*ενα απο τα καλυτερα κεφάλαια, το αγαπημένο μου μέχρι τώρα. Cute af*
Τις επόμενες δύο ημέρες υπήρξε μία ηλεκτρισμένη ατομόσφαιρα στο σπίτι.
Ο μπαμπάς μου δεν μιλούσε ποτέ στο πρωινό, η Denise έβρισκε άλλοθι όσο τάιζε το μικρό να μην ανταλλάζει ούτε ματιές στον ίδιο.
Μόνο στο δείπνο φλυαρούσαν για τη δουλειά του μπαμπά και άλλα αδιάφορα θέματα που δεν με απασχολούσαν.
Σήμερα περίμενα την ίδια φάση στο πρωινό και σήμερα επιτέλους ήταν ο πρώτος μου υπέρηχος μετά από πολλές μέρες που το καθυστερούσα.
Καθώς κατέβαινα τις σκάλες, όμως, βρήκα κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα.
Κάτι χαρούμενο.
Κάτι που δε περίμενα με τίποτα να γίνει.
Πως αν ερχόταν αυτή η στιγμή θα ήταν η χειρότερη σε ολόκληρη μου τη ζωή, ακόμη κι από αυτά που θα ακολουθήσουν.
Ο μπαμπάς μου γελάει, και τον ακολουθεί και η Denise που είναι ανάμεσα στα πόδια του πάνω στο σκαμπώ, με τον μικρό Sam που βρίσκεται στην αγκαλιά του Harry.
Τί στο καλό κάνει εδώ;
Μόλις με αντιλαμβάνονται σταματάνε και γυρίζουν τέσσερα ζευγάρια μάτια να με κοιτάξουν.
Ακολουθεί μία άβολη ησυχία και ο μικρός αδερφός μου αρχίζει να τον πιάνει λόξυγκα.
Ξεκινάνε να χασκογελάνε ξανά και βηματίζω προς τη κουζίνα βγάζοντας τα συμπληρώματα διατροφής για την εγκυμοσύνη μου που παίρνω κάθε πρωί.
"Γλυκειά μου, καλημέρα. Να σου φτιάξω πρωινό;", νευω καθώς πίνω τη βιταμίνη μου από το ποτήρι.
"Καλημέρα Amy!", λέει χαρωπά ο μπαμπάς μου παίρνοντας από τα χέρια του Harry τον μικρό Sam.
Έρχεται δίπλα μου και φιλάει το προσκέφαλό μου πριν αφήσει τον μικρό στο κάθισμα του φαγητού.
"Φεύγω για τη δουλειά, ότι ώρα τελειώσεις με τον γιατρό τηλεφώνησε μου.", με κλείνει στην αγκαλιά του κι έπειτα δίνει ένα φιλί στην Denise.
Παρακολουθώ τον Harry που μοιάζει με λυπημένο κουτάβι στον πάγκο του πρωινού.
Κάθομαι δίπλα του χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του. "Πες μου τώρα, ήρθες να το παίξεις αδικημένος και μετανιωμένος;", απλώνω τα χέρια μου πάνω στο πάγκο.
Στραβοκαταπίνει και βλέπω τα βήματα του πατέρα μου να σταματάνε πριν πάρει το σακάκι του και τον χαρτοφύλακα για να φύγει.
