GERI DÖNÜŞ

11.Bölüm

Canlarım geç yazdığım biliyorum ama sınavlar olunca içime sinmeyen bir bölüm yazıp sizide oyalamak istemedim o yüzden yazmadım.Yorumlarınız ve vote  bekliyorum.Sizi çok seviyorum canlar :*

Multimedya'da Melis var :)) Ayrıca şarkı olarak, "Cem Adrian-Dün gece bir rüya gördüm anne" dinlemenizi tavsiye ederim.Kucak kucak öpücükler kuzucuklar :******* 

-TUNA-

Evet sonunda planımı hazırladım geriye sadece ayrıntılar kaldı.Bekle beni Melis'im,Prensesim benim olacaksın.Yakında...!!!

-MELİS-

Tek yapabildiğim arkasından gitmekti,gittimde ama ağzından dökülen her kelime kalbimde kesikler yarattı ve bir zaman sonra kesiklerin kanadığını hissettim.Canım yanıyordu hem Tuna yüzünden hemde Evren'in benim üzerimdeki etkisi hepsi fazlaydı,bugün Evren'le yaşadıklarım fazlaydı.Ona karşı o kadar acizim ki,onun yanında kalbim ve mantığım resmen birbirleriyle savaş çıkartıyorlar.Kendi kendime o yokken verdiğim sözler defalarca içimde yankılanırken kulaklarım sadece onun söylediklerine inanıyor.Şu an Evren'i bile görmek istemediğim için Tuna'nın arkasından bende çıktım.İlk başta Tuna'ya söyleyeceklerim olduğu içindi ama o zaten kendi kafasında gördüğü manzarayı yeterince yorumlamıştı.Belki sonra açıklama fırsatım olur ama şimdi değil,olaylar bu kadar tazeyken olmaz.Kaç saat,ne kadar yürüdüm bilmiyorum ama sonunda yorulduğumda bir kaldırım taşına oturdum.Evren'in üzerimdeki ekisinden nefret ediyorum,bana yaşattıklarından nefret ediyorum ve bunlara izin verdiğim için kendimden de nefret ediyorum ama Evren'den nefret edemiyorum.Benim seçimlerim beni ona sürüklerken ben nasıl onu suçlarım? Bu yanlış olur,o beni uyardı ,ben canını yakarım dedi ama ben onu tüm karanlığıyla hayatıma kabul ettim.Belki o karanlıktan çıkartırım ümidi hala içimde,kıyıda köşede bir yerde duruyor.Hangimiz mükemmeliz ki? Oturduğum yerde soğuk içime işlerken soğuğu iliklerime kadar hissettim.Aslında soğuktan nefret ederim ama bazen ayık olmak için ,sağlıklı düşünebilmek için soğuk iyi geliyor.Şu an nerede olduğumu bile bilmiyorum.Yanımda cüzdanım hatta telefonum bile yok.Her zaman ki gibi salaklığımı konuşturdum yine.İnsan evden çıkarken telefonunu almaz mı ya?Tam bir salağım ama aklımı buna bile veremiyorum.Ne olur ki alt tarafı geceyi dışarıda geçiririm.Hem Evren'i tekrar görmek onun kanıma sızmasına izin vermem.Bir an aklıma Ozan geldi.Benim her durumda yanımda olan yegane arkadaşım,sırdaşım.Keşke şimdi yanımda olsa kesin bir şebeklik yapıp beni güldürmeyi başarırdı.Beni en iyi o tanıyor.Bazen bakışlarımdan çıkarttığı fikirleri bana söylediğinde ben bile bunları düşündüğümü daha sonradan anlıyorum.Biz bazen onunla konuşmadan gözlerimizle anlaşırız.Onunla olmayı özledim,beraber geçirdiğimiz zamanlar hayatımda en güzel geçirdiğim ilk 10 gecenin içinde 5'ni kesinlikle doldurur.Keşke onunla birlikte olduğumuz,bizim hala en saf olduğumuz zamana geri dönebilseydik.O zaman her şey çok daha kolaydı.Hatalarım kolaydı,kalbime söz geçirmek kolaydı,hayat kolaydı...

Saatin kaç olduğunu bilmeden tekrar ayağa kalktım ve yürümeye başladım.Geldiğim yolu tekrar yürüyerek geri döndüm.İçimden eve girmek gelmediği için arka bahçeye gittim.Salıncağa oturdum ve etrafı incilemeye başladım belki böylelikle Tuna'nın kulağımda yankılanan sesini duymazdan gelebilirim.

"Senin için üzüldüğümü mü düşüyorsun?Sen onun altında inlerken ben seni sevmekten vazgeçtim.Bundan sonra sana sadece acıyorum." 

Bana bunları söylediğine hala inanamıyorum.Elime akan sıcak gözyaşlarımı hissedince kendi kendime irkildim.O kadar dalgındım ki ağladığımı bile farketmemiştim.Oturduğum salıncağın sağ tarafına bir ağırlık çökünce ve onun o eşsiz baharatlı kokusu burnumu çarpınca Evren'in hala gitmediğini anladım.