Το πορτοκαλοκόριτσο (TYS_GR)

Κεφάλαιο εικοστό-τέταρτο

 Με πολύ διάβασμα, κόπο και αρκετά χαλασμένα νεύρα η Κάσσια κατάφερε να περάσει στις εξετάσεις, Φαρμακευτική Αθηνών. Την παρακολουθούσα όταν διάβαζε και το καταδιασκέδαζα. Συνήθως πήγαινε πέρα-δώθε στο δωμάτιό της ε κάποιο βιβλίο στα χέρια και επαναλάμβανε ότι είχε μάθε ξανά και ξανά με σχεδόν τσιριχτή φωνή. Μερικές φορές όταν προσπαθούσα να την αποσπάσω με γλυκόλογα μου τσίριζε να το βουλώσω επιτέλους και εγώ αντί θα θυμώσω γελούσα επειδή θυμωμένη και εκνευρισμένη ήταν περισσότερο χαριτωμένη.

   Φυσικά χαρήκαμε και οι δύο που κατάφερε να περάσει μετά από τόση προσπάθεια που είχε ρίξει όμως αυτό σήμαινε μόνο ένα πράγμα: Σε λίγους μήνες αναγκαστικά έπρεπε να χωρίσουμε…

 Για τον λόγο αυτό περνούσαμε κάθε μέρα του καλοκαιριού μαζί. Πηγαίναμε για παγωτό όταν είχαμε όρεξη να βγούμε και όταν θέλαμε να μείνουμε μέσα αγοράζαμε οικογενειακές συσκευασίες παγωτού και τρώγαμε με κουτάλια της σούπας βλέποντας κάποια ταινία ή εκπομπή μερικές φορές παρέα και με τη Βάνα.

 Η Βάνα από την άλλη συμφιλιώθηκε με τους γονείς της οι οποίοι της βρήκαν διαμέρισμα πιο κοντά στη σχολή και η κολλητή μου έφυγε από το διαμέρισμά μου το οποίο πλέον φιλοξενούσε μόνο τις ατέλειωτες ώρες με την Κάσσια.

 Στα γενέθλιά μου – στις 24 Ιουλίου- δεν έκανα για πρώτη φορά το συνηθισμένο τεράστιο πάρτι που οργάνωνα κάθε χρόνο. Εκείνη τη μέρα την περάσαμε με την Κάσσια επειδή είχαμε πλέον πολύ λίγες μέρες. Το δώρο της ήταν να κάνουμε έρωτα για πρώτη φορά, κάτι που εξέπληξε επειδή όταν κάναμε κουβέντα για το συγκεκριμένο ζήτημα, αμέσως άλλαζε θέμα.

 Μετά από τη συνεύρεση μας τα πράγματα γίνανε ακόμα πιο στενά και κάποιες φορές άκουγε κατσάδες από τους δικούς της επειδή γυρνούσε αργά ή καθόλου στο σπίτι της ορισμένες μέρες που θέλαμε να μείνουμε εντελώς μόνοι.

 Λάτρευα αυτό το κορίτσι. Ότι και να έλεγα εναντίων θα ήταν ψέμα επειδή μόνο και μόνο που την έβλεπα ήθελα να τη φιλήσω παντού και να μην την αφήσω στιγμή από τα χέρια μου.

 Ωστόσο οι χαρούμενες μέρες μας έλαβαν τέλος στις 23 Αυγούστου, όταν δηλαδή η Κάσσια μάζεψε τις βαλίτσες της και μετακόμισε στη θεία της στην Αθήνα. Έκλαιγε όλο το προηγούμενο βράδυ καθώς ήμασταν αγκαλιά στο στρωμένο κρεβάτι της που ήταν γεμάτο ρούχα που θα έβαζε στη βαλίτσα της. Δεν ήθελε να με αφήσει αλλά ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Τη συνόδεψα και εγώ στο αεροδρόμιο μαζί με τους γονείς της και εκεί δεν έριξε ούτε δάκρυ παρά χαμογελούσε διαρκώς στους γονείς της που έλαμπαν από περηφάνια και καμάρι για την μοναχοκόρη τους.