Mirror (Completed)

Kabanata 23

Past

The lights of chandelier, the empty spaces of church chairs, the nature sounds and the sun rays through the windows of church. This were all perfect.

Tyron standing on the right side of the church make it more perfect that is making have a second thoughts if it is a dream or am I inside my imagination?

Smile flustered on my face. My heart is keep on jumping in some kind of euphoria. I start to walk the aisle from at the end of the church to the front.

Tyron eyes never left mine. He's smiling to, I guaranteed that he's happy too. This is the happiest walk I ever did in my entire life.

When Im a few step from the altar, Tyron walk to my side. He held my hand and I felt it again. The warm feeling that comes from his hand reach my whole body and soul. This is not a dream and surely not my imagination.

The Priest starts the ceremony. My mind is flying to the future with him. He's going to cook while Im in charge in washing the dishes or maybe I'll study how to cook. I will prepare his things when his going to work or school. We'll eat together. Be there when we need each other. Hug each other when in pain and happiness. Learn everything together. Taking care when one of us get sick.  And mostly grow old with each other. 

My tears fell from my eyes. He immediately wipe it. Im being too emotional!

"Vannalein!" it's vow already! I didn't prepare one. "Remember when we first met each other? At the airport. By that time you already got me." He chuckle. "And the second time we encountered each other, I promise to stay away from you but what had happen is different. You're like a magnet and Im the metal, wherever you go I will stick by your side. You made it hard for me to stay away! You made my world so perfectly! I promise to take care of you. To give you what you want, because you're my Queen. I won't promise my love because you own my heart already. My heart will never change. I promise to be a good man and husband to you. To be a good loving father to our future child. I love you, Mia Vannalein Talavera! I will vow all of this infront of you and infront of god."

Niyakap ko siya ng mahigpit. Naninikip ang puso ko sa sobrang saya at pagmamahal sa lalaking nasa harap ko. 

"Tyron! What my heart seek is just a happiness and attention but god gave me you. You're too much for me but still I will gladly take you. To love you is not easy but to be loved by you I know we can conquer every challenges that will come. Giving in is not easy. I try to stop everything. I try to avoid my feelings for you but it just all made it so hard for me. So when I decided to just go with the flow, to just love you like what my heart was telling me. I realized it's much easier. I love you Tyron. I won't regret that I give in to you. I vow to be with you at all times. To be a better woman and wife. To take care of you. And to love you with all I am."

The Priest continue his lines. Tyron lift my hands and planted a soft kisses on it. Our gaze never break. 

"I pronounce you as husband and wife. You may now kiss the bride." tears never stop flowing from my eyes. I am smiling ear to ear. Ang mga mata ni Tyron ay namumula na din pero makikita doon ang kasiyahan. Ang ngiti niya ay hindi din naaalis sakanyang mukha. 

Dinala niya ang dalawang kamay ko papunta sa balikat niya. Binaba niya iyon doon bago kinulong ang pagitan ng leeg at pisngi ko gamit ang dalawang palad niya.

Nilapit niya ang mukha niya sa akin at hinalikan ako. Kapag si Tyron ang nasa harap ko pakiramdam ko ay reyna ako na pinag aalayan ng pagmamahal na kasing halaga ng ginto. 

Hinawakan ni Tyron muli ang palad ko at umalis na kami sa simbahan.

Humahangos na bumangon ako. Ang luha sa mga mata ko ay nag unahan sa pagbagsak. Parang sinasaksak ng napakaraming patalim ang puso ko. Napakabigat niyon. 

Tumayo ako at humarap sa salamin ko. Mariin kong pinunasan ang mga mata ko.

Stop! Stop! It was just a memory! He left you when you need him the most! He broke his vow!

Bulong ko sa aking sarili. Tumunog ang phone ko para sa bagong mensahe. Somehow I feel guilty.

It was a good morning text from Jerome and a reminder that we have a date. This is their anniversary.

I prepare myself and get dress. I left our house so early. I text Vannah na pagbuksan ako ng pinto dahil nawala ang susi ko. Pero ang totoo ay kinuha iyon ni Dad dahil nahuli niya akong umuwi ng madaling araw.

