Everything will be fine | Mainstreet

bladzijde 24

Vanuit Rein:

Het is stil. Niemand zegt wat. Af en toe hoor je weer het gesnik van Laura. Owen komt de kamer inlopen met een doek. Hij duwt hem tegen het hoofd van Nils. Het gaat weer door mijn hoofd. Hoe kon ik nu zo stom zijn.

"Godverdomme jongens nu zijn Eva èn Daan weg" roept Owen boos. Nils en Laura kijken boos mijn kant op. "Waarom moest je dit nou doen?" schreeuwt Laura. "Ik ben heus niet de enige hoor" Schreeuw ik terug. "Niet te geloven" "Je leek me al zo'n arrogante eikel, maar dit slaat echt alles" "Heb je dan echt geen gevoelens" "Weet je ik dacht dat jij wel beter wist met je boybandje" "Maar je bent gewoon een vieze vuile-....." Voor ik het door heb schiet mijn vuist naar voren. Laura begint te gillen, en dan zie ik pas wat er gebeurd is. Nils ligt kermend op de grond. Owen komt aanrennen, en duwt me opzij. "Dit had ik niet van je verwacht gast" "Je hebt me echt teleurgesteld" zegt Owen. Laura zakt huilend op de grond. En ik kan alleen maar staren. Hoe Nils uit het plasje bloed word opgetild, en door Owen op de bank word gelegd. Hoe Laura vreselijk hard huilt. Hoe Nils me bang aankijkt. En de teleurgestelde blik van Owen die maar in mijn hoofd blijft. De woorden die telkens opnieuw mijn gedachte binnendringen. "Dit had ik niet van je verwacht gast" "Je hebt me echt teleurgesteld" Dan pas heb ik het door wat ik allemaal heb aangericht. Eva is weg door mij. Daan is weg door mij. Laura ligt huilend op de grond door mij. Nils ligt half levenloos op de bank door mij. Owen is diep teleurgesteld DÒÒR MIJ. "Dit had ik niet van je verwacht gast" "Je hebt me echt teleurgesteld" Opeens springen mijn stoppen helemaal door. Ik pak de eerste de beste keukenstoel, en smijt hem in de hoek. Als je nu zal toekijken zal je echt opkijken van hoeveel kracht er wel niet uit zo'n klein jochie kan komen. Geschrokken kijkt Laura me aan. Dit maakt me alleen maar bozer. Ik ren op de muur af, en sla er zo hard als ik kan met mijn knokkels tegen aan. Ik blijf maar doormeppen. Langzaam begint de muur rood te worden, maar ik mep gewoon door. Ik hoor harde voetstappen, en Owen duwt me naar de grond. Met een klap val ik neer. Owen gaat boven op me zitten, en duwt met al zijn kracht mijn armen tegen de grond. Ik begin als een gek te spartelen. Ik probeer los te komen, maar ookal heb ik nu al mijn kracht Owen blijft sterker. "Rein kalmeer" "Nee" schreeuw ik. Ik word steeds bozer. Ik begin te trappen met mijn benen wat moeilijk gaat als Owen erop zit. "Rein kalmeer" "Ga van me af" schreeuw ik uit woede. Mijn hoofd is ondertussen kokend heet. "Niet voordat jij bent afgekoeld" Ik ga gewoon door met trappen, en me eigen los proberen te krijgen. "Laat me los" schreeuw ik nogmaals. "Nee Rein eerst word jij rustig" "Maar ik wil niet rustig worden" "Ik moet de pijn voelen" "Ik moet het voelen" "Diep in mijn hart" Ik word nog aggresiever. Ik begin te gillen te krijsen. Ik draai helemaal door. Opeens hangt het gezicht van Laura boven me. Ze knielt langs me neer, en pakt mijn hoofd tussen twee handen. "Rein word rustig ik ben niet boos, alleen een beetje geschrokken, ik heb het zelf ook uitgelokt" En plots begin ik te huilen. Alles komt eruit. Ik weet niet wat me overkomt. Ik jank maar door. Laura knikt naar Owen, en hij staat op. Ze trekt me overeind, en trekt me in een knuffel. Ze heeft me zo stevig vast dat ik niet weg kan. Wat ik op dit moment ook niet wil. En weet je na even ben ik helemaal gekalmeerd. Mijn rode hoofd zakt weg, en mijn bleke huid komt er voor terug. Laura pakt mijn hoofd weer vast. "Rein kijk me eens aan" Ik wend mijn blik af van de grond, en kijk in haar ogen. "Het spijt me zo" stotter ik. Sinds wanneer stotter ik. Ik ben echt helemaal de weg kwijt. "Het lag ook aan mij" zegt Laura. "Ik had niet zo mogen reageren" "Vrienden?" "Vrienden" zeg ik, en we omhelzen elkaar weer. Ik sta op, en help Laura met opstaan. "O god Nils" Hoor ik Owen roepen. Meteen kijken Laura en ik naar de bank. Nils valt van de bank. Levenloos ligt hij op de grond. Laura rent naar hem toe. En wat doe ik. Ik blijf zitten? Nee. Ik verstop me in een hoekje. Ik maak me zo klein als iets. Ik ben bang. Ik durf niet eens meer naar Nils te kijken. Hoe kom ik hem ooit onder ogen? Hoe kan ik hem ooit recht in zijn gezicht aankijken? Ik heb hem pijn gedaan. Mijn broer. Wat ben ik voor een klootzak. Huilend trek ik mijn knieën op, en barst helemaal los. Ik begin te huilen. En niks kan me nu stoppen.

