Locked by you 3

26.

~Jocke, de zoon van Jonas en Evelien😊~

Jocke

Ik ben helemaal in de war en weet totaal niet wat te doen nu. Ik wil Sam niet verliezen maar ze moeten met hun poten van mama afblijven! 'Wat willen jullie dan dat ik doe?!' Vraag ik. 'Ons helpen. Als je ons helpt dan doen we jouw moeder en Sam niets.' Antwoordt Pieter. 'Goed, ik doe het.' Automatisch laten ze mijn moeder los. Zij rent naar me toe. 'Jocke, wat doe je nou?! Die gasten willen dat je meisjes gaat mishandelen, waarom zou je dit nou doen?!' Ze kijkt me al huilend aan. 'Mama, jij hebt mij jarenlang beschermt en nu ik ouder ben draai ik de rollen om. Als ik dit doe dan laten ze je met rust, dan ben je vrij mama en dat wou jij toch altijd? Dat was toch je droom?' 'Ja maar-' 'mijn besluit staat vast, wees niet teleurgesteld in me.' Ze plaatst haar handen op mijn wangen. 'Ga niet met hen mee alsjeblieft, wordt geen crimineel. Zo heb ik je niet opgevoed...' Smeekt ze stil. 'Ik doe dit voor jou mama, begrijp me niet verkeerd maar ik moet dit doen.' Ze streelt door mijn haren. 'Weet je nog die keer met papa op het strand? Je was toen zes jaar en vond het fantastisch om door het zand te rennen en samen met hem zandkastelen te maken. Op een bepaald moment kwam er een jong meisje in bikini voorbij die van plan was om in de zee te gaan. Jullie waren beiden getuige van een man die naar het meisje toestapte en haar lastig begon te vallen. Jouw vader sprong toen dapper recht en rende naar het gebeuren toe. Hij ging beschermend voor het meisje staan en ik weet nog dat hij zelfs met die vent gevochten heeft om haar te beschermen. Jij keek toen met een bange blik toe...' Plots terwijl ze verder verteld komen er weer herinneringen boven...

'Papa, let op! Die golven verwoesten straks ons zandkasteel nog!' Waarschuw ik. 'Geen paniek, ons kasteel is sterk genoeg het water is geen waardige tegenstander.' Hij komt op zijn knieën naast me zitten en helpt me verder met het maken van het mooiste zandkasteel van de hele wereld! 'Waar is mama?' Vraag ik. 'Ze is even drinken gaan halen, ze komt zo weer terug.' Antwoordt hij. 'Papa, waar heb je mama eigenlijk leren kennen? Papa? Euh... Pappie?' Ik volg zijn blik die naar een meisje is gericht. 'Aarde aan papa!' Lach ik, maar hij zet zich serieus recht en wrijft het zand van zijn zwemshort. 'Jocke, blijf hier, ik ben zo terug.' Ik snap er helemaal niets van en volg zijn bewegingen. Hij rent naar het meisje toe dat door een oudere man lastig gevallen word. Hij wil haar aanraken, maar ze deinst steeds bang achteruit. 'Laat haar met rust!' Roept mijn vader die beschermend voor haar springt. 'Ga aan de kant, bemoei je hier niet mee!' Gromt de man. 'Ik bemoei me hier zeker mee! Laat dit meisje met rust.' 'En wat als ik dat niet doe? Ga je de politie dan bellen?' Mijn vader grijnst uitdagend. 'Is niet nodig, ik ben van de politie.' De man heeft al meteen veel minder noten op zijn zang. 'Jonge meisjes lastig vallen hé? Daar staan straffen op kameraad...' 'Ik val dit meisje helemaal niet lastig!' 'Ik weet wat ik gezien heb, je maakt het jezelf niet makkelijker door te liegen...' Plots haalt de man uit met zijn vuisten en slaat mijn vader recht in het gezicht. 'Papa!' Schreeuw ik en ren naar hem toe. Ik wil beschermend voor hem gaan staan, maar mijn vader houd me tegen. 'Jocke, keer terug voor hij jou wat aandoet!' 'Papa, ik wil helpen!' Zeg ik in paniek. 'Jocke, luister naar me: ga terug.' Ik zet kleine stapje achteruit. 'Jouw zoon?' Lacht de man. Mijn vader schenkt hem een nijdige blik. 'Ja.' Zegt hij bot. 'Waar is zijn moeder? Ze moet wel nog jong zijn als ik zo eens naar jou kijk.' 'Laat mijn gezin hier buiten!' Roept papa naar hem, maar weer valt de man onverwachts aan. Ik sta bang toe te kijken. Gelukkig weet mijn vader de man te overmeesteren en laat hem op zijn knieën zitten terwijl hij zijn handen achter zijn rug houd. 'Ik heb de politie gebeld.' Zegt het meisje die papa dankbaar aankijkt. Niet veel later zijn de uitgeruste agenten in zicht. Ze nemen de man mee en knikken vriendelijk naar mijn vader. 'Heb je dat gezien Jocke? Dat was nou een crimineel. Beloof me dat je nooit wordt zoals hem, alsjeblieft dat is het enige wat ik van je vraag.' Ik knik naar mijn vader die vervolgens trots glimlacht. Mijn moeder komt afgestormd. 'Wat is er gebeurd?! Jonas, je wang!' Ze legt haar hand op zijn wang die rood ziet van de klap die hij kreeg. 'Het is oké liefje, wees niet bang.' Hij geeft haar een kusje op haar voorhoofd en trekt haar vervolgens in een troostende knuffel. Ik trek aan de zwemshort van papa om zijn aandacht te krijgen. 'Vertel je me dan nu waar jullie elkaar hebben ontmoet?'

