İLK TEŞEKKÜR || TAMAMLANDI (Düzenlenecek)

✨ GELECEKTEN ✨

Hayırlı akşamlar arkadaşlar, nasılsınız bakayım. :))

Sizlere bir sürpriz yaptım ve ilerleyen bölümlerde gerçekleşecek bir sahneyi sizlerle paylaşmak istedim. :))

İnşAllah beğenirsiniz alıntımızı ve o değerli yorumlarınızı benden esirgemezsiniz. ♡♡

Şimdi ben kaçar ve sizleri alıntıyla başbaşa bırakıyorum. :))

✨♡✨♡✨

KEYİFLİ OKUMALAR

✨♡✨♡✨♡

Keşke kalbim alzheimer olsaydı da bu yaşattığını unutabilseydim.

✨♡✨♡✨

Ebrar şu anda donmuş bir vaziyette sevdiği adama bakıyordu. Gözü hiçbir şeyi görmüyordu ondan başka. Kendisine yaşattığı bu ağır yükü kaldıramıyordu bedeni. Gözleri dolarken, dudaklarını kemirdi. Ağlamayacaktı. Bu adam karşısında ağlayıpta kendini güçsüz göstermeyecekti.

Yapamazdı.

Onu o kadar çok severken, kendisine bunu yaptığı için onu affedemezdi. Bu çok ağırdı ve kalbi acıyordu. O öyle bir acıydı ki dile dökülemeyecek kadar acıydı. Nefes alıyor ama her nefes alışı kalbini daha da acıtıyordu.

Olmuyordu.

Olmamıştı!

Ne yaparsa yapsın bu adamı kendisine inandıramamıştı!

Gözlerini bir an olsun çekmedi o kahveliklerden. Kendisine bakarken ki duygularını artık anlamdırmak istemedi. Orada gördüğü pişmanlığı da yorumlamak istemedi. Hiçbir şey yapmak istemedi. Kendisine doğru gelenlere elini kaldırıp durdurdu. Şu anda kimsenin yanlarında olmasını istemiyordu.

Kaldırdığı elini indirdi. Ağlamamak için direnirken bu direncinde başarısız oldu. İlk önce sol gözünden damlayan gözyaşına, sonrasında sağ gözünden damlayan gözyaşı da katıldı. Birbiri ardına gözyaşları akarken, acının kaynaklarını durdurmadı. Varyansın aksın dedi kendi kendine. Onlar hissettiği acının binde bir göstergesiydi.

Öyle bir acı yaşıyordu ki gözyaşları bile o acının yanında mutlu kalıyordu.

"Sen," dedi boğuklaşmış sesine rağmen devam etti. "Sen beni bitirdin," diyerek devam ederken, adamın bakışlarındaki değişmeyi görsede artık inancı kalmadı. O inancını yitirmişti sevdiği adama karşı. "Keşke kalbim alzheimer olsaydı da bu yaşattığını unutabilseydim." Ebrar' ın sesi kısık ve boğuk çıkarken, kelimelerini güçlükle dile getiriyordu. "Seni unutabilseydi. Seni yoksayabilseydi," dedikten sonra duraksadı. Nefes alması gerekiyordu, tıkanmıştı. Sanki güçlü bir el boğazını sıkıca kavramıştı ve boğuluyordu. Elini çıplak boynuna götürüp oradaki ince gümüş zinciri tuttu, o küçük varlıktan güç almak istercesine gözlerini kapadı. Islak kirpiklerinde takılı kalan gözyaşı hızla akarken, gözlerini açtı.

Ebrar şimdi daha güçlüydü. Kendini dinlemişti. Omuzlarını dikleştirirken bakışları kararlıkla parladı. Kendisine bunu reva gören adamın karşısında güçsüz kalamazdı.

"Seni," dedi adamın gözlerinin içine tam bakarak. Dikkatlice ve kesin dille, "Hayatıma hiç girmemişsin gibi varsayacağım ve hayatıma devam edeceğim. Seninle olan tüm yaşantılarımı alzheimer' a yakalanmışcasına unutacağım," dedikten sonra duraksadı. Yutkundu ve derin bir nefes aldı. Bir adım attı adama doğru, ardından bir adım daha ve tam dibinde durdu.

Elini kaldırdı ve adamın kalbinin üzerini işaret parmağıyla dürterken keskin çıkan sesiyle, "Sen Bedirhan Alemdar," dedi bakışlarını kaldırıp adamın gözlerine dikerken. "Sen geçmişine takılı kalıp hayatını öldürürken ben senden sonra hayatımı yaşayacağım ve sen o hayatımda bir hiç olacaksın."

Ebrar geri çekildi. Gözünden bir damla daha akarken, "Sen Ebrar Çetin' in hayatından tamamen silindin. Eserinle gurur duyabilirsin. Tebrikler," dedi ve son kez adamın anlamdırmak istemediği duygu yüklü kahveliklerine bakıp arkasını döndü. Abisinin yanına yürüdü. Ona sıkıca sarılırken güçsüzlüğünü güvenli kollarda gidermek, saklamak istedi.

✨♡✨♡✨

ALINTI SONU

Evet hemen yorumları alayım.
Nasıldı beğendiniz mi? 
Neler düşünüyorsunuz?

Sizce Bedirhan ne yapmış olabilir?

Yorumlarını bekliyorum.

Her zaman dediğim gibi,
En güzeline emanetsiniz...
♡♡♡

✨♡✨♡✨