι. Δεν νομίζω ότι η Νίκη μοιάζει με ζόμπι. Προφανώς παίρνει αυτό το ύφος όταν πηγαίνουν επίσκεψη με το Νίκο στη μητέρα μας. Θα έπρεπε έτσι από χαβαλέ να πάω και εγώ μια μέρα μαζί τους...

Πάρκαρα το αυτοκίνητο ακριβώς κάτω από το σπίτι του μπαμπά και μόλις βγήκα έξω με τη κούτα όπου είχα βάλει λίγα πράγματα για τις μέρες που θα έμενα μαζί τους κίνησα με γρήγορα βήματα προς τη πόρτα. Μου άνοιξε ο μπαμπάς και μόλις με είδε σαν τον πρόσφυγα με χάρτινο κιβώτιο στο κατώφλι του τρόμαξε για μια στιγμή.

“Σου πήρε η τράπεζα το σπίτι αγόρι μου;” αναφώνησε.

“Όχι καλέ μπαμπά.” βιάστηκα να τον καθησυχάσω. “Μπορώ να περάσω;”