Το πορτοκαλοκόριτσο (TYS_GR)

Κεφάλαιο δέκατο

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω τη γυάλινη πόρτα.

 Η Κάσσια σχεδόν πετάγεται από τον πάγκο και βλέπω ολόκληρο το σύνολο που φοράει που είναι ένα απλό τζιν και κόκκινα σταράκια. Απλή όσο δεν πάει αλλά παρόλα αυτά στα μάτια μου έχει κάτι ξεχωριστό.

«Μιχάλη!» λέει με τσιριχτή φωνή και μετά κάνει μια παύση. Όταν μιλάει ξανά ακούγεται φυσιολογική. «Πως και από δω;»

 Ανασηκώνω το φρύδι μου.

«Ω! Συγγνώμη!» αναφωνεί γιατί εύχομαι να θυμήθηκε το κινητό μου. «Μάλλον ήρθες για… βρήκα το κινητό σου… αμέσως μόλις έφυγες. Αλλά δεν ήξερα πώς να σε βρω…» τα μάγουλά της κοκκινίζουν και χάνει τα λόγια της. Μετά απλά γυρίζει και πηγαίνει με γρήγορα βήματα προς το ταμείο πάλι. Πιάνει την σχολική της τσάντα από το πάτωμα πίσω από το γραφείο της ταμειακής και αρχίζει να ανακατεύει τη τσάντα με το ένα χέρι της. Η πλεξούδα της πέφτει πάνω στο πρόσωπό της αν και δεν φαίνεται να ενοχλείται. Κάθομαι και τη χαζεύω πάλι.

«Να΄το! Συγγνώμη που δεν προσπάθησα να σε βρω. Βασικά μπορούσα να έρθω στη σχολή αλλά…» σωπαίνει μόλις βλέπει το αποχαυνωμένο μου βλέμμα μάλλον. Συνέρχομαι μόλις αντιλαμβάνομαι τη ματιά της.  «Μιχάλη είσαι καλά;» με ρωτάει λιγάκι ανήσυχα.

«Ναι! Ναι μια χαρά!» λέω χαμογελώντας ελαφρά και την πλησιάζω.

 Όταν φτάνω πολύ κοντά της –μόλις λίγα εκατοστά- φαίνεται πως τα χάνει και τα μάγουλά της φλογίζονται πάλι. Και φαίνεται τόσο χαριτωμένη όταν κοκκινίζει.

 Η ματιά μου πέφτει στο χέρι της στο οποίο κρατάει το κινητό μου. Το πιάνει.

«Συγγνώμη! Έλα πάρτο.»

 Ξαφνικά θέλω να της κάνω παρατήρηση.

«Δε χρειάζεται να λες συγγνώμη. Δεν φταις σε κάτι.»

«Ω… ναι. Εντάξει.» λέει και χαμηλώνει το βλέμμα της στο πάτωμα. Κοιτάζω και εγώ το πάτωμα. Έχει ωραία πλακάκια.

«Έκανες καλά που ήρθες.» σχολιάζει ξαφνικά.

«Ναι. Μάλλον.»

 Μου χαμογελάει. Και ξαφνικά θυμάμαι.

«Σου έφερα και εγώ κάτι που σου ανήκει.»

«Αλήθεια;» δείχνει να ξαφνιάζεται πολύ.

«Ναι. Κοίτα.» της λέω και αφού παίρνω το τσιμπιδάκι από την τσέπη του μπουφάν μου της το προσφέρω με θεατρινίστικη υπόκλιση.