O Harry κρατούσε στα χέρια του τη φωτογραφία του μωρού μας με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη του, δεν έχει πάρει τα μάτια του από εκεί εδώ και πολύ ώρα.
Ακόμη δε μπορώ να συνειδητοποιήσω πως το σποράκι μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και πλέον αρχίζουν τα χαρακτηριστικά του να γίνονται εμφανές κι ας μην φαίνονται ακόμη τα μέλη από το κορμάκι του.
Σχεδόν έκλαψα όταν είδα κίνηση στον τρισδιάστατο υπέρηχο, μπόρεσα να δω και τη συγκίνηση του Harry καθώς έσφιγγε τα δάκτυλά μου με τα δικά του.
Το συναίσθημα ήταν ανεκπλήρωτο, κανείς δε μπορούσε να με καταλάβει εκείνη τη στιγμή.
Κοιτούσα τα δάκτυλά του, πως χάιδευε τη φωτογραφία και έπειτα το βλέμμα του. Τόση τρυφερότητα στα μάτια δεν έχω δει ξανά σε άνθρωπο, γεμίζει η καρδιά μου ευτυχία βλέποντας τον έτσι.
"Δε μπορώ να το πιστέψω.",ψιθυρίζει και γνέφω χαζεύοντας ακόμη τη φωτογραφία καθώς βαδίσαμε αργά μέσα σε ένα πάρκο που δεν έχω ξαναέρθει ούτε το ξέρω, λίγο πιο έξω από τη πόλη για να είμαστε ήσυχα και να μη μπορεί να μας δει κανείς. Αν και ήταν ήδη σκοτεινά.
Πέρασα το χέρι μου ενστικτωδώς μέσα από τον αγκώνα του και τον κοίταξα φευγαλέα για να δω την αντίδραση του, αλλά τίποτα. Αυτό με χαροποιούσε, γιατί φαίνεται να εξοικειώνεται με εμένα κι εγώ με εκείνον πλέον.
Έβγαλε το πορτοφόλι του από τη πίσω τσέπη του στενού παντελονιού που φορούσε, χώρος να κουνήσει το χέρι που είχα περασμένο ανάμεσα στο δικό του και έβαλε τη φωτογραφία προσεκτικά μπροστά στη διαφάνεια καθώς με κοίταξε σαν να περίμενε συγκατάθεση.
Θυμόταν πως του είχα πει πως στην επόμενη επίσκεψη, η φωτογραφία θα είναι δίκη του.
Χαμογέλασα σφυγμένη και πέρασα μια τούφα των μαλλιών μου πίσω από το αυτι μου από αμηχανία με το ελεύθερο χέρι μου. "Κοιτά εκεί!", μου δείχνει ένα τρόλεϊ παρκαρισμένο πίσω από τις χαμηλές μουριές ενθουσιασμένος.
Καθώς πλησιάζουμε εξτασιασμένοι προς τα εκεί οι μυρωδιές που έρχονται ανοίγουν την όρεξη μου. "Μυρίζει κολασμένα.", λέω θεαματικά και χαχανιζει απαλά κοιτώντας με.
"Κάτσε εδώ, έρχομαι.", μου δείχνει ένα παγκάκι και κλείνει το μάτι του παιχνιδιάρικα αφήνοντας με μόνη στο πλακόστρωτο δρομάκι και φεύγει προς τη καντίνα.
Περιμένω υπομονετικά καθώς πιάνω μια θέση στο παγκάκι που μου έδειξε και τον χαζεύω από μακριά. Γυρίζει το κεφάλι του πάνω από τον ώμο του και μου χαρίζει ένα ύπουλο χαμόγελο σαν κάτι να σκαρώνει εκεί πίσω.
