Save Me From Hell

Hoofdstuk 15

Colby POV

*terug in het ziekenhuis*

We zaten muisstil in de witte kamer. Ik zat met mijn vingers te draaien terwijl Corey, Elton en Sam aan de deur met elkaar overlegde. Ik verveelde me dood, ik mocht geen tv zien omdat dat volgens de dokter niet goed was voor mijn hoofdpijn, ik mocht geen boek lezen om dezelfde reden en mijn stem deed te veel pijn om een gesprek te voeren met iemand. Het licht dat binnen viel door het raam verblinde me door de witte tegels en de witte muren. Op dat moment had ik er genoeg van, ik lag hier al een uur niets te doen, en ik was niet van plan dat nog een uur vol te houden.

Voorzichtig sla ik mijn beide benen over de rand. Ik neem het rare rollende ding vast waar alle draden vanuit mijn arm naartoe gingen. Dan trok ik een grote plakker van mijn borstkas, wat denk ik mijn hart controleerde, en zette dan voorzichtig een stap naar het raam.

Wanneer ik aan het raam stond kneep ik even mijn ogen toe zodat ik aan het licht zou kunnen wennen. Wanneer ik eindelijk weer deftig kon zien keek ik uit het raam. Ik zag dat we zeker op het vierde verdiep zaten. Ik deed het raam open om even een beter zicht te krijgen waar we ons bevonden. Voor het ziekenhuis was een groot grasveld waar veel mensen hun lunch aan het eten waren. Sommige waren hevig in gesprek, andere waren meer koppel-dingen aan het doen. 

Ik zucht, terwijl ik hier me uren dood verveel zitten zij gelukkig met vrienden hun middageten op te eten. 

'Colby?' hoor ik Elton zeggen. Ik draai me om zodat ik mijn drie vrienden kan aankijken. 'Colby, wat doe je uit bed? je bent nog veel te zwak om rond te lopen' zegt Sam terwijl hij naar mij toe loopt. 'het is goed, en ik voel me niet zwak.. ik verveel me gewoon' geef ik toe. Sam kijkt me begrijpend aan maar wijst dan toch terug naar mijn bed. Ik zucht licht geïrriteerd maar ga dan toch op de rand van het ziekenhuisbed zitten. Sam lacht vriendelijk wanneer ik doe wat hij zegt, maar zijn lach verdwijnt al snel wanneer hij ziet dat ik die grote plakker van me heb afgetrokken. 

'Colby, waarom heb je dat gedaan?' zegt hij terwijl hij het opneemt. 'Het zat niet goed, het irriteerde me' zeg ik. 'Colbs, dit controleert je hart, ik wil niet dat- wacht, als je dat eraf getrokken hebt zouden we normaal een alarm moeten horen, omdat het geen hartslag meer kan voelen' Ik kijk hem vragend aan, hij heeft wel een punt. Misschien is het apparaat kapot?

'Colby, mag ik-' hij wijst naar mijn borstkas en ik weet niet meteen wat hij daarmee bedoelt. Ik geef hem een niet-begrijpende blik en hij zucht. 'Laat me gewoon even checken, zet je recht en beweeg even niet, oke?' Ik geef hem een frons maar doe dan wat hij zegt. Wanneer ik met gerechte rug naar de muur kijk legt Sam en hand op mijn borst. Ik schrik even wanneer hij dat doet, maar relax dan weer. 'oke, adem nu even rustig in en uit' beveelt hij me. Ik knik en haal dan diep adem, en blaas het dan weer uit. Dit herhaal ik een paar keer. Ik hoor Sam zuchten. 'oke, blijf zo voortdoen' ik geef hem een paar rare blikken, waarom doet hij dit? Hij legt zijn twee vingers op mijn slagader in mijn nek en na een tijdje daar te voelen legt hij dezelfde twee vingers op mijn pols. 

'niets' hij kijkt op naar mijn twee vrienden die nu achter me staan. 'wat niets? wat bedoel je?' vraag ik, een beetje in paniek geslagen. 'ik voel niets Colby' hij kijkt me nu in de ogen, zijn mooie zeeblauwe ogen geven een verdrietig gevoel. Ik lach nerveus, dit is waarschijnlijk een grap, als hij iets voelt zou ik al lang dood zijn. 'ik geloof jullie niet' zeg ik dan, met armen over elkaar geslagen. 'voel dan zelf' Hij neemt mijn hand en legt het op mijn borst, dan laat hij het los. Ik kijk hem recht in de ogen terwijl in een hartslag zoek. Na een tijd zoeken frons ik mijn wenkbrauwen en wend ik mijn blik af van de blauwe ogen van Sam. Een beetje in paniek geslagen voel ik aan mijn nek, en dan aan mijn pols... NIETS

'h-hoe kan dit, ik zou al land dood geweest zijn' stotter ik en Sam legt een hand op mijn schouder. 'ik weet het niet colbs, maar ik denk dat we beter naar een kerk gaan de moment dat je uit het ziekenhuis mag' ik knik en ga dan op mijn rug liggen. 'het komt goed' hoor ik Corey zeggen. 'uhuh' mompel ik nog. En op dat moment wordt er op de deur geklopt, meteen komt de dokter binnen met een serieuze blik op zijn gezicht.

'dag mr. Brock, kan ik even met u praten, het gaat om uw gezondheid' Sam staat op en wandelt naar mijn bed. Ik krijg geen woord uit mijn mond en dat merkt Sam ook. 'wat bedoelt u?' vraagt hij in mijn plaats en geeft me dan een knipoog. 'wel euh..' de dokter staat zenuwachtig voor mijn bed. 'ik denk dat je maar even moet gaan zitten, en alsjeblieft, blijf rustig' Sam knikt en gaat bij me op bed zitten terwijl Corey en Elton een stoel nemen en naast het bed gaan zitten.

'wel Colby, het zit zo.. we hebben testen gedaan op u en uw lichaam. Eerst dachten we dat het gewoon psychologische stoornissen waren, maar na een paar testen is het me opgevallen dat.. dat euh, je hart niet meer klopt' sam knikt 'ik denk dat ons dat ook al opgevallen is' De dokter kijkt naar  Sam en dan naar mij, wanneer hij in mijn ogen kijkt zie ik angst opduiken, wat mij ook schrikt. Is hij bang van me?

'ja, maar dat is niet het enigste. we hebben getest op de warmte van uw lichaam colby, u lichaam heeft geen warmte, dit is niet gezond. we hebben ook steeds storingen als we uw lichaam verder willen controleren, alsof uw lichaam ons niet toelaat om te kijken' Terwijl de dokter zijn uitleg deed heb ik geen spier bewogen. Sam keek me bezorgt aan en Corey en Elton staarde naar hun voeten, alsof ze iets wisten wat ik nog niet wist. 

'jongeman...' zegt de dokter nu, met een zachte toon. Ik knik. 'wat je ook gedaan hebt, ik denk dat u onze Heer teleurgesteld heeft' hij wijst naar het kruisje dat boven mijn bed hangt. Geschrikt kijk ik naar het kruisje, ik kan mijn blik niet meer afwenden alsof er iets zegt dat ik moet blijven kijken. 

'ik zou een kerk gaan bezoeken' zegt hij dan nog en verlaat dan de kamer.