Aynı Mahallenin çocuklarıydık
Ben çamurlu arsada
Ayakkabılarım eskimesin diye
Yalın ayak top oynardım
Sen diğer kızlarla
Merdivenlere oturur
Çekirdek citlerdin
Fotoroman okurdun
Ben sefalet içinde büyüdüm
Sen romanlar daki uydurma
Köşklerin yalıların hayaliyle
Ikimizde büyüdük
Çocukluğu muzu gözlerinden öperek
Geride kaldı bakkalın çırağıyla
Gelip giden gizli mektuplar
Ve sen büyüdükçe hayallerinde büyüdü
Bizim mahalleyi aştı sıgdıramadın
Asil sevdam yetmez oldu
Büyüttüğün fotoroman hayallerine
Zaten sen bu mahalleyi hiç sevmedin
Bir gün benide kendine laik görmedin
Bir sabah Hale gitti dediler
Nasıl yani dedim
Zengin bir adamın peşine düştü
Gençliğini peşkeş çekti
Onursuz arzularının peşinden gitti
Haftaya düğünü var evleniyor dediler
Hüzünlerim pacavraya dönen
Gururum üstünde halay çekiyor tey tey tey....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LEYLA
PoesíaBu kitap yurdun dört bir köşesindeki çocuk yuvalarında ve yetiştirme yurtlarındaki ve aynı zamanda bütün kimsesiz cocuklara ithaf edilmiştir.