'Je beloofde het je vader...' Snikt ze. Ik zeg niets meer en blijf voor me uit staren alsof ik vast ben blijven zitten in de herinnering. 'Als ik meega, beloven jullie dan dat jullie mama écht met rust laten?' Pieter glimlacht. 'Dat beloven we.' 'Jocke, ik wil niet dat je dit doet! Je maakt de verkeerde keuze! Je stelt je vader diep teleur!' 'Papa is er niet meer!' Schreeuw ik kwaad. Ze schrikt van mijn reactie en drukt haar lippen op elkaar. 'Kleine jongens worden groot mama, je moet me loslaten.' 'Niet op deze manier.' Houd ze vol. 'Dit is mijn keuze.' 'Je wilt dit zelf niet, of wel?' Gromt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Je twijfelt?! Waarom twijfel je?! Wil je dan meisjes mishandelen?!' Ik zucht. 'Ik ben gewoon zo boos nu, ik heb gewoon de neiging om de controle over mijn vuisten te verliezen, ik wil iets of iemand slaan, nu.' 'Jocke, je moet kalmeren, ik weet dat je het daar moeilijk mee hebt, maar je rent naar je problemen toe als je met hen meegaat, je maakt het jezelf alleen maar moeilijker.' Ik voel een hand op mijn schouder. Het is Pieter die zich tot mama richt. 'Het zit in zijn bloed Evelien. Zijn opa is een crimineel, zijn vader eigenlijk ook en Jocke is ook familie van Luca want Luca is de neef van Jonas. Respecteer de keuze van je zoon.'

Evelien

Er gaat een vreemd gevoel door me heen, het is alsof iemand met een geweer door mijn hart heeft geschoten. Mijn bloedeigen zoon... Verraad... 'Jocke, ik smeek je: doe dit niet!' Snik ik. 'Ik ben mijn vader al verloren, ik wil jou niet ook verliezen mams, ik doe dit voor jou.' 'Maar ik wil niet dat je dit doet!' Ik barst in huilen uit en laat me op mijn knieën vallen. 'Kom, we zijn weg. We hebben hier niets meer te zoeken.' Zegt Pieter. Ik kijk op, recht in de groene ogen van mijn zoon. 'Jocke...' Smeek ik. Hij kijkt even naar de grond, maar zijn woede kan zijn verdriet de baas. 'Sorry mam, bedankt voor alles wat je voor me hebt gedaan.' Zegt hij bot en gaat dan met Luca en Pieter weg. 'Jocke!' Schreeuw ik de longen uit mijn lijf wanneer het tot me doordringt dat ik mijn zoon kwijt ben...

Heeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen en reageren is ook altijd fijn! Ben benieuwd wat jullie ervan vonden!

Deze week heb ik Jonas nog eens gezien en ik stond echt een paar centimeter van hem of zo 😂 het is gewoon zo vreemd om hem zo voor je te zien staan(voor mij dan toch)😂

(Oké RIP die kwaliteit)