True Life

#12

*Informacja pod rozdziałem*

- Bardzo mi przykro, ale państwa córka choruje na białaczkę.

- Na białaczkę?! - krzyknęłam a z moich oczu wypływała coraz większa ilość łez.

- Białaczkę szpiku kostnego. - po chwili dodał - Da się to wyleczyć. - zaspokajał mnie lekarz.

- Ile osób zdrowieje? - powoli zaczęłam układać sobie to wszystko w głowie.

- Około 60 %

- Mogę być w tych 40% ?

- Możesz być w tych 60% ale też w tych 40%

- Rozumiem - powiedziałam gdy już się uspokoiłam.

- Mam dobrą wiadomość dla ciebie. - doktor chciał mnie pocieszyć.

- Jaką? - Że umrę? Zapytałam się sama siebie w myślach.

- Twój stan zdrowia jest stabilny, więc możesz iść do domu, ale jest parę warunków. Nie możesz się przemęczać, a jak gorzej się poczujesz, będziesz miała mroczki przed oczami czy cokolwiek innego przyjdź na kontrolę. Jeśli nic takiego nie wystąpi przyjdź za tydzień.

- Dobrze.

**

Opuściłam szpital. Wchodząc do domu mama chciała ze mną porozmawiać, ale nie miałam ochoty. Pobiegłam do swojego pokoju, trzasnęłam drzwiami i osunęłam się po nich. Zaczęłam płakać. Starałam się jak najciszej to robić aby nikt nie słyszał w jakim stanie jestem. Wtedy moje wspomnienia związane z krwią wróciły.

* - Izko uderzyłaś się? - zapytała przedszkolanka.

- Nie czemu?

-Krewka leci ci z noska. Chodź pójdziemy do łazienki.

...

- Izabello Smith czy Ty się z kimś biłaś? Pyta nauczycielka przyrody.

- Nie. Skąd taka myśl?

- Krew leci Ci z nosa.

- Kurde. Znowu. - powiedziała 12-letnia dziewczynka i pobiegła do szkolnej łazienki. Po drodze zemdlała, a przyrodniczka zaczęła wołać o pomoc.*

- Ta krew mnie prześladuje odkąd byłam w przedszkolu. - Mówiłam sama do siebie ze strumieniami łez. - Nie chciałam jej, ale ona była i jest. Ciągle mdleje od 4 klasy.

Zadzwoniłam do Luka. Czemu akurat do niego? Nie mam pojęcia, ale wiem, że na niego mogę liczyć. Jeden sygnał, drugi. Odebrał.

- Tak ślicznotko?

- H...Hej - wykrztusiłam chlipiąc.

- Iza co się stało?? - zapytał z przerażeniem.

- Dasz radę przyjść?