Twins Of The Sand (boek 2, Kingdom Jenava)

6 - Lily

POV Lily!! (ieder hoofdstuk switch ik met de POV's, dus let op de titels)

Al sinds ik jong was, wilde ik weg. Ik heb het nooit hardop gezegd, maar ik wilde weg van Jenava. Toen het bleek dat Cemal 2 broers voor me had achtergehouden, was ik gelijk vertrokken. Zodra Maud voor het eerst wegliep, toen ze 6 jaar was, wist ik gelijk dat Maud het meest op mij leek. Tobias leek echter meer op Bart. Toen besloten we dat Maud Jenava krijgt en Tobias Kanta Tribo. Maar sinds Tobias boos op ons werd twijfelen we of we wel de goede beslissing hebben genomen. Gefrustreerd gooi ik het papier met de afspraak op het bed. De afspraak van de landverdeling. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en zucht. 

'Wat is er?' hoor ik Bart plotseling vragen. Ik kijk op en zie Bart in de deuropening staan. Hij gaat tegenover me zitten en pakt mijn handen vast.
'Hebben we wel de juiste beslissing gemaakt? Met de verdeling van de landen?' Bart is stil en kijkt weg. 'Want het voelt als een grote fout,' praat ik verder. Bart pakt het document.

'Ik weet het niet. Tobias is nog nooit boos op ons geworden en het leek alsof hij hier echt mee zat,' zegt Bart en leest het document met de woorden die ik al duizend keer heb gelezen. 

'Moeten we niet het document verscheuren en met de tweeling besluiten wat we zullen doen?' vraagt Bart. Ik zucht en haal mijn schouders op.
'Ik weet het niet, daar denk ik nu de hele tijd aan,' mompel ik en laat me achteruitvallen op het bed. 

'Ik wil ze niet dwingen om leider te worden van een land dat ze helemaal niet willen!' Bart gaat naast me liggen en we staren naar het plafond zonder een woord te zeggen. Na een tijd staat Bart op en trekt me overeind. Verbaasd kijk ik hem aan. 

'Volg mij, we moeten even weg uit hier,' zegt hij met een grijns en we lopen de trappen af. Al snel staan we buiten. Het is 's nachts, maar alsnog is het benauwd. Door de fakkels op de gebouwen kan ik de sterren niet zien. We lopen richting de stallen en pakken Barts paard. Ik spring bij hem achterop en we rijden de stad uit. De hele stad slaapt, gelukkig. 

'Niet omhoog kijken!' zegt Bart en ondanks dat de verleiding groot is, doe ik het niet. Het voelt alsof we uren aan het reizen zijn, maar uiteindelijk stopt het paard.
'Oke, kijk maar,' zegt Bart en ik hoor aan zijn stem dat hij onder de indruk is. Ik kijk omhoog en de lucht is bedekt met prachtige sterren. Ook is de Melkweg te zien.
'Oh.. Wauw,' fluister ik en kijk vol bewondering naar de lucht. Zoiets heb ik nooit vanuit Nieuw-Falmar gezien, omdat daar teveel licht is om de sterren te kunnen zien. Omdat we zo onverwachts waren vertrokken had ik geen tijd om schoenen aan te doen, dus zodra ik me van het paard laat afglijden en mijn blote voeten het zand raken voel ik hoe koud het zand eigenlijk is. Ik huiver en pak Bart's hand vast. 

'Kom, volg mij,' fluistert hij en loopt naar een paar hoge rotsen. Verbaasd en nieuwsgierig volg ik hem. We lopen tussen de rotsen door, en al snel zie ik een gang naar beneden. Ik laat Bart's hand los en ren ernaartoe. Nieuwsgierig kijk ik naar beneden, een trap gaat diep onder de grond, helemaal onderaan zie ik een lichtschijnsel van een fakkel. 

'Ga maar, ik loop achter je,' zegt Bart en ik loop voorzichtig de trap af. Hoe lager ik kom, hoe warmer het wordt. Onze voetstappen galmen in de grotten. Al snel zijn we onderaan de trap, en kom ik in een gigantische grot terecht die verlicht is. Het is benauwd daar onderin, en in het midden van de grot is een soort bad. 

'Een heetwaterbron!' roep ik verwonderd en ren ernaartoe. De damp stijgt op van de bron. Ik ga op mijn knieën zitten en laat mijn hand in het water zakken. Het is warmer dan ik dacht. Snel trek ik mijn hand weer terug en glimlach. 

'Hoe wist je dat deze hier zat? Heb je dit geregeld?!' vraag ik en ga weer staan. 
'Laatst hoorde ik dat hier een heetwaterbron zat, met een paar soldaten heb ik de fakkels geplaatst en heb niks tegen jou gezegd over deze plek totdat ik wist dat je even weg moest van de hoofdstad,' glimlacht hij en kust me. 

Ik duik onderwater en open mijn ogen, het is helderder dan ik dacht. De bodem kan ik niet zien, zo diep is het. Ik zwem weer omhoog en ga op de rand zitten. Bart grinnikt en gooit water op me. Geïrriteerd kijk ik hem aan en lach. 

'Wat kan jij soms kinderachtig zijn,' mompel ik en denk weer aan de tweeling. Hoe zou het met hun zijn? Zijn ze nog onderweg of zijn ze er al? Of zijn ze gevangen genomen of... of erger? Ik tril en probeer er niet over na te denken. 

'Ze redden het echt wel, ze zijn onze kinderen, ze zijn sterk,' probeert Bart me gerust te stellen. En ik weet dat hij het goed bedoelt, maar het lukt niet om me gerust te stellen. Ik zal het me nooit, maar ook echt nooit, vergeven als ze sterven. 

'Koningin?' Ik schrik wakker en kijk verward om me heen.
'Oh, sorry! Sorry ik wilde u niet laten schrikken,' verontschuldigd Henriët, mijn bediende, zich en buigt. Ik zit gewoon in mijn eigen slaapkamer, maar ik kan me niks meer herinneren dat we gisteren naar het kasteel zijn teruggekeerd. 

'Het is niet erg, wat is er?' vraag ik en wrijf in mijn ogen. Henriët loopt naar de gordijnen en schuift ze opzij, waardoor de zon mijn kamer in schijnt. Ze draait zich naar me om en medelijden is op haar gezicht te lezen. Gelijk denk ik weer aan de tweeling. Ik ga rechtop zitten en kijk haar serieus aan. 

'Wat is er? Heeft het te maken met de tweeling?' vraag ik gelijk. Henriët schudt haar hoofd.
'Nee, dat niet. We hebben nog steeds niks van hun ontvangen. De reis naar Midusa duurt ongeveer 3 dagen dus dat duurt nog 2 dagen totdat we een brief kunnen ontvangen.' Ik sla de dekens van me af, sta op en loop naar haar toe. 

'Henriët.. Wat is er gebeurd?' Ze kijkt beschamend omlaag en beweegt zenuwachtig heen en weer. Daarna kijkt ze weer op en tranen staan in haar ogen. 
'De koning is vermist.' 

Jullie hebben misschien al gezien dat ik een nieuwe manier van schrijven uitprobeer. Verschillende verhalen die op hetzelfde moment gebeuren. Ik twijfel er nog over dus laat je mening even achter in de reacties, dankjewel :)