Twins Of The Sand (boek 2, Kingdom Jenava)

15- Tobias

POV Tobias

Hoe ik wakker word is vreemd, er viel namelijk bloed op mijn gezicht. Eerst dacht ik dat mijn zusje weer een stomme grap had uitgehaald om water op mijn gezicht te gooien zoals een paar jaar geleden, maar dit was veel erger. Ik open mijn ogen en voel met mijn handen aan de nattigheid, dan pas zie ik dat het rood is. Ik schiet omhoog en zie dan pas mijn oom onder het bloed zitten op een stoel. 

'W-wat?' Slaapdronken ga ik rechtop zitten en Maud loopt zenuwachtig heen en weer. Ze maakt een doekje nat met water en loopt weer terug naar Bas, waarmee ze het bloed voorzichtig wegspoelt. Bas ziet eruit alsof hij veel pijn heeft, maar dat lijkt me ook logisch als hij onder het bloed zit. 

'Wat is er gebeurd?' vraag ik, nog steeds half slapend. Bas kreunt zodra Maud een wond iets te hard aanraakt. Ze vloekt en verontschuldigd zich. Ik sta op en neem het doekje van Maud over. Snel gaat ze zitten op het bed en vloekt. Voorzichtig dep ik het bloed weg en spoel vervolgens het doekje weer uit. 'De wonden zijn te diep, je hebt professionele hulp nodig,' zeg ik maar herinner mezelf er weer aan dat het een god is. 

'Wacht, je bent een god! Je kunt jezelf toch genezen?'
'Alleen als ik me kan concentreren, en dat gaat moeilijk als ik zoveel pijn heeft,' kreunt hij en sluit zijn ogen.
'Bas! Open ogen houden! Wat is er gebeurd?' zeg ik snel om hem wakker te houden. Maud kijkt nerveus naar de deur. 

'Ik weet het niet. Het ging te snel. Ik was bijna bij Midusa toen ik werd aangevallen. Ik kon niks doen, alsof ik bevroor. Ze wisten dat ik de oude koning van Calici was, ik hoorde ze fluisteren over dat ze in de problemen zouden komen, maar dat stopte ze niet,' mompelt hij met nog steeds gesloten ogen. Ik besloot iets te hard op een wond te drukken om hem wakker te houden. Hij wilde schreeuwen van de pijn maar ik hield net op tijd mijn hand voor zijn mond. Hij vloekt en ik ga rustig verder.

'Anders raakte je weer bewusteloos en dat is nu geen goed idee,' mompel ik en kijk naar Maud, die gespannen naar Bas staart. Ik weet wat ze denkt, waarom is hij hier. Is er iets mis in Jenava? Even later is al het bloed weg en zijn de wonden te zien. Ze moeten verzorgd worden, anders gaan ze ontsteken. 

'Maud, blijf bij Bas, ik ga op zoek naar medicijnen, verband, etc.' Ik sta op en sluip de gang in. Gelukkig is het kasteel uitgestorven, waarschijnlijk omdat het midden in de nacht is. Een stukje verder zie ik een soldaat staan, maar die is gelukkig in slaap gevallen. Zo zacht mogelijk sluip ik langs hem richting de trappen en al snel zie ik de troonzaal. In de troonzaal staan veel soldaten, die wakker zijn. Even twijfel ik, maar als de idioot dat ik ben loop er toch heen. 

'Mag ik iets vragen?' zeg ik en de soldaten kijken geschrokken op.
'Ja. Wat is er,' zegt een soldaat chagrijnig.
'Mijn zusje heeft zich verwond tijdens de tocht naar Midusa en haar wond is net weer opengesprongen, is het goed dat ik wat medicijnen en verband meeneem van het ziekenhuis? We zijn bang dat het gaat onsteken,' verzin ik maar de soldaten lijken het te geloven. 

'Ja hoor. Peter, breng hem naar het ziekenhuis.' Peter staat op en loopt de troonzaal uit, twijfelend volg ik hem. Buiten is het donker, en de door de fakkels ziet het er griezelig uit. Ik ben nooit echt een fan van de nacht geweest. Donker, koud, eng. Wat is er leuk aan? Maud vindt de nacht juist het beste. 'Bijna niemand is dan buiten, dat is prettig,' zegt ze altijd. 

Al snel zie ik het ziekenhuis. We lopen naar binnen en gaan gelijk naar de kamer vol met medicijnen. Ik bedank Peter en zoek snel wat medicijnen om de wonden te ontsmetten, daarna pak ik een rol verband en we lopen daarna weer terug naar de troonzaal. 

'Bedankt!' zeg ik tegen de soldaten en ze knikken. Snel ren ik de trappen weer op en doe de deur open. Maud zit met betraande ogen op het bed terwijl Bas haar medelijdend aankijkt. Ik besluit het niet te vragen voordat ik Bas verzorgd heb, dus gooi het verband op het bed en maak snel de wonden schoon. Vervolgens wikkel ik verband om de wonden heen en ga naast Maud zitten. 

'Dankjewel, Tobias,' zegt Bas dankbaar. Maud haalt diep adem en pakt mijn hand vast. 
'Pap is vermist en er is een complot in Jenava bezig. Mam hoorde het en daarom stuurde ze Bas naar ons toe. Maar blijkbaar kregen de verraders Bas te pakken en wilden hem doden,' zegt ze zacht en verbijsterd kijk ik haar aan. 

'W-wat?' Duizenden gedachtes schieten door mijn hoofd. Pap  is gevangen genomen, gemarteld, gewond of nog erger.. En wat als ze mam ook te pakken krijgen?! 
'Ik moest jullie beschermen en niks vertellen wat er was gebeurd, maar ik kan moeilijk liegen erover als ik bijna gestorven ben,' legt Bas uit. 

'Maar je bent een god toch, dan kan je niets sterven,' vraag ik verbaasd en Bas knikt. 
'Eigenlijk moet dat onmogelijk zijn, maar toch is het gebeurd. Ze hebben een wapen gebruikt, gemaakt door de oude god Erebos,' zegt hij en beide kijken we hem verbijsterd aan. 
'Erebos?! Dat is toch een Griekse god?' Bas knikt. 

'De god van de duisternis. Hij probeert alles wat goed en licht is te verbannen van deze wereld,' legt hij uit. 
'Daarom heeft hij dat wapen gemaakt,' mompelt Maud en Bas knikt. 

'Maar jullie moeten doen alsof er niks aan de hand is tegenover Leo. Als hij doorheeft dat Jenava zwak is valt hij opnieuw aan, en deze keer zal hij geen mensen sparen.' Zuchtend knik ik. 
'Oke, maar we redden ons echt wel. Ga terug naar Jenava en kijk of je onze vader kan vinden en bescherm mam,' zegt Maud en Bas kijkt haar twijfelend aan. 

'De kans is groot dat jullie moeder me dan weer hierheen stuurt.'
'Zeg maar dat wij oud genoeg zijn om onszelf te beschermen,' zeg ik en Maud knikt instemmend. Bas grinnikt. 
'Jullie zijn net zo koppig als Lily,' mompelt hij. Hij zucht en knikt. Daarna verdwijnt hij.