Mirror (Completed)

Kabanata 33

Tadhana

Tadhana. Hindi mo alam kung saan kumakampi. Sa pagmamahalan ba ng dalawang tao o sa mga bagay na makakapagpa hiwalay sainyo.

Hindi ko maintindihan, madalas inlove din ang tadhana pero mas madalas ata ang pagka bitter niya. Tadhana? Ano bang purpose mo sa mundo?

"Breach of Contract!?" Halos mawalan na ako ng boses sa sinabi ko. Tinignan ko ang isang lawyer sa tabi ni Alex.

Si Alex ay hindi makatingin sa akin kaya humarap ito sa puro parisukat na salamin. Nasa Airport pa din kami at umaasa pa din ako na makaka alis ako dito.

Inabot sa akin ng lawyer niyang lalaki ang isang folder. Kinuha ko iyon at binuksan.

"That is your contract with my client Alex. It is stated there, that you will be a model for five years. It is also stated there, that no matter what happened, you will be finished it. If you read futher, you will see a lot that you will broke once you go back to the Philippines. Anyway, you can- you can go back to your own country anytime as long as you pay for the damages here in this contract." Tuloy tuloy na wika niya na para bang kinabisa niya ang sasabihin kung sakaling mangyari nga ang ganito. 

"It is Alex who broke our contract." wika ko. Lumingon ang nakatalikod sa akin na si Alex.

"I did not! Why were you blaming me?" Matigas na tanong niya sa akin. 

"Then what about Tyron? I thought you were helping me. But in reality you are not!" bigla siyang natahimik sa sinabi ko.

"Actually, Miss Alvarez it is not in the contract." kumunot ang noo ko at tinitigan ng masama ang lawyer na iyon. 

"Contract.. How much will I need to pay?" puno ng sarcasm ang boses ko.

"It cannot be paid by numbers of money. Because it is in the contract too. That you will stay here and fulfilled your duty as a model." Binalingan ko ang hawak kong folder at mabilis na pinasadahan ng basa iyon. And he is right!

"If you leave the country I am afraid that we need to sent you to the jail." nanginginig ang kamay ko. 

"Okay! Okay! Alright, Alex. Since you won't let me go home to be with my husband. With this stupid contact! Let me just contact them." humarap siya sa akin at mariin akong tinignan. Ang mga mata niya ay may galit.

Nagkatinginan sila ng Lawyer niya at tumango siya. Nagpaalam ito sa amin bago umalis.

Pinanood ko itong umalis hanggang sa mawala ito sa paningin ko.

Ngayon na kaming dalawa na lamang ang naiwan dito ay naging awkward ang lahat. 

Galit ako kay Alex dahil sa itinago niya sa akin. But yes, I signed the contract with just reading the half of it.  I remember how eager I am because I want to find Tyron that fast.  Hindi ko alam na sa kamamadali ko ay mas mapapatagal pala ako. 

"I will fulfill the remaining years. But I need to contact Tyron and my Tobias. This is my deal for you." pinilit kong tapangan ang boses ko at hindi inaalis ang tingin kay Alex. 

"Let's go back to the condo." aniya at nauna ng maglakad. Tumayo ako at sumunod sakanya. 

----

"Hi..." nakangiti ako sa harap ng screen. "I miss you." wika ni Tobias. Yumuko ako at nagkunwari na may inaayos sa laptop. But the truth is naiiyak na ako. 2 more years. Tobias.. Just two more years!

Naging ganito ang sitwasyon namin. Si Tobias ay palihim kong nakakausap. Tyron don't know a thing. Alex wants it to be this way para daw hindi ako hanapin ni Tyron at makapag model ako ng walang problema.

2 years passed. Nag stayed ako para mabuo ang naka saad sa contrata. Contacting only Tobias. Everything seems so complicated pero iniisip ko na lang na ginawa ito ng tadhana upang palakasin kaming dalawa. 

That this is a test in our life. Sinusubok niya kung hanggang saan ako kakapit sa pagmamahal ko. I will beat you fate. Just two more years at tatawanan kita. 