Opnieuw schrik ik wakker. En dit draait dus de hele tijd door mijn hoofd. Het begint buiten al donker te worden. Ik zit nog steeds huilend in het hoekje. Opgerold, en bibberen van de kou. Kijk ik naar de muur. Ik kijk naar de verf. Soms zie je een streep er door lopen. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Heel mijn lichaam verstijft, en bevriest. Dit kan maar een iemand zijn. "Rein" Hoor ik zijn gebroken stem. Ik durf niet om te kijken. Bang voor hoe hij eruit ziet. En door wie komt dat door Rein. Wow het is weel heel gemakkelijk vandaag. Heb je een vraag het antwoord is 9 van de 10 keer Rein. Ben ik een eigendunk. Ja als je het zo bekijkt wel. Maar ik doe het heus niet expres. Ben ik egoïstisch. Ja dat ook, want ik denk alleen maar aan mezelf. Hoe ga ik mezelf hier uit redden? Wat moet ik doen? Ben ik een enorme lul die het verkloot heeft bij zijn vrienden, en die het wel kan vergeten? Ja. Wat ben ik dan niet. Een man. Een echte man die het oplost. "Rein" Hoor ik weer. Ik besluit om te draaien. Ik knijp mijn ogen dicht. "Je mag wel kijken hoor" "Je hebt me best mooi geraakt" Heel voorzichtig open ik een oog. Ik kijk in het gezicht van Nils. Zijn kaak ik blauw met paars en rood. Hij heeft duidelijk een bloedneus gehad. En zijn lip is een beetje opgezwollen en kapot. Maar het ergste is nog wel de roze met eenhoorntjes pleister op zijn wang. Ik begin stil te grinniken. "Zit je me nu uit te lachen kleine?" zegt Nils half lachend. "Sorry maar die pleister kan echt niet meer" Proest ik uit. "Eey dat is niet leuk" Hoor ik Laura ergens in de kamer roepen. Nils en ik beginnen te lachen. "Het spijt me echt heel erg gast" "Ik had me in mogen houden" "Heb ik je heel erg veel pijn gedaan" "Nou het valt nog best mee, maar als je me de volgende keer een klap op mijn muil geeft doe het dan bij mijn oog ofzo" "Ik kan amper praten door jou vuist op mijn kaak" "Of geef me gewoon een stomp tegen mijn schouder ofzo" Ik begin te lachen, en Nils ook. "Serieus ik had niet verwacht dat er zoveel geweld en kracht kon komen uit zo'n klein mannetje" Ik kijk hem nepboos aan. "Hoho rustig het was maar een grap" Ik begin weer te lachen. We geven elkaar een brohug. "Is het nu goed" "Ja maar ik mag je nu wel een keer op je bakkes meppen'' "Jezus waar heb jij zoiets geleerd gast" Ik begin weer te lachen, terwijl Nils over zijn kaak wrijft. "Oké mep me dan maar snel, dan zijn we daar ook mee klaar" Hij slaat met zijn wel bekende gay-hand tegen mijn schouder. Ik val zogenaamd schreeuwend van de pijn op de grond. Laura komt al geschrokken aanlopen. "Jongens wat doen jullie" Nils en ik kijken elkaar aan, en schieten meteen in de lach. "Jongens die hebben echt geen humor" zegt Laura geërgerd, en ze draait zich weer om. "Nu moet ik het denk ik nog goedmaken met Owen" zeg ik, terwijl ik opsta. Ik loop richting het de bank waar Owen zit. "Owen het spijt me heel erg" "Ik was een enorme lul, en ik had me in moeten houden en-...." "Heb ik ooit gezegd dat ik boos ben" Owen kijkt me met een blik aan van hahajebenteringetraptlesjegeleerd. Nu ik zo nadenk als je het achter elkaar schrijft staat er tering in. Ik vlieg op mijn broer af, en spring boven op hem. "Ik hou van je Owie" zeg ik kleuterachtig. "Ja ja ga nu maar weer van me af" Lachend sta ik op. "Jongens" roep ik door de kamer. Ze kijken me allemaal vragend aan. "Wie lust er pannenkoeken?" Een luid gejuich komt er van mijn 3 vrienden, en met een grote glimlach op mijn gezicht stap ik naar de keuken. Later aan tafel besluiten we om Eva en Daan morgen te gaan zoeken, omdat het al laat word, en zo kunnen we ze even laten. We gaan met z'n allen op de matrassen liggen, en na even hoor ik gesnurk en rustig ademgehaal langs me. "Serieus Owen ronkt echt als een Baviaan met trommels in zijn neusgaten" "Niet waar" hoor ik Owen nog zeggen. "Ooh fuck dat zei ik dus hard op" "Dat zei je inderdaad ja" hoor ik Laura nog fluisteren. Ik moet lachen. Ze zullen wel denken. Wat zit die gast in zichzelf te lullen. Maar ik ben blij. En gelukkig. Dat alles weer goed gaat. Soms kan ik een enorme eikel zijn. Maar zonder deze vrienden was ik dat nu nog steeds. Met een grote pretbek val ik in slaap.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoi mensen. Zoals jullie zien is er eindelijk weer een hoofdstuk. Hehe dat werd tijd, maar ik heb nu een paar vragen. Ik vind dit boek niet zo goed, en ik ik twijfel erover om er mee te stoppen. Ook ben ik met meerdere boeken bezig. Ik wil graag jullie antwoord hierover. Dus comment even. Zal ik met dit verhaal stoppen?  Of ga ik nog een verhaal posten? Ik zie wel, maar het zou fijn zijn als jullie even reageren. 

ICU x Eva