Το τηλεφώνημα δεν ήταν για καλό, μόνο αναστάτωση μου έφερε.
Από εκείνη τη στιγμή δε μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Απορώ τι θέλει από τη ζωή μου.
Πως τα έχω κάνει έτσι;
Πόσα να αντέξω ακόμη;
Κανείς δε καταλαβαίνει ότι αυτοί οι μήνες είναι επικίνδυνοι για μένα, ξεχνάνε πως είμαι έγκυος.
Ετοιμάστηκα βιαστικά και νευρικά έπιασα τα κλειδιά και το κινητό μου.
Καλύτερα που δεν έδωσα την διεύθυνση μου, δε θα ήθελα να γνωρίζει που μένω.
Και που ξέρει τη τοποθεσία μου, κακό είναι για εμένα.
Φοράω τη κουκούλα της αθλητικής μου ζακέτας και βγαίνω από το σπίτι μου ενω βαδίζω με τα χέρια στις τσέπες.
Με έχει πιάσει μια νευρικότητα, το στομάχι μου πονάει και ξέρω πως δε θα είναι για καλό αυτή η συνάντηση.
Έχω πολύ κακό προαίσθημα γι'αυτό που θα ακολουθήσει.
Καθώς στρίβω λίγα τετράγωνα πιο κάτω, παραμελώντας το σημείο συνάντησης άθελα έτσι όπως ήμουν μέσα στη σκέψεις μου χαμένη.
Κάνω ακόμη ένα κύκλο γύρω από τον πεζόδρομο, μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι θα φτάσει το άτομο που θέλω να συναντήσω πρώτο.
Δε νιώθω τα πόδια μου όταν βλέπω πως είναι μέσα στα Starbucks, σε μια γωνία ρουφώντας από το καλαμάκι με το ρόφημα στα χέρια.
Μόλις μπαίνω μέσα χάνω ένα χτυπο από τη καρδιά μου και χαμηλώνει τα γυαλιά ηλίου για να με αντικρίσει με ψυχρό βλέμμα.
Πιάνω σειρά για το ταμείο, πιο πολύ το κάνω για να κερδίσω λίγο χρόνο, αλλά δυστυχώς κοινούμαστε γρήγορα.
Αφού πληρώσω το ρόφημα μου και περιμένω στη γωνία για να το πάρω, νιώθω σαν ζελέ έτοιμο να λιώσει.
Η καρδιά μου σφυροκοπάει στο στήθος μου και νιώθω πως κάτι με τραβάει από τη κουκούλα μου για να φύγω από εδώ, αλλά τελικά είχα κολλήσει στην άκρη της κιθάρας από έναν πελάτη.
Χαχανίζουν καθώς με κοιτάνε σε εκείνο το τραπέζι, αλλά δε δίνω σημασία. Είμαι ασταθής άτομο και γενικότερα αδέξια, δε ζήτω συγγνώμη γι'αυτό.
Με κοιτάει μέσα από τα γυαλιά στην άκρη του μαγαζιού και χαμηλώνει το σκουφάκι στο μέτωπο.
Κάθομαι απέναντι και κουνά το κεφάλι.
"Amanda επιτέλους.", προφέρει σιγανά.