Nasa Oxfordshire, Gloucestershire ngunit uuwi ng pilipinas dahil kagaya dati Tyron's cousins needs him at ako naman ay minsan nasa Paris to model the dress that Alex made, kagaya ngayon.

And yes, mas umaangat si Alex. I am his top model. Madami ng nag alok sa akin na mag sign sakanila after ng contract ko kay Alex pero hindi ko sila binigyan ng chance at agad na tumanggi.

If saying no to others means saying yes to my happiness, to my Tobias and Tyron. Then, I won't get tired to say no to them.

Inayos ni Alex ang lace ng damit sa sleeve ko. This a boat cut top with a lacey sleeve. The sando fabric that was attached to this dress was just until the top of my belly button. Sa ibaba ng fabic at lace ulit at sa waist line ay fabric muli na hanggang sa paa na at may slit ito sa left side.

"I am sorry, Vannalein. I am just very greedy and obsessed with success and I use you to achieve it," bahagya niyang pinasadahan ng palad ng sa magkabilang gilid ng dress.

Tuminin siya sa akin pagkatapos. Eversince ng nangyari sa Airport tanging tungkol na lamang sa modeling ang pinag usapan namin ni Alex. At ito muli ang pagkakataon na nakipag usap siya ng ganito.

Ngumiti siya ng marahan sa akin. "I am sorry." wika niyang muli. Ang mga mata ay nasasaktan ngunit masaya.
 

Lumapit siya sa dala niyang isang bag. I thinks this is a laptop bag.

Humarap siya sa akin dala ang folder. "This is my copy of contract," binuksan niya iyon at kinuha ang piraso ng papel doon. Tahimik na pinanonood ko lamang siya. Sa harapan ko mismo ay nilukot niya ang papel. 

"I will set you free. I'm sorry, again." nanlabo ang mga mata ko para sa luha na nabuo sa loob ng aking mata ngunit hindi bumabagsak. "This will be your last ramp." dagdag pa niya.

"I hope one day, if we meet again, you won't forgot what I did and that will serve as a punishment for me. I want you to know that I found a friendship with your eyes..." namumula na ang mga mata niya sa sinabi niya. "Here take this." binigay niya sa akin ang isang envelope. "A plane ticket going back to your happiness." Pinunasan niya ang luha niya bago ngumiti sa akin at tumalikod. 

Binuksan niya ang pintuan at bago siya makalabas ay sinugurado kong maririnig niya ang sasabihin ko. "Thank you, Alex." The door shut.

Tinignan ko ang sarili ko sa salamin sa gilid at ngumiti. The reflection of me in the mirror is very happy.

Tayo ang kadalasan na gumagawa ng kinabukasan natin. Hindi ang taong nasa paligid natin o ang mga bagay na inaasam natin.

Makikita natin ang lahat kapag humarap tayo sa salamin.

Kapag humarap tayo sa salamin ay maiisip natin ang mga desisyon na ginawa natin sa buhay at makikita natin sa sariling reflection kung ang desisyon ba na iyon na ginawa natin ay napasaya tayo o  hindi kaya naman ay pinagsisi tayo ng labis. 

Ang tadhana ay isang kasangkapan lamang. Tayo pa din ang sasalamin sa lahat ng nagawa natin. Ang tadhana ay tumulong lamang upang ituro sa atin kung saan nga ba tayo mas tatag at titibay. Kung pipiliin natin na huwag sumubok sa tadhana ay matatalo tayo ng ating sarili. 

Huminga ako ng malamin bago tumapak sa etablado at tumayo ng diretso. Hindi ako ngumiti at pinanatili ko ang natural kong ekspresyon. This what Alex taught me. Without him, I wouldn't be here.

Naglakad ako at hinayaan ang mga tao na mamangha sa akin. Si Alex ay parang tadhana na sinubok ako.

Ito ang huling rampa ko bago humarap sa kasiyahan ko ng mas matapang.

Matapos ang pag rampa ko ay umalis ako kaagad. Sa labas ng venue ay naghihintay sa akin ang isang limousine. Iginaya ako nito at hinatid sa Airport. Hindi ko na nakita si Alex sa kahit saang sulok.

Hanggang sa maka alis ang eroplano ay hindi ko na siya nakita.