Το αίμα μου έχει παγώσει και νιώθω σκοτοδίνη.
"Amanda!", φωνάζει η μητέρα μου.
Τελευταία στιγμή με κρατάει στα χέρια της τα πόδια μου τρέμουν, τα νιώθω σαν ζελέ.
Με κρατάει από τους ώμους και με σέρνει μέχρι το σαλόνι.
Νιώθω κρύες σταγόνες στο μέτωπό μου, η αναπνοή μου γίνεται βαριά.
"Πιες λίγο.", μου δίνει ένα ποτήρι νερό και με τρεμάμενα χέρια το πιάνω.
Μία γουλια φτάνει να με συνεφέρει κάπως.
Κάθεται απέναντί μου και πιάνει το μέτωπό της απογοητευμένη.
"Νιώθεις καλύτερα;", με ρωτάει και φουντώνει τα ρουθούνια της.
Γνέφω και κάθομαι καλύτερα στη πολυθρόνα. Φοβάμαι γι'αυτό που θα ακολουθήσει.
Από το μυαλό μου έχει περάσει η ιδέα να πω ψέματα, να το κρύψω.
Η λιποθυμία μου όμως με πρόδωσε.
"Δικό σου είναι το τεστ, σωστά;", λέει πιο ήρεμα τώρα.
Τουλάχιστον, μαλάκωσε.
Απλά γνέφω, δε τολμάω να τη κοιτάξω στα μάτια. Νιώθω τόσο εκτεθημένη και ντροπιασμένη.
Ξεφυσαει, πριν ανοίξει το στόμα της ξανά. "Πες μου τουλάχιστον πως το παιδί είναι του Daniel και δεν είναι του.."
"Κανενός δεν είναι.", τη διακόπτω πριν ολοκληρώσει, δε θέλω να ακούω ούτε το όνομά του.
Από τότε που έφυγε με την Renè, ζήτησα να μην αναφέρει ξανά κανένας τίποτα για εκείνον.
"Δε γίνεται μόνο του το παιδί, Amanda May.", μου επιτίθεται.
Κυνηγάει το βλέμμα μου, αλλά το αποφεύγω. Αν το πω δε θα με πιστέψει.
"Δεν... δεν έχει σημασία.", ψιθυρίζω.
Ξεφυσαει ξανά και σηκώνεται όρθια, στα πέλματά της. Αρχίζει και περπατάει πέρα δώθε νευρικά, μέσα στο σαλόνι.
"Δε ξέρω τι θα κάνω με σένα. Σε μεγάλωσα με ηθικές αρχές, με υποδείγματα. Προσπάθησα να σε κάνω ένα υγιή παιδί ψυχικά, παρά το οικογενειακό μας θέμα.", φωνάζει πλέον και μαζεύομαι στη θέση μου φοβισμένη.
Σταματάει ξαφνικά να περπατάει και πιάνει την άκρη της μύτης της. "Να το ρίξεις δε γίνεται, το απαγορεύω εγώ, η εκκλησία δε θα σε συγχωρέσει. Θα πονάει η συνείδησή σου.", σκέφτεται.
Κάθεται στο σκαμπώ απέναντί μου. "Πρέπει να προσευχηθώ για σένα, δε ξέρω πως να δράσω.", λέει απογοητευμένη.
