Save Me From Hell

Hoe het begon

Ow ja... het zal altijd vertelt worden vanuit Colby's POV, tenzij ik het erbij zou zetten!! OKAY?? let's read xx

'KOMAAN SAM, mijn bomma is nog sneller' roep ik sarcastisch onderaan de trap.

Ik hoor wat gemompel en niet veel later verschijnt het figuur van mijn beste vriend bovenaan de trap.

Ik bekijk hem even aandachtig aan en begon toen luidop te lachen.

Ik bukte me en daardoor verloor ik bijna mijn evenwicht. Wanneer ik bijna geen adem meer kreeg stond ik weer op.

Grijnzend keek ik hem aan. Sam gaf me een klein duwtje. 'HA HA, niet grappig colby' mompelde hij met een serieus gezicht.

'gast, heb je jezelf wel eens bekeken? we gaan niet op scoutskamp hoor'

Mijn vriend kruiste zijn armen, hij had een lange broek aan, hoge kousen en een scoutshemd. en als dat er nog niet belachelijk genoeg uit zag had hij ook nog eens een vissershoedje op. Soms vraag ik mezelf echt af hoe hij ooit mijn beste vriend is geworden.

'laat het gewoon, jij wou in de bossen en verlaten huis binnensluipen? wel, ik ben erop gekleed'

ik keek hem aan en dan naar mijn kleren, ik was volledig in het zwart gekleed en had twee zwarte strepen op mijn beide kaken staan, omdat ik het wel cool vond.

'als jij het straat op komt denken mensen dat je binnen nu en een seconde iemand kan neersteken' zegt hij nog, en vertrekt dan naar de keuken.

ik rolde met mijn ogen en ging toen richting de zetel. Ik nam mijn rugzak en ging op een hoge stoel aan het keukeneiland zitten. ik checkte nog even of alles erin zat en ritste het dan weer toe.

'Colbs, heb je de zaklampen bij?' ik maak een "uhuh" geluid en stap dan de voordeur uit.

*5 minuten later*

Ik zit al een goede vijf minuten in de auto, waar blijft hij toch?

Even later gaat de deur weer open. Sam kwam uit het deurgat en wat me meteen opviel was dat hij verandert was van kleren.

Hij stapt in naast me een geeft me een blik dat ik kan vertrekken.

'dus...' start ik na een onverdraaglijke stilte. 'kleren verandert?' ik kijk hem even aan met een speelse grijns. 'begin er niet over, je hebt je zin' ik knik en weer overheerst de stilte, dus zet ik mijn radio maar op.

het liedje "lose it" van Oh wonder start, Sam en ik beginnen superhard mee te zingen.

Downtown we let it go

Sunset high and our bodies low

Blood rush in the hazy glow

My hands, your bones

Loose up we break the scene

One step deep as you fall to me

Heart clap, we skip a beat

Count one, two, three ...

je vraagt je nu waarschijnlijk af, zijn jullie iets..... meer dan vrienden? JA! beste vrienden biatchesss xD maar nee, we zijn niet "vrienden" like you know what I mean?

Sam en ik leefde in dezelfde stad, en zo zijn we op de een of andere manier beste vrienden geworden. Op school werden we bekeken als "de twee weirdo's van de klas" maar dat maakte ons niet uit, we hadden elkaar, toch?

Na een tijd ging het niet zo goed meer tussen mij en mijn ouders, dus was ik van plan te verhuizen. Sam wou niet achtergelaten worden dus is hij meegekomen met me naar Californië en liet zijn familie achter in Kansas. Sindsdien wist ik dat we Beste vrienden waren die elkaar nooit in de steek zouden laten.

Na zeker een kwartier rijden bereikte we eindelijk de bossen. No turning back I guess!

*Hope you liked it

<3