Twins Of The Sand (boek 2, Kingdom Jenava)

20 - Lily

POV Lily 

We lopen met een groepje de trappen op. Vooraan loopt Hazel, samen met 2 soldaten. Achter me lopen nog 4 soldaten. Denken ze echt dat ik zo gevaarlijk ben? Eigenlijk snap ik het ook wel. We zouden precies hetzelfde doen als de koningin van Entropia onverwachts voor onze deur zou staan.  Na een tijdje gelopen te hebben komen we aan bij een open deur. Zonlicht schijnt uit de kamer. Hazel loopt naar binnen, en ik volg haar. Er gaat 1 soldaat mee, terwijl de anderen bij de deur wachten. Op de stoel bij het balkon zit David. Hij zit met zijn rug naar me toe, dus ik kan zijn gezicht niet goed zien. 

'Vader?' zegt Hazel en ze legt haar hand op David's schouder. Hij draait zich om en kijkt me aan. 

'Lily?' Hij staat plotseling op en kijkt me aan. Zijn gezicht is onleesbaar. Geen idee of hij boos is, of opgelucht, of blij. Ik weet het echt niet. Je ziet duidelijk dat hij ouder is. Grijze haren zijn te zien, net als de rimpels onder zijn ogen. En ik heb geen enkel idee wat ik moet denken. Ben ik woedend om hem weer te zien? Of opgelucht? Ik moet woedend zijn.. het is zijn schuld dat Cemal dood is.. toch? 

'Ja.. Hi,' fluister ik en kijk naar de grond. Ik voel dat hij me aankijkt, maar durf niet op te kijken. Alsof ik me schaam. Ik voel me net weer het jonge meisje van vroeger. Van toen ik hem voor het eerst had ontmoet. Onbewust glimlach ik, terugdenkend aan die tijd. 

'Wat doe je hier?' vraagt hij en ik kijk weer op. 
'Ik heb je hulp nodig, en ik weet dat ik geen enkel recht heb om dat van je te vragen. Maar ik weet niet waar ik anders heen moet gaan,' zeg ik snel, en een drang om het weer goed te maken komt omhoog. Ik mis hem, en dat realiseer ik me nu pas. De oorlog tussen Entropia en Jenava was gewoon uit wraak van de dood van Cemal. En dat realiseer ik me nu pas. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan, hoe dom ik ben geweest. 
David kijkt naar zijn dochter, die hem twijfelend aankijkt. 

'Waarom? Met wat?' vraagt Hazel. 
'Ik uhm... Kan ik met Eclypsa praten?' mompel ik snel om van onderwerp te veranderen en kijk David aan. Hij kijkt me verbaasd aan, maar knikt. 'Ja tuurlijk, hij brengt je wel naar haar toe,' zegt hij en wijst naar 1 van de soldaten. De soldaat knikt naar zijn oude koning en loopt weg. Snel volg ik hem. We lopen weer door de gangen, en ik denk terug aan vroeger. Toen ik als 18- jarige door deze gangen liep. Maar al snel herken ik de gangen niet meer. Dit is een nieuw gedeelte. 

De gangen zien er magisch uit. Het is een lichtgeel, en als je er langs loopt zie je een schittering van diamanten. Het is bijna hypnotiserend. Plotseling stopt de soldaat, waardoor ik bijna tegen hem op knal. 

'We zijn er,' zegt hij en knikt naar de kamer naast ons. Er zit geen deur in, en je kan zo de kamer inkijken. Verbijsterd stap ik naar binnen. Het is net alsof we in de woestijnen van Jenava zijn. De comfortabele warmte van mijn land warmt mijn lichaam op, en ik voel me gelijk thuis. Een glimlach breekt door op mijn gezicht. 

'Hoe?' vraag ik verbijsterd en draai me om. De soldaat kijkt me aan en glimlacht zwakjes, waarschijnlijk omdat we nog steeds in oorlog zijn met elkaar. 

