Locked by you 3

22.

Evelien

Ik heb mijn ademhaling niet meer onder controle en ben ontzettend bang. Nadat ik dat meisje daar zo zag liggen na één van zijn brute moorden ben ik doodsbang geworden. Ik deins voorzichtig achteruit. 'Je hebt me boos gemaakt liefje...' Grijnst hij. 'Je bent één van mijn slachtoffers, ik laat je niet zomaar gaan...' Zegt hij duister terwijl hij wijst naar zijn arm waar hij een stuk van mijn haren aanbond. 'Sterven is ieders lot, maar jouw lot is nabij!' Hij rent naar me toe. Ik blijf verstijfd staan en sluit bang mijn ogen. Hij wil me net neersteken met het mes, maar dan springt Luca onverwachts voor me. Hij vecht met Cobra, maar al snel word hij overmeesterd. 'Luca!' Schreeuw ik huilend. Cobra zet de mespunt tegen zijn borst aan. 'Je moet niet de held gaan uitgangen... Je hebt haar genoeg pijn aangedaan, dat kan je niet rechtzetten!' Cobra duwt het mes in de borst van Luca, maar Pieter duwt Cobra weg en neemt het gevecht over. Hij gooit Cobra tegen een boom aan en haalt dan onverwachts een geweer uit zijn achterzak. Zonder te twijfelen schiet hij in het hoofd van die crimineel. Hij is meteen dood. Ik heb teveel vragen. Wat zei Cobra tegen Luca over dat hij me al teveel pijn heeft aangedaan en... Waarom heeft Pieter een geweer op zak?! Luca zakt door zijn knieën en krijgt als eerste mijn aandacht. 'Luca!' Ik help hem overeind. En laat hem op mijn schouders steunen. Zijn witte t-shirt komt helemaal onder het bloed te zitten. Cobra heeft in zijn borst gestoken... 'Alsjeblieft, hou vol!' Smeek ik huilend. Hij kijkt me vreemd aan. 'Je moet niet huilen... Maak je geen zorgen om me...' 'Maar Luca, je hebt je leven voor me opgeofferd, je hebt bewezen dat je geen egoïst bent! Ik moet me wel zorgen om je maken!' Pieter komt naar ons toe. 'Kom, we gaan snel naar huis, Luca heeft verzorging nodig.'

Jocke

Ik word wakker wanneer ik plots stemmen hoor, ook Sam opent voorzichtig haar ogen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om in de verte te kunnen kijken en zie dan mijn moeder, Pieter en Luca die gewond is. Ik spring overeind en ren opgelucht naar hen toe. Ik omhels mijn moeder meteen. Ze streelt door mijn haren. 'Ik ben oké, maak je geen zorgen... Maar Luca heeft verzorging nodig.' Ze laat Luca weer op haar schouders steunen en gaat met hem naar binnen, Pieter, Sam en ik volgen haar.

Zonder iets tegen de anderen die binnen zitten te zeggen gaat ze meteen met hem naar zijn slaapkamer. 'Wat is er gebeurd?' Vraagt Thalia bezorgd. 'We hebben met die kerel gevochten en Luca hield daar een wonde aan over, hij prikte met een mes in zijn borst.' Antwoord Pieter. 'Waar is Cobra nu?' 'In het bos, hij is dood.' Zegt Pieter die uit de koelkast een flesje bier pakt. 'En Chleo? Hebben jullie haar gevonden?' Mijn moeder komt de woonkamer weer in om wat verzorgingsmateriaal te halen dat ze mee had genomen, ze heeft de vraag van Thalia gehoord en zucht diep. 'Het spijt me meisje, maar je vriendin is dood. Ik heb haar dood teruggevonden en... Ze zag er vreselijk uit. Ik heb er een trauma aan over gehouden, dat beeld krijg ik nooit meer uit mijn geheugen.' Thalia begint meteen te huilen. Sam die naast haar staat probeert haar te troosten. 'Wat doen we nu? Het lichaam van Cobra ligt daar ergens in het bos en het lichaam van dat meisje in dat pretpark... We kunnen ze toch niet laten liggen?' Vraagt Pieter. 'Geen idee, maar ik ga nu eerst even Luca verzorgen.' Antwoordt mama en gaat weer naar de slaapkamer van Luca. 'Laat het gewoon... Ooit zullen ze hen wel vinden, ik wil niet nog meer problemen krijgen.' Gromt die oudere vrouw waarvan ik de naam vergeten ben.

