Twins Of The Sand (boek 2, Kingdom Jenava)

21 - Maud

I'M BACK AND I'M AN EMOTIONAL WRECK HI. Ik heb de afgelopen maanden gehuild om Avengers: Infinity War en ik ben er nog steeds niet overheen. Maar hier is weer een nieuw hoofdstuk! Enjoy!

POV Maud

'Miljoenen mensen in de wereld, Tobias. Miljoenen mensen!! En jij doet overdreven omdat we 1 man hebben vermoord,' zeg ik geïrriteerd.

'Maar-' 

'Miljoenen. Mensen. Nu ophouden met zeuren en eet je appel op.' 

Het is een dag later en we zijn naar het oosten vertrokken, richting Ljord. We wisten niet waar we anders heen moesten en Tobias bleef maar zeuren van dat we in de problemen komen. En waarschijnlijk heeft hij ook wel gelijk, maar het werd zwart voor mijn ogen toen ik Leo zag staan met een zwaard om mijn broer's nek. Die nacht had ik niet geslapen, omdat ik gewoon bang werd van mezelf. 

'Wab is on pbam?' zegt Leo met volle mond en ik kijk hem geïrriteerd aan. 

'Praat niet met volle mond,' mompel ik en hij zucht, eet snel verder en slikt door. 

'Wat is ons plan?'  Ik haal mijn schouders op.

'Geen idee. Ons oorspronkelijke plan was dat we naar Midusa zouden gaan voor een vredesmissie, maar aangezien ik hun koning heb vermoord gaan ze ons waarschijnlijk niet meer geloven,' zeg ik met sarcasme in m'n stem. Tobias gooit het klokhuis van de appel in de bosjes en gaat liggen. Hij staart omhoog naar de wolken en zucht. 

'Heb je al eens eerder iemand vermoord?' fluistert Tobias, alsof hij bang dat iemand hem hoort. Voorzichtig kijk ik hem aan en ga naast hem liggen. De frisse wind blaast mijn haren over mijn gezicht maar ik trek me er niks van aan. 

'Geen mensen nee,' zeg ik zacht en ik voel dat Tobias me aankijkt. 

'Wat dan wel?' 

'Dieren, tijdens het jagen. Maar mensen nooit,' fluister ik en zucht. 

'Waarom deed je het dan?' vraagt Tobias en hij gaat rechtop zitten. Ik daarentegen blijf liggen.

'Ik weet het niet. Echt niet. Dacht er niet bij na. Oh goden mam gaat me vermoorden,' zucht ik en ga zitten. Ik begraaf mijn gezicht in m'n handen en voel Tobias hand op mijn schouder. 

'Wat je deed was de juiste beslissing. Als je dat niet had gedaan waren we waarschijnlijk dood geweest. Als mam boos wordt dan verdedig ik je wel,' zegt hij. Ik kijk op en hij kijkt me glimlachend aan. 

'Dankje, maar laten we eerst even snel uit dit land gaan zodat we veilig zijn,' zeg ik en hij knikt instemmend. 

Na een tijdje pakken we onze spullen weer bij elkaar en vertrekken we naar het zuiden, weg uit Midusa. Onderweg probeer ik een plan te bedenken, maar ik weet het echt niet. Misschien kunnen we naar Calici, dat is het veiligste lijkt me. Luna neemt ons wel in bescherming, maar wat als Hazel, de koningin van Entropia, daar is? In mijn hoofd probeer ik andere oplossingen te vinden, maar ik weet het echt niet. Ik weet wel dat Calici en Ljord bondgenoten zijn, wat als we daar heen gaan? Jenava en Ljord hebben geen bondgenootschap, maar we zijn ook geen vijanden van elkaar.. 

'He zonnestraal, kijk eens wat vrolijker,' hoor ik Tobias plotseling zeggen en ik schrik op. 'Ik geloof dat ik een plan heb,' zeg ik en kijk Tobias aan. 

Nadat ik het plan had uitgelegd was Tobias geen fan ervan en ik snapte wel waarom. We hebben de koningin van Ljord, Layla, nog nooit ontmoet. Onze ouders wel. Ze vonden haar volgens mij wel aardig, maar ik weet het niet zeker. Dat is namelijk ook al een paar jaar geleden. Na een paar minuten pogingen doen om Tobias over te halen, hapt hij wel. 'Oke oke! We gaan naar Ljord.' Opgelucht haal ik adem, blij dat we in ieder geval een plan hebben. 

Na een paar uur lopen vinden we een paar paarden in een weiland staan. Tobias zit eerst te zeuren dat stelen fout is en dan we genoeg van dit land hebben afgenomen, maar zoals altijd win ik en kiezen we beide een paard uit. 
Al snel zijn we weer onderweg en tegen de tijd dat het donker is zijn we alweer in Malino. We slaan een kamp op ver genoeg van de Malinoberg, op aandringen van Tobias, en gaan liggen. Tobias maakt snel een vuurtje terwijl ik toekijk. In de verte zie ik de Malino berg liggen, vanaf deze afstand ziet het er niet groter uit dan een heuvel. Ik denk terug aan die dag, een paar dagen geleden, toen er een mysterieuze schreeuw uit de berg kwam. Het verlangen om er even snel te gaan kijken is er wel, maar als ik naar Tobias kijk gaat het weer weg. Het zou egoïstisch zijn om daar heen te gaan, terwijl ik hem hier achterlaat. Wat als er inderdaad wél iets duisters in zit en dat me vermoord? Dan is hij helemaal alleen en dat wil ik absoluut niet. 

'Hoe zou het met pap en mam gaan?' Snel kijk ik ergens anders heen, voordat Tobias doorheeft dat ik naar de berg aan het staren ben. 

'Ik weet het echt niet. Maar ze weten zich echt wel te redden. We hebben stoere ouders, vergeet dat niet,' zeg ik met een knipoog en hij antwoord me met een zwakke glimlach. 

'Toch maak ik me zorgen,' zegt hij zacht en ik knik instemmend. We staren naar het knetterende vuur zonder een woord te zeggen. Na een tijdje ga ik liggen en staar ik naar de sterren die boven ons zijn. En voor de zoveelste keer deze reis, denk ik terug aan Jenava. Het warme, prachtige land. Met die gedachte in mijn hoofd sluit ik mijn ogen en val ik gelijk in slaap.