Σε δύο μέρες είναι ο πρώτος μου υπέρηχος. Θα δω επιτέλους το μικρό σπόρο, όσο θα μπορέσει να φανεί δηλαδή.
Έχω μπεί στο τρίτο μήνα τώρα, διαβαίνω την 9η εβδομάδα.
Η εγκυμοσύνη μου δεν είναι κι από τις πιο εύκολες. Η πρωινή αδιαθεσία είναι ασταμάτητη, οι λιγούρες μου γίνονται παράξενες και οι όρεξή μου είναι λειψή.
Ας μην αναφέρω για τις ορμόνες.
Εκτός από ευσυγκίνητη και ευαίσθητη, τα νεύρα μου τη τελευταία εβδομάδα δεν είναι καλά. Όλοι μου φέρονται ευγενικά για να μην τους πάρει η μπάλα.
Σήμερα με είχαν αφήσει μόνη στο σπίτι, ο μπαμπάς δούλευε ως αργά για ένα project και η Denise βγήκε με τις υπόλοιπες παντρεμένες φίλες της και τα παιδιά τους για φαγητό.
Έτρωγα μερικά cheetos εκείνη την ώρα και περίμενα την Candice, για τη καθιερωμένη Παρασκευή μας, ήταν η μέρα μας κι ευτυχώς αύριο είχε ρεπό.
Από στιγμή σε στιγμή θα έφτανε περίπου και τακτοποίησα λίγο το καναπέ. Επικρατεί ένα χάος εδώ γύρω από ψίχουλα, δεν έχω κουνήσει τον πισινό μου όλη μέρα.
Πετάω τη σακούλα στα σκουπίδια και πλένω τα χέρια μου, τη στιγμή που σκουπίζω τα χέρια μου χτυπάει το κουδούνι.
Τρέχω με ελαφρά βήματα προς τα εκεί και ανοίγω στην φίλη μου.
Στα χέρια της κρατάει δύο σακούλες Red Lobster και ευχαριστώ τα θεία που πήρε ιταλικό.
Το σφιγμένο της χαμόγελο με παρεξενευει.
"Πέρνα μέσα.", περνάει μέσα στο χώρο και πηγαίνουμε προς τη κουζίνα.
"Πήρα και παγωτό, βάλτο στον καταψύκτη να παγώσει.", μου δίνει την οικογενειακή συσκευασία και κάνω ότι μου λέει.
Μένουμε σιωπηλές όσο βγάζω το φαγητό από τις σακούλες, κοιτάει τον πάγκο σαν χαμένη.
"Τι συμβαίνει;" δαγκώνω μία μπρουσκετα και τη κοιτάω απορημένη.
Κουνάει το κεφάλι της νευρικά και σαν να ξύπνησε από τις σκέψεις της με βοηθάει να βγάλουμε το φαγητό στα πιάτα.
Πιάνω δύο σουπλά από το συρτάρι της κουζίνας και τα τοποθετώ στο σαλόνι πάνω στο τραπεζάκι.
Η Candice με ακολουθεί με δύο γεμάτα πιάτα στα χέρια της με φαγητό. Ανυπομονώ να πέσω με τα μούτρα.
"Έχει κι άλλο μέσα, δεν ήξερα τι να πάρω που να σου αρέσει περισσότερο.", μου δίνει το πιάτο και μυρίζω τη θεσπέσια μυρωδιά του φαγητού.
