Ne Zaman Büyüdün?

26

Frisk'ten

Tamam, tamam sakin olmalıyım. Şimdi düşünmem lazım. Sans beni böyle bırakmasının bir nedeni vardır. Çünkü benim bildiğim Sans beni böyle nedensiz yere bırakmazdı. Telefonumun çalma sesini duydum. Arayan Asriel'di. Telefonu açtım.

-Alo Frisk nasılsın? Yaalandığını duydum. Üzgünüm uzun zamandır seni ziyarete gelemedim. Prens olmanın getirdiği işler anlarsın ya. Şey keşke orada olabilseydi-

-Olabilirsin!

-Nasıl yani? Oradan sadece Sans geçebiliyor sanıyordum.

-Hayır. Oradan herkes geçebilir ancak çıktığın gibi benim gibi bir insan oluyorsun.

-Anlamadım.

-Kısacası kapıdan geçince insan formuna giriyorsun. Asriel'i severim ama biraz şapşaldır. Onu sevimli bir keçi çocuk yapan da bu.

-He tamam anladım. Diyelim oradan geçebildim ama bir yan etkisi olmalı bunun değil mi?

-Sadece ufak bir sıyrık Asri. Sen yeraltının veliahtı ufak bir sıyrıktan mı korktun?

-Ne!? Tabii ki hayır. Hemen geliyorum. Kapa telefonu. Telefonu kapadım ve Greg'i aradım. Asriel buraya nasıl geleeğini bilmiyordu. Greg ona yardımcı olurdu.

-Alo Greg.

-Geçmiş olsun.

- Sen? Nasıl yani?

-Az önce Asriel ve diğrleriyle karşılaştım ama Sans yoktu.

-Onları buraya getirir misin?

-Tamam. Telefonu kapadı. On dakika sonra herkes gelmişti.

Sans'tan

-Aslında kötü olmak benim seçimim değildi. Ben... Ben sadece ailemi istedim ama onlar tarafından bile dışlandım. Sonra yere çöktü. Elindeki bütün bıçak ve kesici aleti bir kenara attı. Ağlamaya başladı. Chara'yı ilk defa böyle görüyordum. O kötü değildi. Sadece öfkeliydi ve üzgündü. Onu öylece bırakamazdım.

-C-Chara. Sen iyi misin? Ona yaklaştım. Ağlamaya devam ediyordu ama zorla o da bana yaklaştı. Ona Frisk'e sarıldığım gibi sarıldım.

-Sen sen benimle arkadaş olmak mı istiyorsun?

-Elbette. Sil şu gözyaşlarını sana çikolata alalım ister misin? Kafasını salladı. Ayağa kalktık. Kimse yaralanmamıştı. En azılı düşmanımız dostumuz olmuştu. Sadece Frisk'in bunlardan haberdar olması lazımdı...