Locked by you 3

29.

Evelien

Pieter haalt mij en Jocke ruw uit elkaar. 'Jij mag enkel blijven als je gehoorzaamt! Want anders dan haal ik mijn wapen tevoorschijn en mag je Jonas gaan vrijgezellen hierboven!' Roept hij. 'De politie heeft de wapens niet gevonden omdat we ze steeds veilig opbergen in een metalen kist, even dacht je dat je gewonnen had Bossie... Maar je had het mis. Je tienduizendste plannetje is alweer mislukt... Wanneer ga jij je verstand gebruiken? Wanneer breekt de dag aan dat je het opgeeft en stopt met dromen over onmogelijke dingen? Je maakt het jezelf alleen maar moeilijker.' Ik kijk naar de grond alsof ik vast zit in drijfzand lijk ik alsmaar sneller de grond in te zakken. 'Ga je ons gehoorzamen?' Vraagt Pieter op een duidelijke toon. Ik wil tegenwerken, maar op de één of andere manier kan ik het niet. 'Ja.' Zeg ik zonder het besef. 'Goed, dan mag je je alvast naar de keuken begeven en me iets lekkers klaarmaken.' De koppigheid laat zich niet zien en de gehoorzaamheid die ik zonet aanvaarde overmeesterd m'n lichaam. Jocke loopt me achterna. 'Mama, ga je dit nou echt doen?' Vraagt hij niet-begrijpend. 'Ik zal wel moeten...' Zucht ik schouderophalend. 'Mam, zo ken ik je niet...' 'Sorry Jocke, niet alleen jij bent verandert, ik nu dus ook.' 'Maar jij mag niet veranderen!' 'Die uitspraak kaats ik naar je terug.' We kijken elkaar aan. 'We hebben onszelf flink in de nesten gewerkt.' Merkt hij op. 'Zeg dat wel... Ik wist niet dat ze ook mij zouden kunnen breken...' Jocke schrikt van mijn uitspraak en legt snel zijn hand op mijn schouder. 'Mama alsjeblieft! Laat je niet doen! Zo ben je niet.' We omhelzen elkaar weer. 'Ik heb alles al geprobeerd Jocke... Al vanaf mijn zeventiende denk ik iedere nacht aan hun en ik krijg het maar niet uit mijn hoofd, het lukt me gewoon niet! Ze hebben me helemaal getraumatiseerd en die mentale pijn brengt veel meer schade aan me toe dan elke wonde op mijn lijf. Ik kan het gewoon niet meer, het vechten, het dromen... De lichten zijn gedoofd, ik geef me over.'

Pieter, Luca, Milan en alle anderen aanwezig staren me verwonderd aan.

'Wanneer de lichten zijn gedoofd...

En ik van mijn vechtlust ben beroofd

Worden de kaarten opnieuw verdeelt en het spel wordt dan niet meer op mijn manier gespeeld...'

Zing ik heel stil, bijna al snikkend. Terwijl mijn stem nog nagalmt in de ruimte, zak ik van overgave door mijn knieën. 'Ik kan het niet meer aan...' Huil ik stil.

Jocke

Dit kan niet, dit mag gewoonweg niet! Mijn moeder die zomaar opgeeft die bestaat gewoon niet! Ze heeft steeds alles gegeven, ze was steeds zo moedig en sterk en nu ineens... Nu ineens laat ze zich vallen op de grond met haar hoofd naar beneden terwijl haar lange haren over de grond neerstrijken. 'Ik weet dat je dit niet snel zal begrijpen Jocke, maar ik zal het je proberen uit te leggen op een andere manier. Als ik jou ga vergelijken met een wild renpaard en ik als je onbevreesde ruiter moet het wel lukken. Ik heb je steeds ik bedwang kunnen houden, de teugels kort zodat je niet weg zou kunnen rennen en mijn ogen tussen je oren gericht om het pad te kunnen blijven zien. We renden aan een hoge snelheid rondjes rond de renbaan. Toen ik je begon te vertrouwen en wist dat het speelse uit je lijf bijna volledig was verdwenen, liet ik de teugels ietsje losser. Het tempo van lopen versnelde, het zag er goed uit, wij tweeën op kop en alles en iedereen, vooral het verleden lag achter ons. Ik voelde me eindelijk vrij en ik liet de teugels los en spreidde mijn armen. Ik sloot daarbij ook nog eens mijn ogen waardoor ik de weg niet meer kon zien. En jij had toen mijn vertrouwen geschonden. Het wilde renpaard kwam weer naar boven en je rende dwars door de hekkens door. Ik viel van je rug en belande op de grond. Ik was je kwijt en ik hield er veel verwondingen aan over.' Iedereen is stil en alle ogen zijn dan ook op mij gericht nu. 'Maar het is niet allemaal mijn fout...' Zeg ik met een brok in mijn keel. 'Dat zeg ik ook niet, maar met het voorval van Sam heb je het alleen maar erger gemaakt en daarna maakte je de ene fout naar de andere.' De vader van Sam springt recht. 'Voorval met Sam?! Wat is er gebeurt?!' Ik wend mijn blik af naar Sam die intussen in slaap is gevallen op de sofa. Ik wil eigenlijk niets zeggen tegen haar vader, hij vermoord me ongetwijfeld, maar mijn moeder zet zich recht en gaat tegenover hem staan. 'Aangezien ze het je duidelijk nog niet verteld heeft, zal ik het doen.' Ik wil haar tegenhouden, maar dat laat zowel zij als hij niet toe. 'Laten we samen naar buitengaan, dan kan ik het je alleen en rustig uitleggen.' 'Oké.' Samen gaan ze naar buiten. De zenuwen dringen mijn lichaam binnen. Ik word ineens super onrustig. Ik ben bang voor zijn reactie.