Ο Νίκος μου πατάει γερά το πόδι επειδή τυχαίνει να στέκεται δίπλα μου. Προφανώς το έκανε για να σκάσω. Υπακούω παρά τη θέλησή μου και περιμένω να δω τι θα ακολουθήσει αυτή την υπέροχα αισιόδοξη ανακοίνωση.
Η μαμά πρώτα γίνεται άσπρη, μετά κόκκινη, μετά μωβ και στο τέλος λιποθυμά. Ο Ζαχ τα χάνει και πλησιάζει κοντά της.
«Water! Give me some water!» σχεδόν φωνάζει ο μέλλοντας πατριός μου.
Ο Αιμίλιος σηκώνεται και φέρνει την κανάτα με το νερό από το μεσημεριανό τραπέζι και ένα ποτήρι. Η φάτσα του δείχνει βαριεστημένη και δυσαρεστημένη. Προφανώς δεν του άρεσε καθόλου η ιδέα του Νίκου να τον κουβαλήσει πρωινιάτικα μια Κυριακή με αποτέλεσμα να χάσει τον ύπνο του. Ο Νίκος με πλησιάζει με ελαφρά πηδηματάκια.
«Μήπως να την κάνουμε;» με ρωτά
«Τι είπες ρε μαλάκα μόλις τώρα;»
«Θα σου εξηγήσω μετά. Πάμε;»
Ανασηκώνω τους ώμους μου και αρπάζω το μπουφάν μου που ήταν παρατημένο σε έναν καναπέ.
«Zachary we have to go. Thank you for the lunch. It was awesome!» λέω με χαμόγελο σαν τον φλώρο.
Με κοιτάζει με απόγνωση για λίγα δευτερόλεπτα. «But.. what…what…» Δείχνει να έχει χάσει τα λόγια του και εμείς βρίσκουμε την ευκαιρία να την κάνουμε. «Bye!» φωνάζει ο Νίκος και βγαίνουμε από το σπίτι. Η μαμά δεν πρόκειται να μας το συγχωρήσει ποτέ.
«Τι στο διάολο κάνατε μόλις τώρα; Τι καμώματα ήταν αυτά;» ρωτάω αυστηρά τον μικρό αδελφό μου. «Αφού εσύ τα’χεις με την Νίκη, έτσι δεν είναι;»
«Ναι βρε αγόρι μου μη πανικοβάλλεσαι, φάρσα ήταν!» λέει σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
«Φάρσα; Κόντεψες να τη στείλεις τη γυναίκα!»
«Ας καλούσε στο γάμο και τον μπαμπά. Ήταν άδικη!»
«Ώστε για αυτό;»
«Αυτό το φουλάρι ήταν υπερβολή» ακούμε από δίπλα τη φωνή του Αιμίλιου ο οποίος πετάει από το λαιμό του το φουλάρι με την χαριτωμένη αμερικάνικη σημαία.
«Αιμίλιε τι στο…»
«Και δε με λένε έτσι. Πιο φλωριάν όνομα δεν μπορούσες να μου βρεις ρε Νίκο;» ρωτάει με τη βαριά του φωνή. Μπερδεύομαι εντελώς.
«Για καθίστε μια στιγμή.»
Ο Νίκος βάζει τα γέλια και ο Αιμίλιος που δεν είναι Αιμίλιος ξεκουμπώνει τα πάνω κουμπιά του πουκαμίσου του.
أنت تقرأ
Το πορτοκαλοκόριτσο (TYS_GR)
أدب المراهقينCopyright © 2014. All rights reserved. Νομίζω πως εκείνη η μέρα ήταν η πιο διαφορετική και η πιο διασκεδαστική μέρα της ζωής μου. Αν και ήταν η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου και εγώ δεν είχα κοπέλα, νομίζω πως περνούσα μια χαρά χωρίς καρδούλες και αρκου...
