Locked by you 3

15.

~ik wou een foto bewerken voor dit hoofdstuk...(ook al stelt het niet veel voor😂)~

Evelien

Ik slik luidop en probeer voorzichtig, vinger voor vinger zijn handen van me af te krijgen. 'Liever wil ik slapen...' Als lijm blijft hij aan me aanplakken, erg ongemakkelijk. 'Ik wil wel dat je het spel eerlijk speelt schatje... Jij mocht mijn lichaam zien, nu wil ik het jouwe zien.' Ik schuif een blonde lok achter mijn oren. 'Er is niets te zien...' Glimlach ik. 'Wees niet bang, volgens mij is er genoeg te zien...' Hij wil mijn shirt uittrekken, maar ik spring recht. Zijn ogen worden groot en zijn glimlach verdwijnt. 'Ik kan het niet!' Beken ik. 'Je kleren uittrekken? Zo moeilijk is dat toch niet!' 'Ik wil je eerst weer kunnen herinneren, voor ik foute dingen ga doen...' Hij zet zich recht en komt achter me staan. Zijn armen slaat hij om mijn middel en zijn hoofd legt hij op mijn schouder. 'Vertrouw je me wel, Evelientje?' Vraagt hij zacht. 'Maar jawel! Waarom trek je dat nu in twijfel?' 'Nou ik vind dat je behoorlijk anders doet tegenover onze voorafgaande nachten.' 'Hoe was ik dan?' 'In één woord: wild.' Hij geeft me een paar kusjes in mijn nek terwijl zijn ijskoude handen mijn buik alweer verkennen. 'Luca, ik meen het: ik ben moe en wil slapen.' Hij stopt niet en gaat door. Zijn lippen komen alsmaar dichter naar de mijne toe, zo dicht dat het spannend begint te worden. 'Ik hou van jou Evelien, ik hou zoveel van jou!' Hijgt hij, hij wil zijn lippen op de mijne afvuren, maar ik draai me de andere kant op. 'Als je echt zoveel van me houd... Waarom acteer je dan?' Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Ik acteer niet! Ik meen het!' 'Het voelt niet natuurlijk... Probeer jij van mij te profiteren?' Vraag ik bang. 'Nee! Helemaal niet! Waarom denk je dat?!' 'Ik heb hier een vreemd gevoel bij.' 'Laat me raden: je hebt je regels.' 'Wat?! Nee!' 'Weet je wat Bosmans? Het is goed. Ik laat je wel met rust. Slaapwel.' Hij verlaat de slaapkamer. Een schuldgevoel stroomt door mijn lichaam heen. Ik kan het niet laten om hem stiekem te volgen. In het geniep kijk ik toe hoe hij op de zetel gaat liggen en een deken over zich heen slaat.

'Luca...' Met kleine pasjes ga ik naar hem toe. Zijn pas gesloten ogen schieten weer open. Ik ga op hem liggen en kijk diep in zijn ogen. 'Het spijt me, ik wou je niet kwetsen.' Er rolt een traan over mijn wang, ik voel me zo schuldig en ben bang dat het niet meer goed komt tussen ons. Hij schrikt duidelijk van mijn reactie en veegt de traan meteen weg. Hij drukt me stevig tegen zich aan. 'Het is al goed meisje, we vergeten wat er is gebeurd.' Plots is er een enorme knal hoorbaar. Ik schrik bang recht en Luca doet hetzelfde alleen een paar seconden na mij, mijn reactiesnelheid is dan ook zeer snel. 'Wat was dat?' Stotter ik bang.

Jocke

Ik schrik wakker. Mijn ademhaling gaat tekeer, ik open mijn mond om lucht binnen te krijgen want langs mijn neus ademen gaat te traag. Ik kijk naar Pieter die snurkt als een gek. Ik kan toch niet de enige zijn die dit hoorde?! Mijn kamer word gevuld met het licht van bliksemschichten en wat later is er weer zo'n luide knal hoorbaar. Normaal ben ik niet bang van het onweer en hou ik er eigenlijk van, dat donderend geluid geeft me kalmte, op een manier. Maar deze knallen die lijken op geweerschoten doen mijn hele lijf trillen.

Ik ga naar de woonkamer en zie daar mama en Luca, ze staren door het enorme glasraam naar buiten. Regendruppels schieten als kogels uit de wolken en spatten open tegen het raam. 'Wat was dat?' Geschrokken draait mijn moeder zich om wanneer ze me ziet. Ze komt naar me toe en omhelst me. Vervolgens wrijft ze door mijn haren en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Ik vrees dat er een blikseminslag plaats vond... Moet je die rook zien!' Eigenlijk zie ik niets, de lucht is zo donker. Maar waneer ik wat beter kijk zie ik het ook. 'Is dat ver van hier?' 'Geen idee, de rookwolken zijn wel groot... Het is volgens mij ingeslagen op een appartement... Snel, schakel alle elektronica uit!' 'Mama, is dat niet wat overdr-' 'Voor onze eigen veiligheid Jocke! Ik wil je niet verliezen!' Mijn moeder paniekeert helemaal. Ik grijp haar vast en probeer haar te kalmeren. 'Waar rook is is vuur!' Roept ze bang. Mijn moeder is doodsbang van vuur, haar grootste nachtmerrie is dan ook levend verbrand worden. Pieter is intussen al wakker en rent de woonkamer in. 'Wat gebeurt hier?!' 'Er is brand uitgebroken in het appartement twee straten verder.'