GERI DÖNÜŞ

5.BÖLÜM

Multimedya'da okullu Evren'imiz var. :))

Ozan'a baktığımda Tuna'yı dövmek için dizlerinin üstüne çökmüştü.Şuan 2 erkek benim için kavga ediyordu ama ben sadece olayın şokuyla durup onları izliyordum.Bir an kendime geldikten sonra araya girmeye çalıştım ama artık çok geçti çünkü ikiside birbirine girmişti.Ne yapıcağımı şaşırdım ve birden kendimden beklemediğim bir şekilde bağırdım.

"Yeter!" 

Bütün bakışlar üstüme dikildi. Ozan ve Tuna bile kavgayı bırakmıştı.Herkes susunca ben bağırmaya devam ettim.

"Siz ne yaptığınızı sanıyorsunuz.Sen, Tuna 5 dakika önce seni kimse ağlatamaz dedin ama kavgayı büyüterek beni sen ağlattın.Ozan,sen küçüklüğümden beri benimlesin ama hala kavgadan nefret ettiğimi öğrenemediysen bence beni tanımamışsındır."

Herkes beni dinlerken biri kolumdan sıkıca tutup beni çekmeye başladı.Daha ne olduğunu farketmeden kapıya yaklaştık.Arkamı dönüp baktığımda Evren beni okuldan çıkarmıştı.Bıkmıştım artık herkesin beni yönlendirmesinden sıkılmıştım.Hiçbir şey istemiyordum aslında tek istediğim Evren'in boynuna kafamı gömüp o rahatlatıcı kokusunu derin derin içime çekmek.Ama kendimi durdurmam lazımdı zaten şuan yeterince acı çekiyordum bir de bunun üstüne Evren'in bana verebileceği hasara gerek yoktu.Evren beni arabaya bindirip kendiside yanıma geçmişti.Arabaya bindiğinde daha nereye gideceğimizi soramadan arabayı çalıştırmıştı tabi zaten benim fikirlerimin ne gibi bir önemi vardı ki.Bunları düşünürken yaşlar tekrar gözümden akmaya başlamıştı,araba birden fren yaptığında korkmuştum.Ama ağzımı açıp tek kelime etmedim,edemedim çünkü halim yoktu yorgundum.Birden yanağımda bir sıcaklık hissettim.Bu sıcaklık Evren'in dudaklarıydı ve ilk defa bu kadar şefkatliydi.Onun 2 yıl içinde her halini görmüştüm ama bu ilkti onu hiç bana böyle bakarken görmemiştim.Beni sevdiğini onun ağzından duymaya o kadar çok ihtiyacım vardı ki ama gururumu ayaklarının altına seremezdim yada sermemeliydim.Beni kendine çekip kafamı göğsüne yasladı o ana kadar deniz kenarında olduğumuzu farketmemiştim ama nerede olduğumun pek önemi yoktu o yanımdaydı ve bana sarılıyordu.Kendimi geri çektim biliyorum şuan kulağa çok aptalca geliyor ama mecburum kendimi bu kadar çabuk teslim edemem.

"Evren seni tanıyamıyorum.Sen bu değilsin ne yapmaya çalışıyorsun benimle eskisi gibi olmaya mı?Üzgünüm olmaz ben artık seni sevmiyorum.Ben en kötü günlerimi yaşarken sen yanımda yoktun şimdi her şeyi bu kadar çabuk düzeltemezsin.Anlıyor musun beni?Canımı çok yaktın canım çok acıdı ve ben hep te..."

Birden dudaklarını dudaklarıma sıkıca bastırdı.Allahım şuan yaşamıyorum herhalde elim ayağım buz kesildi sanki her organım yavaş yavaş iflas ediyordu.Dudaklarını dudaklarımdan uzaklaştırırken "Seni sustarmanın yolunu buldum herhalde"dedi.Bu çocuk benimle dalga mı geçiyordu sırf beni susturmak için mi öpmüştü.

"Ya sen kendini ne sanıyorsun?Ne yapmaya çalışıyorsun?Niye aklımı karıştırıyorsun?Tam seni unuturken ni.." 

Tekrar beni öpüyordu ama neden bunu yapıyordu anlamıyordum aylar önce beni reddetmişken niye şuan beni öpüyordu.Bu sefer uzun sürmüştü ve her saniye ona olan aşkımda artıyordu aslında aşk basit kalırdı sonuçta gelip geçicidir ama sevgi işte o sonsuza kadar sürebilir.Bu sefer ben kendimi geri çektim.

"Hani kardeşindim?Ne zamandan beri kardeşler öpüşür oldu?

Birden dudakları yukarı kıvrıldı ama bu tebessüm değildi daha çok pişmanlıktı.Sanki kendi içinde bir mahkeme yapıyordu.Bu sefer konuşma sırası ona geçmişti.

***EVREN***

Şuan ki pişmanlığımı ona anlatamazdım gerçi ne demek istediğimi ben bile bilmiyordum.Ama benden bağımsız olarak agzımdan laflar dökülmeye başladı.