'Deze kamer is gemaakt door en voor Eclypsa. Ze heeft het zo gemaakt dat je ziet waar je je het meeste thuis voelt. Jij ziet hoogstwaarschijnlijk iets veel anders dan wat ik nu zie.' Ik vraag hem bijna wat hij nu ziet, maar ik doe het niet. Hij stapt naar achteren en verdwijnt achter de hoek van de deuropening. 

'Fijn om je hier een keer te zien,' hoor ik een bekende stem zeggen en ik draai me om. De godin kijkt me glimlachend aan. 'Ja.. Luister ik moet met je praten,' begin ik twijfelend maar ze stopt me. 

'Je hebt spijt, of niet?' Ik knik en zucht. 'Het is zo lang geleden dat Cemal stierf maar.. ik kon het gewoon niet loslaten. Ik moest iemand de schuld geven en David werd het slachtoffer daarvan. Maar nu ik hem hier zo zie, met jullie dochter. Ik snap mezelf niet. Het plan was dat ik zou faken dat ik hier kwam op een vredesmissie, maar het wordt nu gewoon werkelijkheid. Ik wil het écht goedmaken tussen David en mij. En... En stel je voor hoeveel sterker we samen zijn. We kunnen het opnemen tegen Midusa, misschien wel zelfs tegen Empire!' 

Eclypsa lacht. 'Je lijkt echt op je broer,' grinnikt ze en loopt naar me toe. 

'David mist je. Hij vond het vreselijk om al die aanvallen te doen naar jullie land maar dat was alleen zodat hij niet als een zwakke koning zou overkomen. Als je het hem gewoon uitlegt wat je mij net vertelde, en laat dat deel van hoe sterk jullie samen zijn er even uit, dan weet ik zeker dat het wel goedkomt,' glimlacht ze. 

'Dat is niet meer nodig. Hij heeft het zelf al gehoord,' horen we ineens en ik draai me snel om. David komt tevoorschijn in de deuropening en een traan valt omlaag langs de zijkant van zijn gezicht. 'Ik vergeef het je.' En hij loopt op me af. Ik aarzel eerst of ik hem een knuffel moet geven, maar doe het dan alsnog. 

'Dankjewel,' fluister ik in zijn shirt. Hij laat me los en kijkt me aan. 

'En nu vertel me wat je nodig had,' zegt hij met een lach. 

Een tijdje later zitten we om een ronde tafel. Hazel, David, Eclypsa, Dylan, de generaal en ik. Ze hebben me mijn wapens weer teruggegeven, maar ik heb die toch niet nodig. 

'De onderwereld?' vraagt Hazel verbaasd en ik knik. 'Je moeder vertelde me dat ik daarheen moet om met mijn broer te praten. En de ingang naar de onderwereld zit hier, ergens in Entropia,' leg ik uit en David knikt. 

'Klopt, ik weet waar je het over hebt. Maar die plek hebben we afgesloten omdat er vreemde wezens uit kwamen lopen,  zoals zombies.' Hazel kijkt haar vader verbaasd aan. 'Hoezo vertel je me zulke dingen nooit?' 

'Omdat dat nooit nodig was, maar aangezien het nu weer nodig is...' 

'Waar is dat dan?' vraagt Dylan. 

'In 1 van de oude mijnen, we gaan er morgen wel heen. Maar het is nu te laat, laten we eerst gaan eten, daarna slapen en dan zien we morgen wel,' stelt Eclypsa voor en iedereen knikt instemmend. 

Die avond lig ik in bed en denk na over de tweeling. Hoe zou het met ze gaan? En hoe zou het met Bart gaan? Zou hij nog in leven zijn? 

TROUWENS HOE DE HELL KAN IK MEER DAN 11K READS HEBBEN OP HET EERSTE DEEL TOEN IK DAT ZEG WAS IK ECHT ZO VERBAASD OHMIJNGOD DANKJEWEL!!!!