Locked by you 3

10.

-Evelien kunnen we vergelijken met het karakter van een mustang: wild, koppig, ontembaar en een vrije geest-

Sam

Evelien blijft stil liggen. Met z'n allen houden we onze adem in. Jocke rent naar haar toe en probeert haar weer bij bewustzijn te brengen, maar het lukt niet...

Evelien

Wanneer ik eindelijk thuiskom na een lange werkdag, laat ik me vallen in de zetel en beslis er niet meer uit te komen. Ik zucht diep en sluit mijn ogen. Even rust. Even geen rekening houden met al de rest. Even gewoon rust.

Maar mijn rust wordt verstoord wanneer ik denk aan Jonas. Hoorde die niet al thuis te zijn? Waar is hij? Met tegenzin sta ik op en bezoek de slaapkamer. Nee, hier is hij niet. Ook in zijn kleine bureautje is hij niet. De badkamer? Ik open de deur van de badkamer, maar dan valt mijn mond open. Hij zit in bad en is omgeven door reukkaarsen en rode bloemblaadjes. Het badschuim staat hoog en je kan wel stellen dat het er super romantisch uitziet. 'Hé, schoonheid.' Glimlacht hij. 'Wat is dit?' Stotter ik onder de indruk. 'Een cadeautje, van mij, voor jou!' 'Ik ben toch niet jarig?' Spot ik. 'Nee, maar ik wou je eens verwennen, dat doe ik graag.' Ik ga over de badrand hangen en geef hem een kus op zijn wang. 'Je bent een schat.' Hij glimlacht en bloost volgens mij zelfs. Ik kleed me uit en hang mijn kleren over de zijne. Ik laat mijn tenen als eerste het water inglijden, om de temperatuur op te meten. Het is zo warm! De damp stijgt naar omhoog en verdampt onze spiegels. Ik laat me zakken in het bad en ga op Jonas liggen. Hij slaat zijn armen om me heen. 'Vind je het lekker?' Vraagt hij terwijl hij met zijn vingertoppen over mijn huid streelt. 'Ik vind jou lekker!' Lach ik. 'Dat mag ook!' Grinnikt hij en geef me een kus in mijn nek. Hij neemt een bloemetje dat hij gebruikte als decoratie en schuift het in mijn haar. 'Nooit wil ik jou nog kwijt, nooit.' Glimlacht hij. 'Wat er ook gebeurt... Ik zal jou nooit vergeten!' Beloof ik.

Wanneer ik mijn ogen open, zie ik alles wazig. Alles om me heen is wit. 'Waar ben ik?' Vraag ik mompelend. 'In het ziekenhuis. Je viel van je paard en belande met je hoofd op de rails van de spoorweg. De dokters zeggen dat je nog geluk gehad hebt, zo'n klap kon je fataal worden.' Antwoordt de man met het zwarte haar en bril. 'Wie bent u?' Vraag ik en knijp mijn ogen tot spleetjes. 'Wie ik ben? Ik ben Cyprien! Ken je me dan niet meer?' Ik schud mijn hoofd. Zou ik hem moeten kennen dan? Naast hem staat een jongen. 'Mama, ken je mij dan nog? Ik ben je zoon, Jocke.' Hij geeft me een kus op mijn wang en streelt door mijn haren, hierdoor herken ik hem. 'Jocke!' Roep ik blij en omhels hem. 'Herinner je je Pieter nog?' Vraagt Cyprien. 'Wie is Pieter?' Er verschijnt een glimlach op Cyprien's gezicht en ik weet niet waarom hij dit zo leuk vind. 'Weet je nog wat je aan het doen was, vóór het ongeluk?' Vraagt Jocke. 'Ik weet niets meer... Jij bent de enige die ik herken!' 'Je lijdt dus aan... Geheugenverlies!'

Jocke

Mijn moeder lijdt aan geheugenverlies! Dat is niet goed, dat is absoluut niet goed! Als ze haar vijanden niet meer kent? Dit kan erg aflopen! Cyprien grijnst, hij vind dit natuurlijk geweldig...
Het duurt niet lang vooraleer hij zijn mobiel in zijn handen heeft en ermee de kamer verlaat. Vast om Pieter te verwittigen...

Een paar dagen later mag mama eindelijk naar huis. Het is vreemd om haar een rondleiding te geven in haar eigen appartement. Ze herkent niets meer. Ze blijft staan voor een foto die aan de muur hangt. Een foto van mij, Jonas en zichzelf. 'Herken je hem?' Vraag ik voorzichtig. 'Nee.' Zucht ze. Mijn hart breekt, hoe is dat mogelijk?! 'Wie is hij?' Vraagt ze. 'Dat is papa, je vriend, Jonas...' 'Mijn vriend?' 'Ja, jullie vormden een stel. Jullie waren onafscheidelijk.' 'Hield ik van hem?' 'Ja... Je hield ontzettend veel van hem.' 'En nu niet meer?' 'Jawel, maar... Hij is dood.' 'Dood?' Stottert ze. 'Ja...' Zucht ik. Nog voor ik iets kan vertellen over papa, gaat de deur open. Cyprien komt binnen met... Pieter!

