GERI DÖNÜŞ

9.Bölüm

 Arkadaşlar file:///Users/silaerdem/Desktop/1941322_683079058404553_1445984652_o.jpg linkine girip eklediğim görseli göremeyenler bakabilir.Ama benden tavsiye kesinlikle bakın yani muhteşem bir paragraf :)

"Seni asla bırakmam.Bana bir şey olursa sakın kendini suçmalama ama şunu bil ben seni çok sevdim" derken nefesim kesildi.Evren dudaklarını benimkilere bastırdı.Gerisi karanlık...

Artık rahatlamış hissediyordum.Sanki bileğime bastırdığım ayna parçası damarımı keserken ruhumu serbest bırakmıştı.O an huzur doluydum ama Evren'in söylediklerini duyunca yaptığım şeyden pişmanlık duymamda uzun sürmedi.Bir anda gelen huzur tekrar bir anda kayboldu.Gözlerim kararmadan önce hep yanı şeyleri düşünüyordum.Evren'i bırakmamam gerekiyordu eğer bırakırsam ayağıma gelen fırsatı geri tepmiş olurdum ve Evren tekrar karanlığa gömülürdü hem de bir daha geri çıkmamak üzere.Onun dudakları zihnimi ani bir şekilde yokladı ama artık gücüm kalmadı.Organlarım sızlarken kendimi Evren'in kollarında derin bir uykuya bıraktım.Gözlerimi kapatmamla karşımda Evren'i görmem bir oldu.Ortamızda bir dere vardı,üstünde de bir köprü.Ya sonsuz ışığın olduğu yere yürüyecek ve tüm acılarıma son verecektim ya da köprüyü geçerek Evren'in bana uzattığı elini tutacaktım.Kafam karışıktı.Yapmam gerekenle içimden gelen sesi aynı anda dinlerken birden kulaklarımı tıkayıp yere diz çöktüm.Evren'in sesi kulaklarıma dolarken ne dediğini algılamam uzun sürmedi."Melis ben Evren,burdayım.Yanıma gel.Beni bırakma.Söz verdin bırakmayacağım dedin,sözünü tut." Gözlerim doldu.Evren'in elini tutmak istiyordum ama korkuyordum.Sanki elimi tutmasıyla karanlık bizi yutacaktı ama içimdeki sesle aklım diğer aydınlığın bana zarar vereceğini söylüyordu.Ne büyük ironiydi.Karanlıktan korkan Melis aydınlığın ona zarar vereceğini düşünüyordu.Kim bilir şu an ne kadar acınası görünüyordum.Yavaşça ayağa kalktım tam kararımı verecekken sanki aydınlık beni kendine çekiyordu.

-Aynı dakikalarda EVREN-

Onun beni bırakıp gideceği düşüncesi bile acı veriyordu ama yapmazdı,söz verdi bana.Ben Evren Yıldız bir kız için ağlıyordum.Bu çok komikti ama bu bile beni şu an üzülmekten alıkoyamıyordu.Melis'in bedeni elimin altında git gide soğumaya başladı.Bazı şeyler ters gidiyordu sanki şoka girmiş gibiydim nasıl tekpi vermem gerektiğini bilmiyordum.Onu bir an önce hastaneye götürmem gerekirdi ama sanki etraftaki her şey donmuş,akreple yelkovan ilerlemiyordu.Telefonum çalmaya başladığında girdiğim şokun etkisinden sıyrılmaya başladım.Telefonu açmak gibi bir düşüncem yoktu ve aklıma ilk gelen şeyi yaptım.Melis'i kendime sıkıca bastırarak ayağa kalktım.Yüzüne baktığımda kaşlarını çatmıştı  sanki bedenin içindeki ruh acı çekiyor gibiydi bu benim daha çok içimi acıtırken hemen arabaya doğru gittim.Arka kapıyı açıp Melis'i yavaşça arka koltuğa yatırdım ama aniden bir inleme duyuldu.Canı yanmış gibi bir ses çıkarınca bende hemen ön koltuğa geçtim.Onun bu acısını dindirmek benim elimdeydi.Hastaneye geldiğimizde daha önceden onları hastaneyi aradığım için kapıda hazır bir sedye vardı.Melis'in narin vücudunu kollarımın arasından sedyeye bırakırken elimi tuttu.Onu bırakmamak için bende sedyeyle birlikte içeri doğru koştum.Doktorlar olayın nasıl olduğunu sorduğunda ne demem gerektiğini bilmiyordum ve aklıma gelenleri bir bir söylemeye başladım."Evde duştaydı ve aniden içeriden bir bağırtı geldi.Kapıyı açmamla bileğindeki damarları kesitiğini görmem bir oldu.Hemen yanına gittim ve bir süre bekledim.Ne yapmam gerektiğini anlamadım ama çok kan kaybetti." ben bunları söylerken bir hemşire beni durdurdu.Ne yaptığını anlamadığım için bir bakış attığımda bana içeri giremeyeceğimi söyledi.Melis'i orada tek başına bırakamazdım ya canını yakarlarsa... Ben karşı çıkacaktım ki içeride doktorların hareketlendiğini farkettim.Doktor "Hastayı kaybediyoruz acil 0.5 mg Adrenalin lazım.Hemşire hanım acele edin" dediğinde hemşire anında kapıyı kapatıp beni dışarıda bıraktı.Duvar yerine camdan bir oda olduğu için hemen cama yöneldim ama kalp atışlarını gösteren monitörde iki düz çizgi hayatımı alt üst etmeye yetti.Melis'in kalbi durmuştu.Daha kimseyi sevdiğimi söyleyemeden ilk defa bir şeyler hissettiğim kişinin kalbi durmuştu.Buna dayanamazdım.