Locked by you 3

28.

Evelien

De volgende ochtend is alles geregeld. De politieagenten Bill en Lowie staan klaar, het waren collega's van Jonas en ik ken ze dus redelijk goed. We leggen ze ons plan uit en ze lijken het wel te begrijpen. Voorlopig loopt alles volgens plan: de GPS heeft de locatie opgeslagen, iedereen is goed voorbereid, alles is gepland, het ziet ernaar uit dat het niet fout kan gaan.

Sam

We kwamen pas s'nachts aan bij de chalet, maar Jocke heb ik niet meer gezien. Volgens Pieter was hij al gaan slapen. Ik heb niet geslapen, ik worstelde wel met het openhouden van mijn ogen, maar slapen lukte me toch niet.

Ik zit hier nu al een tijdje aan de tafel, vermoeid voor me uit te staren terwijl ik wacht op de verschijning van mijn blonde God. Pieter zit tegenover mij letterlijk met zijn vingers te draaien. Luca bestudeerd de klok aan de muur waarvan de wijzer is stil blijven staan. De stilte heerst hier dus. Mijn vader leunt tegen de muur, maar heeft ook niet geslapen waardoor de wallen onder zijn ogen hard opvallen.

Maar dan zie ik Jocke een kamer uitkomen. Hij lijkt ver van bewustzijn te zijn, zo slaperig ziet hij er nog uit. Zijn ogen zijn halfopen, zijn schouders hangen omlaag en zijn blonde haren zitten helemaal in de war. Eigenlijk vind ik hem er best komisch uitzien. Ik spring recht en huppel naar hem toe. Ik wil mijn armen om hem heen slaan, maar hij duwt ze weg en nog redelijk ruw ook. 'Jocke? Wat scheelt er?' Vraag ik bezorgd, mijn stemming verandert meteen. 'Laat me.' Mompelt hij en slentert naar de tafel toe waar ik twee minuten geleden nog aanzat. Hij ploft zich neer op een stoel, legt zijn armen gekruist op tafel en laat zijn hoofd er dan opvallen. 'Nog moe, kleine?' Grinnikt Pieter naast hem. Hij mompelt iets wat niemand kan verstaan en sluit dan zijn ogen. Ik voel me verplicht om iets te doen. Ik stap dus terug naar hem toe met nieuwe moed en sla mijn armen om zijn hals. Hij schrikt en zijn hoofd schiet meteen recht. Ik grabbel door zijn blonde haren, maar in tegenstelling tot anders vind hij het dit keer niet leuk. 'Sam...'gromt hij dreigend. Ik laat hem meteen los. 'Wat scheelt er met jou?!' Ik kan mijn boosheid niet meer onder controle houden. Waarom doet ie zo tegen me? Oké, ik weet dar ik een fout heb gemaakt, maar dan hoeft ie nog niet zo te gaan doen! 'Ik heb het tegen jou hoor!' Roep ik wanneer hij weer afwezig voor zich uitstaart. 'Ik heb slecht geslapen en ben nog moe.' Sist hij. 'Ik heb helemaal niet geslapen en ben ook moe, maar ik vecht tegen de drang om te gaan slapen en dat zou jij ook doen.' 'Ik ben geen vechter.' Zegt hij en laat zijn hoofd weer steunen tegen zijn hand. 'Jocke, doe normaal alsjeblieft en praat tegen me!' 'Ik praat toch tegen jou?!' 'Niet op de manier zoals ik het wil!' 'Ik ben jouw slaaf niet!' Roept hij en zet zich kwaad recht. Hij gaat dreigend tegenover me staan. Hij is een beetje groter, maar niet veel. Hij kijkt me zo boos aan, dat ben ik absoluut niet van hem gewend. 'Laten we praten, alleen wij met z'n tweeën, alsjeblieft.' Vraag ik voorzichtig. Hij twijfelt, maar gaat toch akkoord.