'Herken je je appartementje, Evelien?' Vraagt Cyprien grijnzend. 'Nee... Jocke is de enige die ik me kan herinneren.' 'En mij? Herken je mij?' Vraagt Pieter glimlachend. 'Sorry, ik herken je niet...' De grijns van Pieter wordt breder en gemener. Hij legt een hand op Evelien's schouder. 'Ik ben Pieter Van Den Broeck, ik ben niet alleen je dokter en je raadgever, maar ook een vertrouweling. Mij kan je steeds vertrouwen!' Dat is gelogen! En dat wil ik ook graag roepen tegen mijn moeder, maar Cyprien geeft me een stomp. 'Speel mee, snotjong!' Sist hij kwaad, op een fluisterende toon. 'Pieter? Het spijt me dat ik je niet kan herinneren.' 'Het is geen ramp, later zal je me wel terug herinneren, het is alleen een kwestie van tijd...'  Ik leg mijn arm om mama's schouder. 'Mama, misschien moet je even uitrusten in je vertrouwde kamer, daar sliep je steeds in de armen van papa, met wat geluk herinner je je die momenten nog.' 'Ik hoop het... Ik wil zo graag alles weer weten!' Ze geeft me een kus op mijn wang en gaat dan naar haar slaapkamer.

'Dit is fantastisch!' Juicht Pieter. 'Wat?!' Grom ik. 'Het geheugenverlies van je moeder! Ik kan vertrouwen met haar opbouwen, net als vroeger. We kunnen haar wijsmaken dat Luca haar vriend is, waardoor ze nog meer in contact met ons komt! We kunnen haar-' 'Nee! Ik wil niet dat jullie mijn moeder leugens vertellen! Ze zal alles geloven!' 'Dat is de bedoeling, Jocke.' Grinnikt Cyprien. 'De dokters hebben gezegd dat haar geheugen terugkomt, dat kan door het kleinste ding zijn! Ik durft te wedden dat als ze applaus hoort, ze meteen denkt aan het theater van Mol!'

'Ik vind het niet erg dat ze door zulke kleine dingen haar geheugen terug krijgt, maar ze mag ons zeker niet herinneren! Dus, kleine Jonas-' 'Mijn naam is Jocke!' Grom ik. 'Ik noem jou liever kleine Jonas, je lijkt veel te hard op Jonas om je een andere naam te geven. Ik wil je gewoon even zeggen dat je ons niet mag verklikken! Als je moeder ons zou herinneren, dan is het afgelopen!' 'Hoe bedoel je? Wat ben je van plan?!' 'Geen idee, misschien een kogel door haar hoofd? Een marteling? Een verkrachting die haar fataal wordt? Wie zal het zeggen? Misschien wurg ik haar wel? Alleszins: goed zal het nooit aflopen!' 'Je blijft van mijn moeder af!' Roep Ik. 'Hou je kop, zij heeft ook oren! Of wil je soms dat we er nu al meteen een einde aan maken?' Ik schud snel mijn hoofd. 'Dat dacht ik al...' 'En wat met Sam en die documenten die we moeten vinden?' 'Mijn plan is heel simpel. Je speelt mee. Je doet alsof de anderen en ik goede vrienden van je zijn. Je blijft hier wonen, gaat gewoon naar school, doet verder met je hobby's... Sam woont ook weer bij haar vader, alleen is er Milan die hen in de gaten houd. Ik zal me aanmelden op jullie school, ik werkte er al eerder als leerkracht Engels, met wat geluk nemen ze me weer aan en wordt ik één van jullie leerkrachten. Zo kan ik jullie in het oog houden. En wat die documenten betreft? We spreken af dat jij en Sam in het weekend weer meegaan naar de Ardennen, als het nodig is nemen we Evelien ook mee. Zo valt alles op zijn plaats en is er geen tegendraadsheid...' 'Je hoeft je best niet te doen Pieter! Je leven als "goede, betrouwbare persoon" zal mama nooit geloven... Ze zal je weer herkennen, want de pijn die je haar ooit aandeed was zo verschrikkelijk, dat dat wel moet!' 'Misschien wel... Maar ze is Jonas vergeten... Is dat niet erg? Jouw vader? De liefde van haar leven? Als ze hem kan vergeten, dan is ze wel heel erg veel vergeten.' 'Mij niet! Ze herkende me! Door een kleine kus herkende ze me! Ik weet zeker dat ik op een korte periode haar geheugen weer helemaal heb teruggebracht!'

Heeeeey mensen! Vonden jullie het spannend? Leuk? Erg? Laat het weten in de reacties! Vergeet ook niet te stemmen!❤️ denken jullie dat Evelien zich Jonas nog zal herinneren? En wat dan met Pieter en haar andere rivalen?