Locked by you 3

14.

~Mislukte tekening van Jocke, redenen: die appel op zijn Apple pc lijkt meer op een peer...
In het verhaal is het appartement waar hij woont wit(hier blijkbaar bruin?!) en naast hem zou zich normaal een matras moeten bevinden maar oeps die vergat ik😂😂😂~

Jocke

'Ik? Nee ik wou niets zeggen!' Ze fronst haar wenkbrauwen. 'Maar daarnet zei je nog dat-' 'Het maakt niets uit!' 'Jocke... Vertel het me.' Beveelt ze op een zachte manier. 'Goed.' Zucht ik en ga wat rechter zitten op het bed. 'Het verhaal gaat wel enkele jaren terug in de tijd. Ik weet niet hoe oud ik was, maar ik weet wel dat we net zouden gaan vertrekken naar Tenerife voor een eventing wedstrijd...'

'Mij kan je niet verslaan! Ik ben de meest snelste, meest dapperste, meest gevreesde kapitein van de hele oceaan!' Ik spring op de zetel, alle kussens vallen op de grond. Van de zetel spring ik op de salontafel, al zwaaiend met mijn speelgoedzwaard zie ik in verbeelding mijn vijanden achteruitdeinzen. 'Geef jullie over! Bange kippen!'

Mijn moeder komt de woonkamer binnen en ziet de rommel die mijn ingebeelde piratengevecht met zicht meebracht. 'Jocke...' Zucht ze. Ze is niet boos, ze wil gewoon dat ik wat kalmer aandoe. 'Kan je niet wat rustiger spelen? Vorige week stootte je nog een vaas om!' 'Sorry mama...' Treur ik. 'Het is al goed zoetje.' Glimlacht ze nadat ze de kussens weer in de zetel heeft gelegd. 'Heb je je vijanden verjaagd?' Lacht ze. 'Ja, zoals altijd.' 'Mijn kleine held...' Ze tilt me om en drukt een warme kus tegen mijn wang aan. 'Mama...' Begin ik nadat ze me weer heeft neergezet. 'Ja?' Vraagt ze terwijl ze nog wat verder opruimt. 'Krijg ik een broertje of een zusje?' Ze kijkt op en proest het dan uit, al ben ik bloedserieus. 'Waarom?' Lacht ze. 'Ik voel me zo eenzaam...' Treur ik. 'Je hebt ons toch?' 'Ja maar wat als mijn vijanden terugkomen en sterker zijn dan ooit? Dan kan ik ze niet meer alleen aan! Jullie zijn al zo oud, jullie kunnen ze niet verslaan, ik heb dus nog iemand nodig, iemand die me wel kan helpen.' 'Ik zal er eens met papa over praten.' Lacht ze. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik knuffel haar. 'Dankjewel mama! Ik ga mijn kamer alvast opruimen! Ik wil dat mijn nieuwe broertje of zusje zich thuis zal voelen!' 'Jocke wacht!' Roept ze nog, maar ik ben alreeds naar mijn kamer gestormd.

Terwijl ik mijn kamer opruim bedenk ik allerlei avonturen die ik met mijn broertje of zusje zou beleven. Mijn vader komt nieuwsgierig mijn kamer in. 'Hé Jocke, heb je je koffers al gepakt? Morgen vertrekken we naar Tenerife.' 'Weet ik papa, maar ik wil wel eerst mijn kamer klaarmaken.' 'Hoezo?' Grinnikt hij. 'Voor mijn toekomstige broertje of zusje!' De blije uitdrukking verdwijnt van papa's gezicht. 'Broertje? Zusje?' Meteen springt hij recht en rent naar mijn moeder toe die zich in de keuken bevind.

'Evelien... We moeten praten!' Nieuwsgierig gluur ik naar de scène die zich afspeelt tussen mama en papa. 'Wat is er Jonas?' Vraagt ze bezorgd. 'Broertje?! Zusje?! Weet Jocke iets wat ik nog niet weet?!' Mijn moeder proest het uit. 'Sorry, maar ik vind dit niet grappig! Je bent zwanger?! Hoe dan?! Ik bedoel: dit was ongepland!' Mijn moeder komt niet meer bij van het lachen. 'Konden we hier niet samen over praten?!' Ze komt naar hem toe en duwt haar lippen tegen de zijne aan. 'Maak je geen zorgen. Ik ben niet zwanger. Hij wil gewoon een broertje of zusje, je kent z'n fantasie hé.' 'Dus... Er vormt zich momenteel niets in je buik?' 'Nope, niet dat ik weet.' Lacht ze. 'Ik kreeg bijna een hartaanval.' Zucht papa en slaat zijn armen om haar heen. Ik kom tevoorschijn. 'Krijg ik dan geen broertje of zusje?' Mijn moeder laat zich zakken op haar knieën en gaat voor me zitten. Ze wrijft door mijn blonde haren. 'Voorlopig niet.' 'Wil je het zelf Evelien?' Vraagt papa plots. Mijn moeder kijkt geschrokken op. 'Ik weet het niet.' 'Ik wel.' Snik ik en wrijf door mijn oogjes. 'We zullen het nog een keer bespreken.' Sust papa. 'Dus ik krijg een broertje of een zusje?' 'Nee, dat hebben we niet gezegd...' Probeert mijn mama nog, maar ik ben haar voor. 'Ik ga verder met opruimen! Ik kan niet wachten!' Ik storm naar mijn kamer. 'Hoe gaan we hem ooit uitleggen dat hij nog zeker negen maanden moet wachten?' Hoor ik mama nog lachen. 'Ik zal nog een keertje met hem praten.'