Jocke

We gaan naar buiten. Kwaad zijn op Sam is niet moeilijk, het laten zien zonder haar te kwetsen of teleur te stellen is wat anders. Ik wil dat ze inziet dat ze een fout maakte, maar ik wil haar ook niet kwijt. We wandelen samen door het grasveld. Pieter staat buiten bij de chalet en is een sigaret aan het roken. Soms maakt hij gebaren naar me die er vaak op neerkomen dat ik me niet mag laten doen en dat ik Sam hard moet aanpakken. Maar moet ik haar daarvoor slaan? Ik weet dat ik hiervoor gekozen heb maar ik denk dat ik zoals mijn vader ben op crimineel vlak: me sterker voordoen dan dat ik ben. Ik kan veel zeggen: ik zal haar slaan, ik zal haar pijn doen lijden, maar of het er werkelijk van zal komen? Ik beloof je niets... Al kan ik me wel inbeelden dat wanneer ik mijn kalmte verlies ik volledig over de schreef kan gaan. Ik zou haar wel kunnen slaan, maar iets houd me tegen. 'Jocke, luister je wel?' Ik schrik en kijk haar verward aan. 'Euh?' 'Ik wil met je praten en je negeert me gewoon!' Roept ze. 'Sorry, ik was even niet aan het opletten.' Ik was helemaal verzonken in mijn gedachten en was zo druk bezig met mezelf dat ik me even letterlijk afsloot van de buitenwereld. 'Jij bent echt ongelofelijk!' Sist ze kwaad. 'Zeg me wat je me wou vertellen, ik zal dit maal wel luisteren.' Zeg ik kalm. 'Goed...Eerst en vooral: het spijt me en dat meen ik. Die ene nacht was, geloof me, één van de beste nachten van mijn leven. Helaas maakte ik een fout en dacht ik niet goed na. Ik was zo dronken van verliefdheid zeg maar dat ik niet besefte waar ik eigenlijk mee bezig was en welke gevolgen het zou kunnen hebben voor ons.' 'Je zei me dat je de pil zou pakken...' Onderbreek ik haar. 'Zoals ik net zei: ik besefte niet waar ik mee bezig was, ik weet niet hoe ik het moet zeggen maar ik zag het moment en ik moest het gewoon grijpen en alle problemen om me heen vergeten, ik dacht gewoon niet na.' 'Maar je besefte het de volgende dag... Waarom deed je er dan niets aan?' Ze zucht. 'Ik besefte het pas s'avonds toen ik thuis kwam. Ik zat nog niet aan de pil en ik wist ook wel dat mijn vader het verdacht zou vinden als ik hem ernaar zou vragen net na ons slaappartijtje. Ik ben een vreselijke leugenaar hij zou het doorkrijgen en zou niet alleen mij hard aanpakken, maar ook jou en hoogstwaarschijnlijk ook jouw moeder... Dat wou ik helemaal niet! Die vermoeidheid bij het lopen kwam echter niet door het feit dat er mogelijk zich iets in mijn lichaam aan het vormen was, maar door flauwte. Ik had die avond niet veel gegeten en ik was al zo vermoeid. De hele dag op school zitten met ogen die bijna dichtvallen is gewoon vreselijk, als ik op probeerde te letten kreeg ik hoofdpijn van de concentratie. Ik heb de pil nog steeds niet gepakt en misschien is dat wel het beste...' Ik baal mijn vuisten en verlies mijn kalmte. 'Het beste?! Binnen een paar weken erachter komen dat je zwanger bent is voor jou "het beste"?! Ik weet niet of je er al over na hebt gedacht maar zo'n zwangerschap levert alleen maar grotere problemen op! Denk ook eens aan mij! Aan je vader! En natuurlijk aan die criminelen!' 'Ik denk wel dat ik er klaar voor ben: een kind opvoeden. Evelien vertelde me dat toen haar vader zag dat zij en Jonas genoeg motivatie en zelfvertrouwen hadden om jouw groot te brengen, hij helemaal van het opa zijn kon genieten. Als mijn vader ziet dat het een keuze was van ons beide, ook al was het eerder een ongeluk, dan zal hij het misschien ook accepteren!' 'Geloof je dat nou echt zelf? Hij wurgt me, hij snijd mijn keel open, hakt al mijn ledematen af en dan nog zal hij de zin hebben om me als sushi in nog kleinere stukjes te snijden, jouw vader wordt bloeddorstig!' 'Overdrijf eens niet, het is ook jouw kind dus beter ga je akkoord met mijn keuze.' Ik kijk haar kwaad aan. 'Jouw keuze verandert mijn leven, jouw keuze verpest mijn leven! En ik ben er helemaal machteloos tegen?! Dat kind komt er niet!' 'Misschien verandert jouw keuze ook wel mijn leven! Werk je nu voor hen? Ben je nu ook een crimineel?' Haar ogen branden in mijn ziel. Het voelt alsof we elkaar zometeen zullen afmaken of wat dan ook. 'Je had je keuze moeten maken met mij erbij... Nu is het misschien al te laat. Wat er die avond gebeurd is had nooit mogen gebeuren!' 'Het kwam langs twee kanten Jocke... Je had je piet maar in je broek moeten houden!' 'Ga je nu zeggen dat het allemaal mijn schuld is?!' 'Wij zijn beiden verantwoordelijk!' 'Ach, hou je bek toch Sam! Dat kind overleefd het hier geen dag! Je kan er niet eens voor zorgen en ik zal je niet helpen! Onze relatie stopt hier!' Deze beslissing nam ik dan weer, of het de juiste was daarover kan je discussiëren. Ze krijgt tranen in haar ogen. 'Na al die jaren van vriendschap... We waren verdorie beste vrienden! En nu dat we samen zijn of waren is alles gewoon weg! Al die jaren van vertrouwen en liefde... Allemaal weg na één stomme keuze.' 'Ware liefde was ons dan toch niet gegund.' Zeg ik nu ze in huilen uitbarst. De woede overwint weer mijn verdriet. 'Pieter had gelijk, jullie meisjes zijn echt zwak en kwetsbaar.' Ze kijkt me aan met grote ogen, natuurlijk verwacht ze niet dat ik zoiets zeg, maar ik koos dit pad en ze zal er mee moeten leven net als iedereen in mijn omgeving. Ik ben gewoon zo woedend! Ik stap op tijd van haar weg voordat ik haar geslagen zou hebben.