İLK TEŞEKKÜR || TAMAMLANDI (Düzenlenecek)

✨ 23. BÖLÜM ✨

Hayırlı akşamlar arkadaşlar, nasılsınız? İyisinizdir inşaallah? 😍

Oruçla aranız nasıl bakalım? Sıcaklar yavaş yavaş kendini gösterse de Rabbim dayanma gücünü de veriyor çok şükür. 😍

Geciken bölüm için özür diler ve sizleri yeni bölümümüzle başbaşa bırakırım. 💜

Değerli yorum ve votelerinizi beklemekteyim.

✨💫✨💫✨

KEYİFLİ OKUMALAR

✨💫✨💫✨

Sevdim seni be adam
Kendimce sevdim
Kimseyi dinlemeden,
Kimseyi söyleyemeden,
Kendimce sevdim...
Belki söyleyemedim,
Belki de geç kaldım sana...
Aşkımıza...
Geleceğimize...
Yine de sevdim seni be adam.

_YabanCicegi_

✨♡✨♡✨

Ebrar, abisini zar zor ikna ettikten sonra küçük bir bavula eşyalarını koyarak hazırlanıyordu. Bu akşam Bedirhan ve Samet ile Ankara'ya gideceklerdi. Önceden ayarlamaları yapan Bedirhan sayesinde gider gitmez Samet hastaneye yatırılıp, tedavisine başlanacaktı. Bunun için oldukça heyecanlıydı ve inanıyordu ki büyük yürekli küçüğü bu ağır tedaviyi de kaldıracak, ayakları üzerinde durup ilerleyen zamanlarda koşabilecekti.

Hazırlığı bitince, banyosunu yapıp üstünü giyindikten sonra, hiç makyaj yapmadan evden çıktı. Abisi kafeden direk Bedirhan'ın evine gelecek ve orada vedalaşacaklardı. Abisinden ilk defa ayrılıyordu. Bu kendisini zorlasa da her şey küçük oğlu içindi. Onun için her şeye katlanırdı.

Metrobüse binip gideceği yere yakın durakta indikten sonra küçük bavulunu sürüyerek yürümeye başladı. Yürürken bir yandan da düşünüyordu. Bedirhan ile nişanlanmasına nişanlanmıştı lâkin mutlu olması gerektiği kadar mutlu değildi. Aralarında adı konulmamış bir mesafe vardı ve bunu Ebrar bir türlü kapatamıyordu. Sevdiği kadar sevilmek istiyor ama olmuyordu. Değer verdiği kadar değer görmüyor, sevdiği kadar sevilmiyordu. Artık bundan emindi. Kendi hissettikleri ikimize de yeter diyecek kadar da cesur değildi. Yetmezdi. Seven insan sevilmek isterdi. Tek taraflı olan hisler can yakıcıydı. Bunu bizzat tatmıştı Ebrar. Düşüncelerinin yoğunluğu eşliğinde evin önüne gelmişti. Yüzüne yerleştirdiği yapay gülücükle bahçeye adımını attı. Eskisi gibi içten gülemiyordu artık. Olmuyordu.

"Aşkım annem," diye bağıran Samet'i içince bavulunu olduğu gibi bırakıp küçük çocuğa doğru koşar adımlarla ilerledi. Sandalyesinden kaldırıp kucağına alırken, yanaklarına öpücüklerini konduruyordu.

"Nasılmış bakayım benim yakışıklım?" diye sorarken öpücüklerine ara verirken, yüzünü küçük çocuğa doğrulttu. Gözleri ışıldadı, içten gülüşü dudaklarına yerleşti. Dudaklar gülse de kalp bazen kırık dökük olabiliyordu ama bunu küçük çocuğa belli edemezdi. Onu birde kendi sıkıntılarıyla üzemezdi.

"Çok heyecanlıyım aşkım. Ben şimdi koşabilecek miyim?" Samet heyecanla bunu sorarken, en çok isteğinin bu olduğunu biliyordu. Parkta oynayan çocukları görünce kendisi de onlar gibi oynamak, koşmak istiyordu ama yapamıyordu. Şimdi Ebrar annesi sayesinde yeniden tedaviye başlayacağını biliyordu. İlk başta korkup tedavi olmak istememişti lâkin Ebrar annesi sayesinde kabul etmişti. Ona güveniyordu. Canı yanacaktı ama her canı yanışında kendisine sıkıca sarılan bir annesi olacak, tüm acısını hafifletecekti.