Evelien

Luca ligt op het bed en kreunt stil van de pijn. Ik trek zijn t-shirt uit en begin dan met het ontsmetten van de wonde. Wanneer de wonde in contact komt met het ontsmettingsmiddel, kreunt hij harder. 'Sorry als ik je pijn zou doen...' Zeg ik stil en ga verder met ontsmetten. 'Het gaat wel, ik ben een echte, sterke man.' Glimlacht hij. Zijn glimlach stelt me gerust waardoor ik ook een glimlach vertoon. 'Sorry dat ik zo tegen je deed daarnet... Ik bedoelde het niet zo gemeen...' Hij streelt door mijn haren. 'Het is oké... We doen gewoon alsof d'r niets is gebeurd, goed?' Ik knik instemmend en geef hem een klein kusje op zijn voorhoofd. Wanneer ik de wonde heb ontsmet kleef ik er een grote pleister op. 'Hopelijk geneest het snel.' Zucht ik. 'Ach wel ja... Zolang wij maar samen blijven... Dat is het belangrijkste.' Grijnst hij. 'Morgenvroeg gaan we best wel terug naar huis... Ik wil rustig kunnen bekomen van wat ik heb meegemaakt, ik wil naar huis en Daphne kan dan misschien bij Frances intrekken...' 'Goed, wanneer heeft Jocke weer school?' Vraagt hij geïnteresseerd. Ik denk even na over welke dag we vandaag zijn. 'Morgen! Oh god... Dat was ik helemaal vergeten! Oh nee hé!' Vloek ik. 'Meld hem afwezig en laat hem overmorgen gewoon weer naar school gaan?' 'Ja oké, maar ik hoop dat hij niet teveel van de leerstof mist...' Luca haalt zijn schouders op. 'Jocke en Sam kunnen beiden inhaallessen volgen bij Pieter.' Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Pieter? Waarom hij?' 'Wel, Pieter heeft een tijdje terug sollicitatie gedaan voor leerkracht op hun school en werd aangenomen als biologie leerkracht. Hij werkte er al eerder als leerkracht Engels, maar nam ontslag. Nu begint hij weer opnieuw. Hij begint overmorgen met werken, dan kunnen Jocke en Sam met hem meerijden.' Ik knik. 'Dat is een goed idee, dan is er iemand die mijn zoon in het oog kan houden... Dan kom ik eindelijk te weten hoeveel vriendinnen Jocke heeft.' Lach ik. 'Heeft hij er dan veel?' 'Niet dat ik weet... Ik herinner me alleen maar Sam en zijn beste vriend Abel, maar Sam's beste vriendin Indila is hem ook niet onbekend en hij heeft daar ook wel veel contact mee... Net als die twee meisjes uit z'n klas die hem volgens mij wel zien zitten, ik ben jammer genoeg even hun namen kwijt.' Luca begint te lachen. 'Jouw zoon is dus eigenlijk een player?' Ik rol al lachend met mijn ogen. 'Jocke?! Helemaal niet! Hij is een bescheiden type en valt niet zo hard op.' 'Zijn koppigheid, te danken aan jou, nochtans wel...' Mompelt Luca lachend. Ik geef hem een kleine duw in zijn zij en laat me vervolgens naast hem vallen in het bed. 'Slaapwel.' Fluister ik. 'Moet je je niet omkleden?' Grinnikt Luca die zijn hand op mijn been legt. 'Ik ben daar nu te moe voor...' Mompel ik met mijn ogen al gesloten. 'Ik wil je heus wel helpen hoor!' Ik proest het uit van het lachen. 'Blijven dromen, Luca!'