LEYLA

SEN HÌÇ ÖLDŪNMŪ

Aynı sokaklarda saklanbaç oynadıgımız çocuklar
Kumbarasında harçlıklarını biriktirirdi
Kurdukları hayallere ulaşmak için
Benimde teneke kumbaram vardı
En būyūgūnden
Ïçine atacak hiç param olmazdı
Hayal biriktiriyordum,umut kırıntıları

Henūz çocuktum
Hayat hakkında hiç bir şey bilmiyordum
Parasızlık koymuyordu da
Bu yetimlik yokmu
Ìçimin ormanlarını yakıyordu
Oksijen siz bırakıyordu
Nefesim yanıyordu

Çocukluk çagları geride kaldı
Kimse bilmez geçen yıllar benden neler aldı
Sūrekli birileri gidiyordu
Ben hep ölūyordum
Dalgalardan dagılmış eski bir limandım sanki
Koyuna sıgınanın kalmayıp gittigi

Çoktan zamanı gelmişti
Çocuklugumdan beri birikrirdigim kumbaramı açma vakti
Agzına kadar tıka basa dolmuştu
Ïlk önce kafası dumanlı şarkı sözleri dökūldū
Ardından sahipsiz şiirler
Yıllar yılı ne çok hüzün biriktirmişim
Bir o kadar göz yaşı.

Mutluluklarım cūzdanımdan gasp edilmiş
Hirsızlar yagmalamıš payıma dūşen gūzellikleri
Gögsūmūn ūstūnde uyutmuşum
En derin yalnızlıkları.
Kaç gece üstüme yıkıldı bu koca şehir
Sen bunları nereden bileceksin

Senin sevdigin hiç öldūmū...
Bu ölūmlū dūnyada sen hiç öldūmū. ..

Benim sevdigim öldü
Sevdiklerim öldū
Ben çok öldūm...

Sevdaları romanlarda okudumda
Hūzūnlerle doguştan nikahım kıyılmıştı.
Asi bir ırmak misali
Red ettim denizlere karışmayı.

Sen sevdigin kadının hayatında
Bile bile figūran oldunmu
Degil seni sevme
Selam verme olasılığı olmadıgını bilerek
Umursuzca sevdinmi...

Degiştirdigi kirli gömlek kadar
Degersiz oldugunu gördüğünde
Kendi dar agacını kurup
Ìlmegi kendi boynuna geçirip
Taburene tekme attınmı
Ben attım...
Senin sevdigin hiç öldūmū
Ben çok öldūm...

                  Sokakların Şairi