Sinamahan ko si Jerome na mamasyal sa mga gusto niyang puntahan. Wala akong gana na makasama ang kahit sino ngayong araw pero ako ang nag aya sakanya nito kaya wala na akong magagawa. 

We stroll around Tagaytay. The surroundings help me forget the past for awhile. 

Past is past. It should be forgotten but why it is keep on hunting me?

Jerome held my hand. Mabilis na dumako ang mga mata ko doon. Hinihintay kong may maramdaman ako ngunit wala akong maramdaman kung hindi ang kahugkang. Nangungulila ako sa isang tao na iniwan ako. Nangungulila ako sa pag ibig ng isang tao na iniwan ako ng walang kahit isang salita sa panahon na kailangan ko siya.

I feel empty inside. Tila ba pinuno ito ng nakaraan, ni Tyron pagkatapos ay kinuha din niya ang lahat at walang itinira. 

I feel bad for Jerome. I know he fell inlove with me. I made this deal for him at walang pag aalinlangan siyang pumayag kahit hindi niya alam ang rason ko. He gave everything pero hindi sapat. Hindi sapat dahil hindi siya ang taong ninanais kong mabigay ng lahat.

Tinungkod ko ang siko ko sa puting hamba sa pwesto namin. Ninamnam ko ang ganda ng Tagaytay at ang hangin nito. Kakalubog lang ng araw kaya ang ulap ay kulay kalimbahin at lila. Hindi ko maiwasan na magtanong sa langit ng bakit? bakit kinuha niya sakin ang lahat? Bakit pinaranas niya sa akin ang sobrang kasiyahan at babawiin din ito?

Muntik na akong matumba dahil sa halik na kinintal ni Jerome sa pisngi ko. Tinignan ko siya ng masama. Alam niyang ayaw ko pa na umabot sa ganoon. Napag usapan namin ito.

Nakita ko ang pagsisisi sa mukha niya. "Vannalein, sorry." agap niya pero huli na. Dinampot ko ang bag ko at nagmamadaling umalis sa lugar na ito. 

Mabilis niya akong hinabol ngunit hindi ako huminto. Hindi siya tumigil sa kaka sorry pero hindi maalis ang galit sa puso ko. 

Ang napakagandang ulap kanina ay naglaho at napalitan ng maitim na ulap. Gumuhit ang ilaw sa itim na kalangita at ang mga tao ay nagsimulang mag ayos ng mga dala nila. Mukhang malakas ang bagsak ng ulan na ito. Pero wala akong pakialam doon. Ang nais ko lang ay maka alis doon.

Mabilis kong tinaas ang palad ko upang pumara. "Vannalein... Im sorry." hindi ko siya tinignan. "Okay... kahit huwag mo munang kuhanin ang sorry ko. Sumakay ka na lang sa sasakyan. Hayaan mong ihatid kita." wika niya.

Bumagsak ang ulan at nag unahan ang mga tao sa pagsakay sa mga humihintong pampasaherong sasakyan. Ilang minuto pa lang ay nabasa na kami. 

"Vannalein..." masama kong tinignan si Jerome. Pinatunog niya ang sasakyan niya. Lumakad ako papunta doon at sumakay sa sasakyan niya. Sumakay na din siya.

Napakabigat ng pakiramdam ko. Para bang pasan ko ang mundo dahil sa nakaraan na iyon. Ang malakas na ulan ay mas pinalala ang nararamdaman ko.

Inabot niya sa likod ang bag niya. May kinuha siya doon. Jacket at towel. Inabot niya sa akin ang Jacket. Pinunasan naman niya ang mukha ko ng towel pero hinawi ko ang kamay niya. Bumuntong hininga siya. "Okay.. Dry yourself..." aniya at binigay ang towel sa akin. 

I feel bad for him dahil kahit anong gawin niya alam kong hindi ko siya mamahalin. We are all a slave. Slave of our feelings. When our heart beats for one person we can't do anything but to do what it wants. We will do everything just to get what it wants even if it means hurting someone.

----

  Add me on facebook: Myka Baladjay SB
   Hingian niyo ako ng payo o kwentuhan ng kahit ano. :)