Everything will be fine | Mainstreet

bladzijde 9

Vanuit Eva:

Ik had toch geen honger meer. Ik ga even bij Daan kijken zeg ik tegen de rest. Ik loop naar de keuken. Daan had toen straks al moeite met slikken zag ik. Ik pak pudding uit de koelkast. Het zit al in zo’n kuipje. Ik loop voorzichtig naar de kamer, en doe de deur open. Ik sluit de deur achter me, en loop naar het bed. Ik zie Daan liggen. Hij is lijkbleek. Heeft rood behuilde ogen. Hij draait allemaal. Zijn wangen zijn een beetje rood. Nee! Nee! Hoor ik hem allemaal zeggen. Laat me los! Roept hij. Hij draait de hele tijd. Ik pak zijn hand die op het bed ligt. Daan? Zeg ik zacht. Hij schrikt wakker. Hij hijgt. Ik kijk recht in zijn hemels blauwe ogen. Langzaam verschijnt er in zijn ooghoek een traan. De traan rolt over zijn wang naar beneden. Daarna volgen er meerdere. Rustig maar Daan het was een nachtmerrie. Hij knikt. Langzamerhand kalmeert hij. Als hij weer een beetje is bijgekomen vraag ik of hij wat te eten wil. Langzaam knikt hij. Ik pak de pudding met een lepeltje. Kun je me helpen? Vraagt hij me. Ja hoor. Ik wil graag zitten, maar dat lukt me niet. Oke maar hoe ga ik dat doen ik bedoel ik wil je geen pijn doen. Ehm kom eens. Ik ga dichter bij hem staan. Hij pakt mijn handen. Mijn handen gaan onder de dekens door. Opeens voel ik iets. Hij heeft mijn handen in zijn zij gezet. Langzaam probeer ik hem omhoog te duwen. Ik zie zijn gezicht vertrekken. Meteen trek ik mijn handen terug. Ik voel tranen opkomen. Ik vind het zo zielig, ik kan er echt niet tegen hoor. Ik zak neer langs het bed. Ik begin te huilen. Eva? Ik hoor Daan praten. Eva je hebt me geen pijn gedaan. Ik veeg snel mijn tranen weg, en sta op. Daan probeert omhoog te komen. Ik duw hem snel terug. Ik doe de dekens opzij. Heel voorzichtig zet ik mijn handen in zijn zij waar ze net ook stonden. Daan kijkt me aan. Heel voorzichtig help ik hem omhoog. Ik duw voorzichtig zijn rug naar voor. Ik zet een kussen in zijn rug, en laat hem rustig terug vallen. Dankje zegt hij. Hier. Ik geef de pudding. Hij pakt de pudding aan. Hij gaat langzaam met het lepeltje naar zijn mond. Zelf dat kost hem al een hoop moeite. Langzaam slikt hij. Nadat hij het doorgeslikt heeft begint hij te hoesten. Ik wil hem helpen, maar hij houd zijn hand voor me. Het gaat wel. Oké zeg ik. Hij eet zijn pudding op. Ik breng het bakje, en het lepeltje naar de keuken. Als ik weer terug kom hoor ik een gil. Meteen ren ik naar mijn kamer. Ik gooi de deur open. Aaaauw! Daan schreeuwt van de pijn. Hij is nogal aan het hyperventileren. Ik ren snel naar de keuken. Ik maak een washandje nat, en ren terug naar Daan. Ik ga bij hem op het bed zitten. Aauwwwwwww! Aauw aauw! Hij begint steeds zwaarder te ademen. Rustig Daan. Ik leg het washandje op zijn voorhoofd. Ik pak zijn hand. Oké knijpen als het pijn doet. Auw! Schreeuwt hij weer. Maar hij knijpt niet. Daan knijp maar in mijn hand. Jaah maar dadelijk heb je geen hand meer over zegt hij bibberend. Dat maakt niet uit. Ik voel weer een steek opkomen zegt hij. Aaaaaauww!! Hij knijpt in mijn hand. Oké Daan als de steek voorbij is rustig ademhalen. Hij is weer wat rustiger en haalt nu adem. Tranen rollen over zijn wangen. Auw auw Aaaaaaauuuuwwwww! Hij knijpt weer in mijn hand. Auuw het doet zo’n pijn huilt hij. De steken zijn weg zegt hij met een gebroken stem. Ik staar naar het raam. Die laatste zin. Ik zak neer op de grond. De hele tijd herhaalt zijn stem zich in mijn hoofd: “Het doet zo’n pijn”. Ik zit met mijn handen in mijn haren. Zachtjes begin ik te zingen. Even mijn uitlaatklep. Ook al huil ik tussendoor het kan me even niks schelen. Heel zachtjes zing ik.